Het pad waarop de zwarte roan hengst liep bleef maar versmallen, met grote draf passen deed hij zijn uiterste best om alle uitstekende boomstronken en beenderen die uit de sneeuw staken te ontwijken. Wat was hier in hemelsnaam ooit gebeurd? Hij herinnerde zich de slagvelden waar hij in zijn verre verleden ooit had op moeten vechten, de botten en dode karkassen die verspreid lagen in de zuigende modder, beide paard en twee benigen waren in grote aantallen gestorven.
En deze plaats rook en zag er net hetzelfde uit, alsof hier onlangs een oorlog had gewoed en alle levende wezens had uitgeroeid, ondanks het feit dat de sneeuw het bijna onmogelijk maakte om de overblijfselen te spotten, je kon niet om de muffe geur van de dood heen, dit hele bos was er van doordrenkt.

Vandaag was een van de weinige dagen dat hij alleen op pad was, zijn trouwe metgezel Nix was gaan jagen voor haarzelf, al sinds gisteren avond had hij haar niet meer gezien of gehoord, wat meestal betekende dat er in de nabije bossen geen prooien waren buiten de kuddes die rondzwierven. De wolken warme adem die uit zijn neusgaten kwamen veranderden meteen in ijzel van zodra hij briesde, hij haatte de winter op dat gebied, er was bijna nergens eten te vinden, geen warme schuilplaatsen, of nochtans geen die niet bezet waren en er was geen enkele kudde die er nu aan dacht om nog een extra mond erbij te nemen om eten te geven… De hengst strekte zijn nek uit en liep in een ontspannen draf tussen de bomen door, heel relaxt, tot zijn oog viel op donkere ronde vlekken in de sneeuw. Hij vertraagde zijn pas en stak zijn neus in de lucht, mocht er een gewond paard zijn had hij deze al lang moeten ruiken maar het enige wat tot nu toe in zijn neusgaten zat was de stank van dood en verderf.

En dat was alles wat hij nodig had om op onderzoek uit te gaan. Zijn nieuwsgierigheid was nog altijd even groot als toen hij een veulen was, zijn oren draaiden heen en weer om het kleinste geluid op te vangen terwijl hij de vlekken volgde die hem van het pad deden afwijken. In zijn achterhoofd kon hij zich al voorstellen wat Nix te zeggen zou hebben over dit hele gebeuren -Neen, ga terug naar het pad Fol, je gaat jezelf weer in de nesten werken- Maar de wolvin was er vandaag niet bij dus wat kon ze eraan doen, phu, lekker niets!

Volop verzonken in zijn gedachten en het zoeken van nieuwe bloedvlekken zag hij op enkele meters afstand een figuur staan, sterk gebouwd, een hele kolos van een paard, waarschijnlijk groter en veel ouder dan hem. ‘Niet verlegen zijn, ik bijt hoogstens af en toe.’ Ondanks het feit dat hij al heel wat was tegengekomen in zijn korte leven was dit de eerste keer dat iemand onbekend hem zo begroette, hij voelde zich beledigd door de brute aanpak, zo was hij niet opgevoed en zo was hij niet van plan om aangesproken te worden! “Kan het wat vriendelijker?!” En meteen was zijn dag om zeep, en hij was zo goed gehumeurd deze ochtend. “Ik kwam alleen maar kijken of ik kon helpen, ik zag iets wat leek op bloedvlekken op het pad liggen” Hij wees met zijn neus achter hem, naar het pad waar hij net vanaf gestapt was. Met priemende ogen keek hij de hengst aan, zijn oren lagen licht naar achteren, dit was maar een vreemd paard, de stank van dood en rottend vlees hing zowat rondom hem, en dat was nu ook niet de meest aangename geur die er bestond.

“Is er hier onlangs iets gestorven?” Hij deed geen moeite om zijn gedachten voor zich te houden, op het eerste zicht leek het bos bijna leeg, geen verse karkassen die konden stinken, en al mocht er ergens een karkas liggen was het zelfs niet mogelijk dat het stonk. Door de strenge winter zou elk dier dat stief gewoon vervriezen en dus de kans niet krijgen om het rottings proces in gang te zetten.

Dit was maar een verdachte toestand.