Gedender kwam in verte, het geluid van hoeven. Geschreeuw werd luider, angst werd groter. De kudde was onrustig. Alles botste tegen elkaar op, hinnikte luid
en rende zelfs al weg van angst. Mijn moeder bleef staan, ze had haar trots in zich en een kudde
om te leiden. Die ze voor leven op zal geven. Ik herriner me nog hoe vlug alles ging, maar hoe vaag en langzaam het in me hoofd ging. Ik tolde, net als of ik ziek was geworden en koorts kreeg. Ik werd op zij geduwd door een kudde paard van me moeder. Ik zag mijn moeder de kudde bij elkaar roepen om te vluchten. Weg van onze slaapplek. Mijn moeder was meestal wel optijd. Maar deze keer tevergeefs. Ik zag hoe de wezens mjn famillie afpakte. Ik zag de angst in hun ogen van de paarden die ze bereden. Ik wist dat alles zou doen veranderen.

Mijn moeder kwam nog op me af, zei dat ik moest vluchten want de kudde werd uitgeroeid door de wezens. Ik wou niet zonder haar, kon niet zonder haar. Maar ze moest haar plcht volbrengen, waar ik tenslotte respect voor had. Ik tuurde nog een laatste keer in haar blauwe ogen, haar roze
neus zacht drukkend tegen de mijnen. Moeder en dochter. De tijd ging te snel. Ik vluchte. Mijn moeder op de grond met een touw om haar hals. Een laatste hinnik sloeg ze naar me uit. Pijnljk en vol verdriet. Haar Palomino vacht zwart, door het gesleep over de grond. Het beeld blijft me
nog altijd bij...

Amadee liep het nieuwe gebied binnen. Haar blauwe ogen straalde in de zon. Haar dunne
manen dansend in de wind. De koude ochtend wind deed haar rillen. Het was hier zo mooi. Ze
keek om haar , vogels zongen hun lied alles stond in bloei. Jongen diertjes spelend in de
ochtend zon. Ze glimlacht, het deed haar goed dit. Kleine rook wolkjes kwamen uit haar
neusgaten. Ze tuurde het bos in en liep rustig naar binnen. Gras kietelde aan haar straal. Het was zacht, sappig. Ze liet zich zelf vallen in een stukje mos, waar het zonlicht fel op scheen. Ze
sloot haar ogen, en liet zich mee voeren in de natuur.