And up through the ashes I rose like wildfire [&MORAX]

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

This world is dark and it's so hard to breathe...

Bomen schoten aan de zijkanten van zijn gezichtsveld voorbij. Het was enkel een groene waas, niet meer en niet minder. De vaart waarmee zijn hoeven de vochtige aarde onder zijn voortdenderende lichaam omploegde was ongekend. Spieren rolden onder zijn zacht glanzende vacht en blonde lokken dansten ritmisch op het wilde gefluit van de wind. Zijn duo kleurige ogen waren gericht op een onzichtbaar punt in de verte, waarbij noch emotie noch leegte in zijn kijkers was te bekennen. Een mengeling van kolkende woede en uitgedoofde verlangens, eeuwig om elkaar heen cirkelend, beiden te koppig om de strijd op te geven.

Een diepe bries werd in zijn longen gecreëerd en vervolgens via zijn wijd opengesperde neusgaten de wereld in gestuurd. Lichte, bijna onzichtbare, dampwolkjes stegen op van zijn bezwete wintervacht. De Andalusiër hengst maande zijn benen tot stilstand, waarna zijn blik de omgeving afspeurde. Alsof hij zoekend was naar iets. Of iemand. Maar die iets of iemand had Vestival tot nu toe nog niet gevonden, en onbewust wist hij ook dat hij haar nooit meer ging vinden hier in het land van de Blauwe Maan. Hij had haar voorgoed verloren, en de reden waarom zou hij waarschijnlijk nooit achterhalen.

Inmiddels was zijn reis tot een einde gekomen en was hij aangekomen in BMH. Ves spoorde zijn ledematen aan tot een soepele draf en overschreed de grens van Anderfels binnen enkele minuten. Zijn zoektocht naar de roankleurige merrie was na maanden eindelijk ten einde gekomen. Hij had de hoop opgeven en had besloten om verder te gaan met zijn leven – of wat daar dan ook onder te verstaan was. De oren van de tweekleurige, gespierde hengst werden gespitst toen een geluid, dat veel weghad van naderende hoeven, zijn gehoorgang bereikte. Vrijwel meteen was elke zenuw in zijn lijf geactiveerd, waarbij zijn ogen de omgeving alert scanden, bedacht op elk mogelijk gevaar. “Wie is daar?” weergalmde zijn krachtige stem door het luchtruim. Zelfverzekerd en zonder enig spoortje van angst bleef hij rustig staan wachten op een reactie.

but in this instant, when I laughed along with you,
I felt that breathing just got a little easier.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

And up through the ashes I rose like wildfire [&MORAX] F4kwld4lhbust

Morax was dagen onderweg geweest zonder te weten naar waar hij precies op weg was. Zijn lichaam glom onder de zacht winterse zon die haar uiterste best deed om door te breken tussen het dikke wolkendek. Des te dichter hij kwam bij zijn nog onbekende doel, des te bekender de geuren voor hem werden. Toch leek alles zo dood, zo ver weg, zo ongekend. Zijn gedachten hingen tussen hallucineren en de waarheid. Het was voor hem onmogelijk om nog te weten wat werkelijkheid was en wat niet meer. Dagen, weken, maanden had hij gezworven in het onbekende, zonder te weten waar hij was.

Zijn benen leken een eigen leven te leiden, brachten hem naar een plek waar zijn hersenen al lang een verbodsbord hadden bij gezet. Hij stopte aan de rond van het gebied en snoof de geuren binnen. Nu hij wist waar hij was kwam alles waar terug als een film die zich voor zijn ogen afspeelde. Het was onwerkelijk dat alles zo anders, maar toch zo hetzelfde kon zijn. Het landschap lag gekreund onder de winter, maar hield zijn pracht. Hij had zijn laatste dagen op BMH alleen doorgebracht, maar besloot om zijn nieuw leven hier een hele andere weg in te slagen.

Eenmaal over de grens rolde een bries langs zijn wijd opengesperde neusgaten. Een maar al te bekende geur drong zijn neusgaten binnen. Het was ver weg, maar toch zo aanwezig. De voortdurend geur van angst en dood die over het gebied hing. Hij zou er wel terug gewoon aan worden, net zoals voor zijn vertrek. Zijn benen draafde het gebied binnen terwijl zijn spieren als een geoliede machine onder zijn vacht bewogen. Zijn amberkleurige ogen keken het gebied rond. Wanneer hij al een aantal meters had afgelegd kon hij Anderfels plaatsen. Het voelde allemaal zo onbekend, bekend aan. Hij zwierde zijn hoofd naar boven en zette zijn lichaam aan in een galop en bokte hoog. Dit was de plaats waar hij altijd had geleefd en hij zou het nooit meer willen opgeven.

Hij vertraagde zijn pas tot een soepele draf wanneer hij een ander paard in de buurt rook. Zijn tred was zelfzeker, maar toch op zijn hoede. Hij had namelijk geen idee wie BMH opnieuw had ontdekt. Zijn geschiedenis met Achilles zou altijd in zijn hoofd blijven hangen. Een stem drong zijn oren binnen en niet veel later kwam een Andalusiër zijn gezichtsveld binnen. Hij knikte kort naar hem zonder enig sprankje van onderdanigheid te tonen. ”Aangenaam, Morax.” Was zijn kort antwoord. Hij wandelde wat dichter naar hem toe om de vijandigheid weg te halen. Ondanks dat Morax deze hengst inschatte als één van de goede bleef hij onopgemerkt toch wat op zijn hoede. Op BMH wist je maar nooit wat er diep in iemand school. Hij hield zijn hoofd wat scheef om ook zijn naam uit te lokken. Een korte, bijna onhoorbare bries vergezelde zijn gebaar.

window blues

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

This world is dark and it's so hard to breathe...

Het bruinkleurige lichaam van een nog onbekende hengst verscheen aan de rand van mijn horizon. Hij stelde zichzelf voor als Morax, zijn gedaante redelijk dichtbij dat van mij plaatsend. Lichtelijke argwaan was in mijn tweekleurige ogen, blauw en groen, te bespeuren. Al ging er ergens in mijn achterhoofd een belletje rinkelen toen ik zijn naam hoorde. “Vestival, leider van rang drie.” klonk er kort uit mijn mond, waarna ik hem een vriendelijk knikje met mijn hoofd schonk. “Het kan toeval zijn, maar volgens mij ben jij mijn General, of niet?” vervolgde ik terwijl mijn gespierde gedaante onbewogen op diens plek bleef gevestigd. Een plots opkomende bries trok speels aan mijn lange, blonde lokken. Ik sloot voor een moment mijn kijkers en genoot van de koelte van de wind, me een gevoel van vrijheid schenkend. Het was lang geleden dat ik hier zo van genoten had. Nu dat ik mijn emoties meer de vrije loop gaf, leek het leven weer kleurrijker dan ooit tevoren te zijn.

Mijn gevoelige oren draaiden continue alle kanten op, alert op elk vreemd geluid dat mijn gehoorgang bereikte. Voorbereidt op elke onverwachte aanval van een schim die zomaar uit het niets kon opduiken. En toch bevatte geen van mijn hersenspinsels de angst die menig paard – met gezond verstand overigens – zou voelen zo vlak voor de blauwe maan. Het restje agitatie dat ik onder normale omstandigheden zou hebben waargenomen in mijn zenuwstelsel, was de doofpot ingedaan. Foetsie. Weg. Als sneeuw voor de zon verdwenen, met slechts het switchen van een figuurlijke schakelaar in mijn hersenen. Niemand had de luxe die ik bezat. Ik was – zover mijn kennis dan reikte – het enige schepsel in het land van de Blauwe Maan die de gave had om emoties uit te schakelen. Door deze gift was ik in staat om rationeel naar de realiteit te kijken. Ik liet me niet langer leiden door machtige gevoelens bij het maken van belangrijke keuzes. Ik was bevrijd van hen. Bevrijd van de ondraaglijke pijn die het voelen met zich meebracht.

Mijn concentratie werd terug naar de koperbruine hengst geleid. “Vertel mij eens, Morax, ben je bereid om je leven te geven om dat van je ranggenoten te sparen? Als leider moet ik er voor de volle honderd procent zeker van zijn dat je geen second thoughts hebt.” eindigde ik, waarna ik hem afwachtend bleef aankijken.

but in this instant, when I laughed along with you,
I felt that breathing just got a little easier.

**Profile**

» A kiss from a rose far away~
» RANG EEN, MORAX
» He'll always return. ~ Morax
» General Rank 3: Morax
» There is no balans, there is just hope. [Morax]

And up through the ashes I rose like wildfire [&MORAX]

And up through the ashes I rose like wildfire [&MORAX]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen