Zijn ogen hadden al langer dan dat moment rust gehouden op het creme achtige lichaam, en dat niet alleen omdat zijn uiterlijk meer dan opvallend was, maar ook om zijn hele houding tegenover alles. Hij had toegeken hoe hij de angst van de blauwe maan in zich had opgenomen, ergens anders dan in de kudde, maar waar elk paard angstvallig opzoek was naar een veilige plek, die er overigens niet is, stond hij daar, gewoon, zijn neus laag aan de grond, zijn rode ogen kalm. Te kalm leek het, een gevoel van besef miste deze hengst, of had het juist heel goed, alsof hij doorhad wat er gaande was en daarop zijn beredenering maakte dat de schimmen het alleen maar leuker vonden als de kuddepaarden zouden schreeuwen. Of zou hij het niet weten? Hoe raar zijn neus bijna altijd in nauw contact stond met de grond onder hem, hoe zijn rode ogen amper wat leken uit te stralen. Zijn hersenen malen verder terwijl zijn ogen hem vertellen dat Ayana al onderweg was. De witte hengst, of creme, had zich naar Vyrantium bewogen, maar niet onwetend, dat kon hij vertellen uit de uitstraling die hij met zich meebracht. Zijn lichaam stond doodstil, toekijkend van een kleine afstand van de hengst, wetend dat het niet zijn taak was om er nu op af te gaan, niet in dit geval. Zijn vacht was verdwenen in de schaduwen van het dikke bos, en zelfs zijn manen leken zich geen minimeter te veroeren, in het begin had hij het enorm moeilijk gevonden om zo stil te staan, met zo veel kracht die zich onder zijn huid verschuilde, en zoveel energie die in zijn spieren waren opgeslagen.

Zijn ogen glommen even op, in de kleur van de blauwe maan, zoals ze waren als het geen blauwe maan was, als herrinnering dat de duivel in hem woedde, dat zijn ziel verkocht was. Dat de volgende nong maar vier weken verder was. Ayana verscheen in haar pantervorm, met haar groene ogen die op de vreemde hengst gericht stonden. Hij stond daar nog, of hij iets kon waarnemen wist hij niet. Het was bijna een misterie om deze hengst te lezen. Zijn lichaam glijd heel soepel en stil in een federlichte stap, niets kon hem horen, en hij had daar nieteens op getraint, het was wat wat vanzelf was gegaan en zeker goed te pas kwam, bijvoorbeeld met dit soort situaties. Naast Ayana verscheen hij, en hij liet de stilte voor zich spreken, stilte was zijn ding, hij hield ervan, maar soms was het geweldig om die stilte te verbreken, met een slachtoffer kon hij uren met hetzelfde spelletje bezig zijn, in een keer helemaal totaal stil zijn, ooohhhh wat werden ze daar bang van. En dan ineens wat zeggen, spreken, verhalen tegen ze beginnen, hij kon zich er geweldig mee vermaken, want wat was er nou leuker om een paard nog banger te maken en dat kleine beetje ermee te spelen voor hun dood, dat maakt het toch allemaal zoveel sappiger.

"Wie mogen we hier hebben, je lijkt niet verdwaald, hengstje" Sprak Ayaan tegen de hengst, misterieus zoals altijd. Hij nam de hengst nogmaals in zich op, en dacht terug eraan dat hij een gift van de duivel had gekregen. De gift om een paard zijn hersenen binnen te dringen, gedachtes af te jatten en eens goed door te lezen, om een paard te lezen, geschiedenis ervan kunnen uitpluizen. Of samengevat de toegang krijgen tot de kennis die de hersenen bezitten. Hij had het al vaker gedaan, het was nog leuker met spelletjes maar bij een geval zoals dit zou het waardevolle informatie opleveren, niet dat hij geïnteresseerd is in de geschiedenis van het dier, maar misschien wel van de gedachten die hij had afgelopen weken, en afgelopen dagen, uren en minuten. Het was een gouden gift die hij had gekregen en was er enorm dankbaar voor. Zijn oren spitsen zich even naar de hengst toe waarna ze weer naar achteren glijden, zijn concentratie versterkt zich als hij de gedachten van de hengst wil lezen, zijn verlangens te laten zien. Wat hij tegen komt is buitengewoon interessant, hij wilde wat de schimmen hadden, jagen, wat hij schijnbaar al zijn hele leven deed. Het bloed van anderen, de blauwe maan. Kort laat Thri zijn ogen naar Ayaan glijden voordat hij zijn blik weer op de aparte hengst vestigd en kijkt haar even aan, met de gegevens in zijn ogen vastgelegd, of in ieder geval, dat dit geen normaal geval was, en zeker interessant...