Open - For the sea is all I need.

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Het waren verveelde passen waarmee Nazgûl zich vooruit moest slepen. Altijd zat de hengst boordevol energie en dat was niet anders op dat moment, maar hij uiten het niet. Er was niets waar hij zich mee bezig kon houden enkel het wandelen. Een bestemming had hij niet. De omgeving was hem redelijk onbekend en er was niet één bepaalde plek waarvan hij wist dat hij het zou willen bezoeken. Dat had ervoor gezorgt dat hij was beginnen ronddwalen. Het was een poging van Nazgûl geweest om iets te vinden waar hij de energie die in hem zat kon vrij laten. Een plek waar hij gewoon een jong paard kon zijn.

Zijn oren schoten gelijk naar voor wanneer hij in de verte eindelijk de zee hoorden. De geur van zout vulde zijn neusgaten en daar was het. Hij moest maar enkele stappen naar voor zetten en de zee kwam in zicht. Gelijk bracht hij zijn benen in beweging tot hij galopperend richting het water liep. Zijn staart hield hij de hele tijd hoog de lucht in en pas wanneer hij in het water was minderde hij vaart. Druppels zee water vlogen in het rond. Als het erop aankwam was Nazgûl een echte waterrat. Of eigenlijk eerder waterpaard.

Het water was ijskoud, maar daar beet hij zichzelf door. Nazgûl zorgde ervoor dat het enkel zijn benen en de onderkant van zijn buik nat zou worden. Heel goed kon hij niet tegen de koude en zijn wintervacht stelde niet behoorlijk veel voor. De wind sneed er makkelijk door, zeker op een open vlakte waar enkel de kliffen diende als beschutten. Maar dat waren zorgen waar hij zich niet mee bezig hield. Nazgûl liet zijn hoofd naar beneden zakken tot het puntje van zijn neus het water aanraakten en hij gelijk terug trok. Hevig schudden hij met zijn hoofd en een bries verlies zijn mond. Te koud voor hem. Vervolgens tilde hij één been op, zodat hij er enkele keren mee tegen het water kon trappen en er nog meer druppels in het rond vlogen.

Zowel door de wind als door het geluid van het water dat kapot sprong tegen de kliffen en rotsen, letten hij niet op zijn omgeving. Alle aandacht van de kleine hengst werd getrokken door het water waar hij onbevreesd mee speelde. Iedereen kon hem benaderen en hij zou het toch niet opmerken. Het was iets waar Nazgûl niet eens bij stil stond. Soms maakten hem dat veel te naïef. Hij ging er altijd wel vanuit dat het goed zou komen.

NIGHT WILL FALL AND THE DARK WILL RISE

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Open - For the sea is all I need. Hv71ab

Tarquando

Met langzame maar zware passen stapte de zwarte hengst over de rotsachtige bodem van de kliffen hoog boven de zee. Het geluid van de golven die tegen de rotsen sloegen was te horen in de zachte wind van hogerop. Niet heel hard maar het was toch te horen en Tarquando vond het zeer rustgevend. Zijn blik was gevestigd op de zee die verderop rustig aan het meebewegen was met de golven terwijl hij rustig verder liep. Hoewel hij af en toe wel op zijn eigen hoeven moest letten, het was namelijk niet de bedoeling dat hij over het randje zou kukelen. De weg werd namelijk steeds smaller maar de grote hengst was er wel vaker langs gekomen dus hij wist dat het wel zou passen, tenzij er een stuk afgebrokkeld zou zijn, dan zou het misschien wel moeilijk worden voor hem. Zijn lichaam was wat zwaarder gebouw dus de kliffen waren eigenlijk niet de beste plek voor hem, maar hij hield van de geur en het geluid.

Voorzichtig bracht hij zijn lichaam langs een smaller stukje langs de grote wand van rotsen. Hij plaatste zijn hoeven rustig, stap voor stap, zodat hij zeker wist dat hij stevig stond en niet op een zwak stukje dat onder hem weg zou vallen. Zijn hoofd trok hij wat dichter naar zijn borst toe terwijl hij het pad onder hem bestudeerde. Het ging nog een stukje verder naar beneden en dan zou het uiteindelijk ook weer breder worden tot hij bij het strand terecht zou komen, waar het weer veilig was om overal je voeten neer te zetten.

Zonder al teveel problemen was de hengst langs het moeilijke stukje gekomen en werd het hem al snel weer makkelijker. Zijn lichaam ontspande zich weer en hij maakte zich weer langer, plaatste zijn hoeven weer in een rustige gang zonder al te voorzichtig te doen. Tarquando bracht zijn neus weer wat verder de lucht in en zag vervolgens verderop ook nog een ander paard, een wat jonger paard, spelend in het water. Wild sloeg hij met zijn been tegen het water aan waardoor de spetters om zijn smalle lichaam vlogen. Rustig liep Tarquando verder en begon hij het jonge paard te benaderen. Hij opende zijn neusgaten wat verder en begon te briesen, om zijn aanwezigheid bekend te maken. ”Hee, doe je een beetje voorzichtig, je zwaait gevaarlijk veel spetters in het rond, straks doe je nog iemand zeer.” Zei de zwarte hengst met een goed bedoelde stem, ook al meende hij het natuurlijk niet, want veel last zou de jonge hengst niet veroorzaken met zijn gespetter en hij zou er al zeker niemand pijn mee doen. Hij zou het grapje wel snappen. De vriendelijke bruine ogen van Tarquando keken de blauwe ogen van de hengst aan terwijl hij zijn reactie afwachten.
Manip

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Het gebeurde wel vaker dat de kleine arabier in gedachten verdronk en niet letten op wat er om hem heen gebeurde. Alles sloot hij af en enkel zijn gedachten leefde op die momenten. Gevaarlijk? Misschien wel, maar daar dacht hij nooit overna. Hij hield ervan om na te denken, maar vooral om te dromen. Hoe het bijvoorbeeld moest zijn om als een vis in de zee te leven. Te moeten oppassen voor de grotere vissen die achter je aan kwamen die op hun beurt moesten oppassen voor de nog grotere vissen. De harde stormwinden die de zee wild tekeer lieten gaan. Hoe moest het wel niet zijn om daar als vis in te moeten zitten zonder beschutting. Of misschien was dat er wel. Nazgûl had geen idee hoe de bodem van de zee er zou uitzien, maar hij hoopte het nooit te moeten zien, want dat betekende wat slechts.

De bries die niet van hem was deed zijn oren recht omhoog staan. Elke actie die hij ondernam, werd gestaakt en in een snelle beweging had hij zich omgedraaid naar de bron. Zijn blauwe ogen stonden wagenwijd open, waarbij dat er een wit randje te zien was. Voor hem stond een zwarte hengst. Zwaarder gebouwd dan hem. Groter gebouwd dan hem. Nazgûl hield braaf zijn mond. Als er iets gebeurde, zou hij nergens heen kunnen dan dieper de zee in.

Nazgûl wist weer te ontsnappen nadat hij de woorden goed had verwerkt. Er was geen vijandigheid geweest en hij hoorde de grap erin. Tevreden keek hij met pretoogjes naar de grotere hengst, voordat hij zijn ogen wat dicht kneep. Eén hoef tilde hij op, zodat hij daarmee enkele keren hard op het water kon kloppen in de richting van de andere. Het was goed mogelijk dat de druppels nooit bij de zwarte hengst kwamen, maar alles ging om het idee. ‘Fear the mighty and powerfull sea water,’ zei Nazgûl die zijn stem probeerde diep te laten klinken. Hij was absoluut geen hengst die er stoer en sterk uit zag, zelfs zijn stem klonk er te zachtaardig voor. Nooit wenste hij haast iemand iets slecht toe en het liefst van al wilde hij met iedereen overeen komen. Hij was onschuldig en zich niet snel van kwaad bewust. Dat kon niemand ontkennen.

NIGHT WILL FALL AND THE DARK WILL RISE

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Tarquando

Stiekem bracht het wel wat vreugde in zijn hart om die jonge hengst in het water te zien spelen, hoe hij de vele waterspetters in het rond liet vlogen. Het bracht een stukje licht op een somber uitziende dag wat het weer iets dragelijker maakte. Niet dat hij er veel last van had, want hij dacht toch niet zoveel na op het moment. Het was voor hem een rustige wandeling geweest om tot rust te komen. Toch, dit klaarde alles wel een beetje op en daarom was hij er ook op afgestapt.

Aangezien de jonge hengst dit waarschijnlijk niet door zou hebben brieste hij een keer om te laten weten dat hij er was, zo zou hij niet meteen heel erg schrikken. Hoewel hij er uiteindelijk wel best erg van leek te schrikken. Zijn oortjes schoten omhoog en in een snelle beweging had het kleine hengstje zich omgedraaid om zo voor de grote Tarquando te komen staan, die ook wel een best stuk groter was dan hem. Dus Tarquando snapte ook wel waarom hij schrok. Hij had alleen geluk dat de friese hengst een groot hart had en eigenlijk geen kwaad in zich had, tenminste niet wanneer je hem niet kwaad probeerde te maken. Dus er was geen probleem. Gelukkig had de kleine hengst al snel wel door dat Tarquando hier niet was om hem kwaad te doen en begon te ontspannen. Om hem nog een beetje meer rust te gunnen deed hij ook nog even een stapje achteruit, het was misschien wel een beetje te intimiderend wanneer hij met zijn grootte te dicht op de ander zou staan.

Met tevreden pretoogjes keek de ander hem aan en vriendelijk schonk Tarquando hem een glimlachje. wat alleen niet lang duurde. Want al snel trok de kleine hengst zijn ogen een beetje samen en niet lang daarna begon hij met zijn hoef tegen het water te staan zijn richting op. Rustig deed de grote fries wat stappen naar achteren en ging op zijn achterbenen hangen terwijl hij zijn ogen dichtkneep. ‘Fear the mighty and powerfull sea water,’ Zei de ander en probeerde zo diep mogelijk te klinken. Tarquando trok een voorbeen op om deze voor zijn lichaam te houden zodat hij het water een beetje kon afweren. ”Oohh please, merci merci, have merci with me.” Zei hij terug, smekend en half lachend. ”Doe me dit niet aan.” Ging hij verder. ”Ik geef me over, jij wint.” Vervolgde hij en keek de jonge hengst weer aan met een vriendelijk gezicht. Hij zou het spel gewoon meedoen om de ander een plezier te doen, en hij vond het tenslotte zelf ook leuk. Hoewel de kou van het water wel te voelen was op zijn vacht maar dat maakte niets uit, zo gevoelig was hij er ook niet voor.
Manip

**Profile**

» You can't win (open)
» So this is It? (OPEN)
» Where am i? [open]
» From there to here [Open]
» I have never seen such a hot day [Open]

Open - For the sea is all I need.

Open - For the sea is all I need.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen