born into a life with everything to lose

Gast **Profile**

Imagnetrix

Het was laat in de avond, het was koud, en de ranke witte merrie kon haar eigen adem zien. Haar heldere blauwe ogen schoten over de omgeving, ze was alleen in het woud. Natuurlijk niet volledig alleen, er waren genoeg dieren die woonden in dit woud. Maar ze had geen gezelschap, ze moest haar gedachtes ordenen.. Ze wist niet meer wat ze wilde, ze was in de war. Een zachte bries streelt haar benen, en laat haar lange dikke manen dansen op de wind. Met gracieuze passen vervolgt ze haar pad, een pad van afdrukken achter latend in de sneeuw. Het was koud geworden vannacht, en een dunne laag sneeuw had haar vanmorgen verrast. Het had er prachtig uitgezien, de mooie pastel kleuren boven het witte landschap. Image hield niet van de sneeuw, maar ze was verliefd op het sprookjesachtige landschap dat er dan verscheen. Ze was nooit opgegroeid met sprookjes, en een mooie zonsondergang was haar versie van een mooi sprookje. Echter had ze vannacht de zonsondergang niet bekeken, ze was het woud ingedoken, probeerde de roddels te ontvluchten die er werden gesproken. Ze dacht dat het al erg was geweest toen ze verliefd was geworden op Rixan, verliefd op een schim. Hoe durfde ze dachten ze allemaal, ze bracht de hele kudde in gevaar.. Rixan, met zijn heerlijke geur en zijn warme vacht. Ze hield er van hoe lief hij tegen haar kon doen, en de rest van de paarden kon afsnauwen zonder zich ook maar schuldig te voelen.

Het was ook haar eigen fout geweest, ze was nooit zo geweest als de merrie's waar Rixan op viel. Zij was puur en onschuldig geweest, terwijl hij meer viel op donker en mysterieus. Heel erg puur was ze nou ook weer niet.. ze had de meest gruwelijke dingen mee gemaakt in haar jeugd waar ze het liever niet over wilde hebben. Het feit dat Rixan haar een keer moest redden van haar eigen vader stond diep in haar gedachten gegrift.. Hij was een deel van haar leven.. of hij het nou wilde of niet. Zij zou nooit meer kunnen terug denken en vergeten wat hij voor haar had gedaan, hoe minuscuul zij misschien voor hem was.. zo groot was hij voor haar. Hij was haar alles, maar dat wilde ze niet langer meer toe geven. Ze was nijdig dat hij haar niet meer had opgezocht, het was jaren geleden en nu hij zelfs in het gebied was kwam hij niet naar haar toe. En zij was dat ook niet meer van plan. Ze was ondergedoken in het bos, hopend hem te ontwijken. Maar dat was natuurlijk een zinloze poging geweest, omdat ze diep in haar hart wist dat het bos Rixan zijn terrein was. Hier hadden bijna al hun gesprekken plaats gevonden.. Behalve de allereerste, toen was Rixan nog jong geweest en vol levenslust, voordat hij schim was geworden. Op die Rixan was ze verliefd geworden, voor die Rixan had ze haar Serge verlaten.

Een getergde zucht verlaat haar lippen, en haar helder blauwe ogen glijden over de schaduwen van de bomen. De maan laat haar reflectie glanzen op de zachte parelwitte huid van de merrie. Het was een heldere avond, met een dikke mistlaag tot op een meter hoogte.. Het was een prachtig, maar spookachtig plaatje. En hoewel Image er de kriebels van kreeg, toch voelde ze zich fijn dat ze zo verdwijnt tussen de omgeving. Haar zachte lange manen wuiven even omhoog, en haar lange staart laat een spoor achter haar aan in de sneeuw. Een klein dun vlechtje licht verscholen onder de zachte krullen van haar manen, de donkere zwarte manen van Rixan zitten er door geweven, ook die dag had ze zich nog goed herinnerd.. Een plotseling geluid laat haar opschrikken, en haar slanke hoofd schiet de lucht in, haar oren priemen zich naar voren, en haar grote heldere ogen glijden over de omgeving. Haar zachte krullen omlijsten haar gezicht als een schilderij. En dan ziet ze een donker lichaam, zijn lichaam glijdt als een schaduw door de bomen, zijn oren in zijn hals, en zijn ogen glijden over de omgeving. Zou ze zich omkeren en weg rennen?
• Avanti

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

born into a life with everything to lose Imagnetrixwqwhhe

born into a life with everything to lose Dy12ed

In het diepste gat van het bos, daar waar de dieren niet kwamen, daar waar de vogels hun ommetje vlogen stond de schimmenleider. Met dikke slierten bewoog de mist zich dieper en dieper het bos in. Het hechtte zich rond iedere rots, steen en schors, het kroop als traag gif naar boven, rond zijn benen tot zijn buik. Het enige hoorbare was een uil die enkele meters verder in een boom zat. Hij maakte een spookachtig geluid ... Oehoe oehoe ... en dan was het weer stil. Zijn ademhaling ging langzaam, te langzaam. De hengst was volledig ontspannen ookal was zijn lichaam zich bewust van ieder detail in de omgeving. De mieren die onder deze donkere hemel naar hun nest kropen, hij had ze gehoord. Net zoals het gewonde hert, twee kilometer hier vandaan. Hij rook het bloed en de rilling kroop over zijn ruggengraat tot het weer verdween. Zijn ogen waren gesloten terwijl zijn gedachten zorgzaam bleven doorwerken. Het ene probleem naar het andere en op ieder vond hij een toepasselijke oplossing. Zo ging hij zijn "rust"periode door. Zo deed hij aan slaap.

Zijn oren spitsen zich razendsnel, voor ze weer heel langzaam plat in zijn hals gingen. Hij opend zijn ogen en meteen straalt de haat, de woede en de hebzucht naar zijn omgeving. Zijn paarse ogen volgen de weg van zijn oren, naar iets diep diep in het woud. Het bewoog, sierlijke en lichtvoetig als dat van een paard ... een merrie om precies te zijn. Hij rook de zoete geur, kenmerkend voor merries van mijlen ver. Het gedacht schoot langs zijn ziel en automatisch kwam een valse glimlach op zijn lippen te liggen.

Geruisloos als hij was kwam zijn lichaam in een nonchalant trage stap. Geen sneeuw kraakte onder zijn hoeven, geen blad ritselde zonder dat hij dat wou. In een kort ogenblik passeerd zijn lichaam de stralen van de maan, zijn lichaam komt kort zichtbaar. Littekens van gewonnen gevechten kronkelen over zijn zwarte vacht, ieder van hen had een verhaal, ieder van hen zorgde ervoor dat je ging rennen. Beheerst en zonder haast stapte hij verder, zelf als zou ze nu rennen, hij zou haar vinden enkel omdat hij haar geroken had en merries roken nooit tweemaal hetzelfde. Naarmate hij naderde versterkte de geur en welmde een groot verlangen om te haten in zich op. Toen zijn paarse ogen haar lichaam te pakken kreeg verdween iedere emotie in een doodse blik. Hij wandelde in een grote cirkel rondom haar, zonder haar aan te kijken. Zodat ze kon beslissen of ze zou vluchten, zodat angst haar lichaam kon bekruipen voor hij haar zou confronteren. En uiteindelijk deed hij het, hij verkleinde de cirkel en bleef op vijf meter staan. Hij wendde zijn blik en staarde haar met zijn twee akelig paarse ogen aan. 'Imagnetrix? Niet?' Vroeg hij op een vals toontje. Hij glimlachte plezierig en maakte geen verdere aanstalling dichter te komen of verder te praten ... Hij staarde haar enkel aan ...

Leader Shade

Gast **Profile**

Imagnetrix

Het wezen dat voor haar ogen het licht van de maan in stapt was getekend door littekens, en was zo zwart als de nacht. Zijn ogen hadden een paarse gloed, welke een zacht licht af gaven in de donkere nacht. Image had deze ogen wel vaker gezien, het leken wel vuurvliegjes in de schaduwen van de nacht. Met een intense interesse glijden haar ogen van zijn gezicht naar zijn benen, lange en krachtige benen, hij was zwaar gebouwd. Als hij niet het bloed van een schim zou hebben gehad dan zou ze kunnen weg rennen, dan had ze hem zonder moeite achter zich gelaten. Maar ze kende de verhalen van de gevoelloze wezens en wist dat ze zo snel waren als het licht. Ze laat haar ogen weer naar zijn gelaat glijden en een huivering gaat over haar ruggengraat, twee dodelijke kille ogen boren zich in de hare. Ze heft haar slanke hoofd en priemt haar oren naar voren, al haar aandacht op het wezen voor haar. De hengst intrigeerde haar net zo erg als dat hij haar beangstigde. Ze wist waar de schimmen toe in staat waren, Rixan had dat al eerder aangetoond door zijn tanden in haar lichaam te zetten. Haar kaak verstrakt en een spiertje kopt op haar wang.

Het wezen wist haar naam, ergens maakte haar dat angstig, maar aan de andere kant was het ook iets dat hij wel zou moeten. Hij moest zijn slachtoffers kennen, hun dagelijkse patroon volgen en alles weten wat deze deed op een dag. Net als een leider zou deze schim moeten weten hoe Image haar dag door brengt, en blijkbaar wist hij dat. Haar lichte ogen vangen zijn blik en ze draait één oor naar achter. Ze wist ook wie hij was, dat was niet zo moeilijk. Er was maar één hengst die de kracht van de blauwe maan nog bezat en eveneens de vloek van de paarse ogen. Een waterig lachje siert haar lippen, totaal ongepast in deze situatie. 'Avanti..-' Ze schud haar ranke hoofd en wend haar blik af. 'Ik zou mijn naam vertellen, maar blijkbaar ben je daar al van op de hoogte' Ze vroeg zich af of hij wist dat Image de merrie was die er voor had gezorgd dat Rixan niet langer een schim was, en ze vroeg zich af of dat reden genoeg zou zijn om haar te vermoorden. En toen werd ze overspoelt door nare gedachtes aan de zwarte merrie die eveneens Rixan in haar greep hield, Sjahada. Waarschijnlijk had zij aan Avanti verteld wie Image was. Zou ze vluchten? Nee daar was het te laat voor, ze ademt diep in en heft haar hoofd. Ze was de laatste jaren moediger geworden, maar toch stond ze te sidderen op haar benen.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Het gaf hem iedere keer weer die voldoening, zien hoe iemand voor hem een stap naar achter plaatste, zijn/haar hoofd liet zakken, zijn/haar ogen liet wegrollen uit angst, probeerde te rennen. Hij kende alle mogelijke manieren van angst, hij merkte het, hoe haar spieren zich soms spande, ze zich bewust was van zijn aanwezigheid. Hoe haat lichaam onwillekeurig trillingen liet vrijkomen, trillingen van angst. Zo wenste hij ieder paard voor zich te zien en dat maakte hem al iets beter, gaf hem een zekere voldoening. Wie niet bang was ... wel die werd het aangeleerd. Zijn paarse ogen hielden haar nog kort even vast voor hij zijn blik over haar lichaam liet glijden. Wit met het flauwe maanlicht zorgde voor een prachtige combinatie. Haar lange manen, fijne hoofdje en haar intelligente hoofdje. Zo nam hij haar onder zijn visier, zo kon hij opmaken wie ze was. Het was niet de eerste keer dat hij haar gaande sloeg. Enkele dagen geleden had hij haar gezien, met Rixan. De hengst die ooit schim was geweest maar nu enkel de boodschapper was.

Avanti kon maar weinig verdragen van ex-schimmen, grotendeel omdat ze hem in de steek hadden gelaten en enkel daarop stond een grote prijs, de dood. De woorden over haar lippen trekken hem uit de Rixan-Alvaro situatie, een dilemma die hem al dagen aan de gang hield, die hem wakker hield. Hij hoorde zijn naam ... jah, hij was gekend maar goed ook. Er kwam een geamuseerde glimlach op zijn lippen, eentje met een gevaarlijk kantje. 'Ik zou ook mijn naam willen melden maar je weet hem ookal.' Hij grinnikte wat donker maar werd dan weer geheel serieus. 'En dan nog zou je je naam melden ... ookal wist je de mijne?' Vroeg hij met een vage nieuwsgierigheid. Het was niet dat je op een schim aanbotste en met alle plezier je naam ging melden. Zijn ogen gleden naar benen en hij glimlachte weer kort vals. 'Je hoeft niet zo te trillen.' Meldde hij donker. Hij stapte langzaam dichter, langs een grote struik en bleef dan weer staan. Kort keek hij naar de hemel en dan terug naar de merrie. 'Wat brengt je zo diep in het bos op deze prachtige avond?' Vroeg hij vervolgens. Hij zette een stap dichter en liet zijn blik kort weer langs haar lichaam gaan, hij had zijn vragenlijst klaarliggen en hij wou zijn antwoorden al moest hij ze daarvoor uit haar trekken...

Leader Shade

Gast **Profile**

Imagnetrix

Ze ademt de koele lucht diep haar longen in en heft haar ranke hoofdje de lucht in. Misschien was ze angstig ja, misschien was dit wel weer een keerpunt in haar leven. Maar ze was niet van plan weer gebukt te gaan onder wat anderen over haar leven besloten. Nee daar was ze klaar mee. Haar blauwe ogen zijn strak gericht op de hengst voor haar. Ondanks zijn onheilspellende blik en zijn grijns blijven haar ogen vriendelijk en warm, misschien wel angstig, maar ze bleef goede hoop houden. Wanneer hij zegt dat ze niet zo hoeft te staan trillen werpt ze een blik op haar benen. Ze overweegt om een slechte grap te maken, iets wat ze wel vaker deed als ze zenuwachtig was. Maar besluit om te zwijgen, iets wat waarschijnlijk het beste was in deze situatie. Waarschijnlijk zou ze direct dood zijn als ze zich zou gedragen alsof ze de hele wereld aan kon, alsof ze niet bang was. Dus besluit ze om gewoon haar ware aard te tonen, ze was bang, maar kende de gevaren die er waren. Ze wist hoe ze handelde, en ze wist dat ze nog lang niet klaar was met haar leven.

Ze was niet van plan om het zomaar op te geven, maar iets zegt haar ook dat de hengst voor haar niet in eerste instantie naar haar toe was gekomen om haar pijn te doen. Hij blijft op een gepaste afstand staan, en Image moet moeite doen om zijn geur in haar op te nemen. Wanneer ze de geur echter rook kreeg ze de neiging om te kokhalzen en schudde ze haar hoofd om aan andere dingen te denken. De hengst rook mannelijk, naar zweet en kracht, meer eveneens ook naar dood en verderf. Ze herinnerde zich nog wel de tijd dat Rixan zo had geroken, ze had het vreselijk gevonden. Ze hield van zijn eigen geur, zijn heerlijke vacht. De geur die Avanti met zich mee droeg maakte dat ze dacht aan al zijn slachtoffers, aan al die dieren die enkel nog maar bloederige vegen op zijn lichaam waren. Image laat een diepe zucht ontglippen en heft haar hoofd op als Avanti weer spreekt. 'Als je je huiswerk goed gedaan hebt weet je het antwoord op die vraag al' Haar ogen twinkelen met een bijna speelse flikkering. Toch had ze hier geen plezier in, nee absoluut niet. Ze was angstig, vreselijk bang. 'Ik houdt niet van gezelschap, als je eenmaal weet hoe ze over je denken kan je niemand meer in de ogen kijken' Haar blik blijft op de hengst, haar ogen strak in de zijne. Ze zou hem niet uit zicht verliezen, nee dat zou misschien haar einde kunnen zijn.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Jennifer schreef:

Avanti snoof kort, haar aparte geur drong verder door zijn lichaam en het veroorzaakte de trillingen waarvan ze liever niet had dat hij ze kreeg. Langzaam glijdt zijn lichaam in stap, een cirkel trekkend rondom haar. Zijn oren schieten kort heen en weer kijkend of er niemand was die hem zou kunnen storen of die kwam om haar te beschermen. Rixan? Hij had de merrie bij hem gezien en dat was toppreoriteit voor hem. Rixan had zijn taak net als Alvaro die had maar beiden waren ze te druk bezig heet allemaal aan elkaar uit te leggen. Avanti gaf ze nog een week ... hoogstens en dan ging zijn ongeduld toeslaan. Hij had het Rixan horen zeggen "Er is een merrie" ... het was over zijn lippen gerold en hij had gezien waarmee ze elkaar aankeken dus de puzzelstukjes vielen algauw op zijn plaats en dat bezorgde hem een grote grijns terwijl hij noch steeds rond haar heen wandelde. ZIjn paarse ogen glijden schaamteloos langs haar lichaam en ziel.

'Ik heb slaafjes die mijn werk doen maar inderdaad daar heb je een punt.' Hij zweeg, gaf haar een dodelijke blik en grinnikte dan weer wat donker. 'En hoe denken ze over je?' Vroeg hij terwijl zijn neus kort langs haar flanken ging en hij uiteindelijk weer voor haar bleef stilstaan. 'Wat denk de wereld over je? Rixan?' Hij zweeg toen hij de naam had uitgesproken, peilend naar haar blik. Zou het een geheim moeten gebleven hebben of was het slechts een misverstand van Avanti zelf. Hij keek over zijn schouder en keek haar uiteindelijk weer met een valse glimlach aan. 'Zin in een wandelingentje?' Hij knikte naar het donkere bos en gooide dan zijn oren plat. Nee, hij dulde geen verkeerd antwoord ...

Leader Shade

Gast **Profile**

perfectperfection schreef:

Imagnetrix

Imagnetrix kon de neiging om met haar ogen te rollen nog net onderdrukken. Natuurlijk had de hengst macht, natuurlijk was hij eng, maar hij had het ook wel erg hoog met zichzelf. Zoals hij haar probeerde te bespelen alsof ze een pop was, alsof hij kon bepalen wat haar lot zou worden. Misschien zou hij haar kunnen vermoorden, of erger, kunnen vast houden. Maar dat zou niet haar lot zijn, dat zou ze zelf bepalen. Ze zou hem niet de plezier geven om haar leven de grond in te boren. Misschien had ze een foute blik om de schimmen, maar ze vond niet dat hij tactisch te werk ging. Natuurlijk wilde hij dat iedereen zijn naam kende, dat iedereen stond te beven op zijn benen als de paarse ogen tevoorschijn kwamen. Maar Image had altijd ervaren dat het gene dat ze niet kende haar meer angst aan joeg dan wat dan ook. Het ware dat ze de verhalen over de schimmen had gehoord, iedereen kende Avanti en zijn volgelingen. Iedereen wist dat je moest op passen voor de paarse ogen.

Het waren schimmen van de zwarte nacht, ze zouden geruisloos moeten zijn en zich dansend op de wind moeten verplaatsen. Geen sporen achter laten als ze een dier van de kudde stalen. Niemand zou weten wie ze waren, en iedereen zou staan trillen om dat gene dat niemand kende. Maar zo was het niet hier. Iedereen was op de hoogte van de schimmen, net zoals de leiders. Hier was Imagnetrix blij om, als ze vanavond zou sterven dan wist iedereen wie dat had gedaan. Haar naam zou worden gewroken als Rixan er achter zou komen. Ze wist dat het dan goed zou zijn. Als ze zou sterven en niemand zou er ooit achter komen, dan zou ze de wereld verlaten met een brok in haar keel. Nooit zou haar geliefde weten hoe haar laatste uren er uit hadden gezien. Echter zou Image deze wereld niet verlaten, niet voordat zij er klaar mee was. En dat was nog lang niet. Ze geniet van een koele bries die langs haar benen streelt en volgt met haar ogen strak de bewegingen van de hengst.

Avantie stapt met een verlekkerde blik in zijn ogen om haar heen, cirkelend om zijn prooi alsof hij een roofdier was. Alsof hij haar bloed wou proeven, ze kon de opwinding in zijn ogen zien. Zijn ijzige woorden doorbreken de stilte en Image haar ogen boren in de zijne. 'Rixan heeft niks met mijn leven te maken, mijn verleden staat los van de zijne. Ik word niet vies bekeken omdat ik hem in mijn hart sloot' Haar oren gaan plat in haar nek en voor het eerst wend ze kort haar blik van hem af. 'Het is mijn vader die mij mijn onschuld af nam-' Image had nu een bulderend gelach verwacht, een genietende blik misschien. Misschien zou de hengst naast haar zelfs wel staan trappelen van opwinding. Ze wist niet wat er in die zieke geest van hem om ging. Wanneer de uitnodiging komt tot wandelen knikt Image. Ondanks dat de toon vrij dwingend was, en ze normaal niet dulde dat er zo tegen haar werd gesproken, ze zette haar ranke lichaam in een stap en schud haar manen los van haar hals. Na al die jaren had ze haarzelf wel over de angst van het donkere woud heen gezet, ze kende het door en door, en was er vaak geweest met Rixan. Met haar slanke lichaam zou ze zelfs in het voordeel zijn tussen de bebossing.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Avanti en Rixan, Alvaro. Een dodelijke trio als ze samen in harmonie aan het werk gingen maar niets was minder. Nu stonden ze in een driehoek tegenover elkaar. Alvaro en Rixan aan de korte zijde en Avanti aan de punt. Beidde hengsten en tevens ex-schimmen hadden een zekere haat en afkeur voor de schimmenleider gekregen en hoe erg het ook was om twee zo'n goede schimmen te verliezen het was een trots om mee te delen dat Avanti andere manieren had om ze te gebruiken. Als schaakstukken, zo zag hij de wereld vaker en vaker, plaatste hij zijn pionnen op het veld. De ene keer wonnen de witte en de andere keer hij, de zwarte. Er was veel meer nodig dan inzicht om de leiders te doorfilteren. Je had strategie en wijsheid nodig, twee dingen die Avanti had en gebruikte. Om zijn spel compleet te maken had hij teamgenoten nodig maar ook spionnen en er was geen schaakstuk beter dan de lopers Rixan en Alvaro om de leiders te ondervragen. Avanti was er bijna trots op.

Maar hij wist dat hij Rixan niet onder de duim kon houden zonder hem te dwingen. Liefde ... het zwakste element op aarde. De twee hengsten hadden het in hun lichaam en dat was de beste manier om ze mee te manipuleren. Niet luisteren nouja dan vielen er doden. Bij deze gedachten schoten zijn ogen naar de prachtig witte merrie. Nee, haar kon hij niet doden want hij wist niet in hoever Rixan nog andere geliefden of vrienden had. Maar hij had nog genoeg manieren om Rixan te dwingen, dit babbeltje was er al één van als blijk dat hij weliswaar Rixan's werk in de gaten hield.

'Ah!' Riep Avanti tevreden na haar woorden. 'Je hebt hem in je hart gesloten.' Herhaalde hij haar woorden. Al de rest kon hem weinig tot niets schelen enkel dat, de hefboom die hij nodig had om Rixan te laten functioneren. 'Hij houdt van je evenals jij van hem houdt, ik dacht wel dat ik hem niet had mis begrepen.' Grinnikte hij donker. Hij wandelde schuin achter haar, zijn neus vlak bij haar flanken en zijn blik vals op de hare gericht. 'Niemand is zijn gehele leven onschuldig weet je. Er is een dag dat je dat word afgenomen en die dag kun je hoe dan ook niet vermijden.' Zei Avanti op een neutrale toon. Hij dacht even terug als zijn eerste minuten als veulen. Hij werd verstoten en vanaf dan bewees hij zijn schuld door dingen te doen die een veulen van zijn leeftijd helemaal niet mocht doen. En dat maakte hem wie hij nu was, de zieke emotieloze zwarte schimmenleider. En ook daar weer was hij trots op. 'Wat heeft pappie lief gedaan om je onschuld tegendeel te bewijzen?' Vroeg hij geamuseerd ...

Leader Shade

Gast **Profile**

Imagnetrix

Ze kende hem pas enkele minuten maar ze verachte hem nu al, de manier waarop zijn ogen over haar lichaam gleden maakte dat ze sidderde, niet van angst. De blik in zijn ogen was een blik die ze nog nooit had ervaren. Romano had naar haar gekeken met een blik van woede, hij wilde haar vernederen. Rixan had naar haar gekeken met een blik van lust en passie, gevuld met liefde. Maar deze ogen waren donker, kil, maar eveneens gleden ze verlekkerd over haar witte vacht. Het maakte haar ongemakkelijk, maar maakte ook een bepaald gevoel bij haar los. Al haar hele leven was ze niet zo zeker geweest van haarzelf, en die blik waarmee Avanti naar haar kijkt maakt dat ze siddert. Ze besluit dus haar ogen af te wenden, als ze wist wat zich in zijn gedachten zou afspelen dan zou ze waarschijnlijk ziek zijn geworden. Zijn geamuseerde stem als hij vraagt wat haar vader heeft gedaan maakt dat er een vlam op waait in haar binnenste en venijnig richt ze haar ogen weer op de zijne. 'Hij nam me, elke week, 4 jaar lang' De zieke geamuseerde blik in zijn ogen maakt dat ze walgt. 'Word je daar opgewonden van? Vind je dat lekker om te horen?' Met een spottende blik kijkt ze hem aan. 'Haal die grijns van je gezicht' Ondanks haar woedende blik is haar stem verassend kalm, vriendelijk haast.

Misschien was het het niet waard, maar zelfs tegen deze hengst wilde ze niet uit vallen. Het liefst zag ze in iedereen wel iets goeds, ze moest wel, wilde ze niet weer verwikkeld raken in een eindeloze depressie. Misschien was er niks goed aan deze hengst, dat was zelfs vrij zeker, maar Imagnetrix kan zich er niet overheen zetten dat deze hengst niet ergens om geeft. Ook hij zou ergens van hebben gehouden, iets hebben dat hem weer 'menselijk' maakt. Misschien zou ze er nooit achter komen, misschien zou ze de nacht nooit overleden, maar tot die tijd zou ze niet slecht over hem denken, zoals ze over niemand slecht wilde denken. Nu was haar vader natuurlijk een ander verhaal, vergeven had ze hem nooit, en eveneens kon ze hem maar moeilijk vergeten. Ze zou hem negeren mocht ze hem weer tegen komen, zijn bestaan totaal negeren. Ze kon hem niet recht in de ogen aankijken en door gaan met haar leven. Daar schaamde ze haarzelf te erg voor.

Ze voelde zich na al die jaren nog smerig, zelfs na Serge en Raphael die hun best hadden gedaan om vol liefde met haar om te gaan voelde zij zich nog vies. Het was pas toen Rixan in beeld kwam dat zij zich beter begon te voelen, ze heeft het er nooit met hem over gehad, over haar vader. Maar ze wist dat hij het wist, hij had haar eens moeten redden van Romano. Dat wist ze maar al te goed. Ze wilde zich liever geen zorgen maken over haar verleden nu haar toekomst misschien niet meer zo lang leek. Ze wist niet wat Avanti van haar wilde, ze voelt hoe zijn neus zachtjes tegen haar flank aan komt en onwillekeurig gaat er een huivering door haar lichaam. Ze kon het gevoel niet plaatsen, ergens maakte de adrenaline die door haar lichaam gierde dat ze zich goed voelde. Waarschijnlijk zou dat niet de normale reactie zijn als je oog in oog komt te staan met een schim. Maar ergens intrigeerde deze wezens haar net zo erg als dat ze haar deden walgen. De zachte aanraking van even te voren bleef haar bij, en plotseling is ze zichzelf maar al te goed bewust van haar achterste zo dicht bij zijn hoofd. Ze ademt diep in en schud haar witte manen voor haar ogen. Ze wilde die blik van hem even niet meer zien, ze wilde zeker zijn dat ze het zou overleven..

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Avanti kon niet bepaald zeggen welke vreugde bezit van hem nam met haar in zijn bijzijn. Hij kon haar alles aandoen en ze kon zo luid roepen als ze wilde. Misschien, als het meezat zou Axis of Avareth te hulp komen maar dan nog. Hij zou haar iedere dag weer, ieder moment van haar zachte dromen beroven door haar angst aan te jagen. Hij zou haar stalken en haar het leven zuur maken. Net tot ze eraan zou bezwijken ... of Rixan er zou aan bezwijken. Maar dat was als ze niet zou meewerken op de manier dat hij dat wilde. Dat was als ze weigerde te zeggen wat hij wou weten en heel de cirkel daar rond.

Bij haar woorden was hij niet echt verbaast. Hij had het verwacht van Romano, zo was de hengst. Hij had gezien hoe Romano merries misbruikte tot je er zelf ziek van werd. De twee families verschillen in dat opzicht wel veel van elkaar. Romano wou zijn eigen voldoening, anderen krenken en vernederen. Avanti en Alvaro? Allesinsd Avanti toch was uit op de pijn. Zijn eerste toegrijp zou niet zijn naar het verkrachten van een merrie, alhoewel het bovenaan zijn lijstje stond. Maar hij hunkerde achter het zien van pijn en angst in een ander zijn ogen. Bij een merrie was verkrachten de eerste optie maar zijn drang naar bloed was net dat iets lustiger dan zijn eigen verlangens. Hij was er ook niet echt stapel op om nog meer nakomelingen op deze aardbol te hebben lopen. Hij had genoeg bij de enige twee die er nu waren, Hades en Xenos. Wat niet zei dat hij erover nadacht ... hengsten hadden lusten, lusten beheerden hengsten.

De grijns verdween in een dodelijke blik, maar hij had gehoorzaamd, hij had de grijns weggehaald. Niet voor haar maar voor zichzelf. Vier jaar was lang ... zijn gedachten schoten naar een merrie die hij ooit eens had ontmoet, ze was binnengedrongen tot zijn diepste ziel en had het iets in hem losgelaten? Avanti had kon ... niet vermoorden, het zou hem niet lukken zonder de blauwe maan. Raar, hoe één iemand het diepste uit je los kon krijgen. Zelf het goede kon slecht worden alhoewel Phan daar zouden vele zielen voor nodig zijn om Avanti goed te krijgen. Avanti was gedreven door de angst en afschuw tegenover hem door andere. Iets wat Phantoma niet had voor hem en dan veranderde hem een beetje. Ze was de enige. 'Verre van, er zijn andere dingen die mijn bloed sneller doen jagen.' Siste hij kortaf. Hij snoof en lachtte bijna verbitterd. 'Maar niettemin staat het in mijn top drie naast men lust voor bloed en de drang om te moorden.' Hij glimlachtigte grimmig. De gedachten aan Phan vertroebelde zijn geest. 'Waar is vadertjelief trouwens?' Vroeg Avanti bijna nochalant, zijn eerdere gedachten wegschuddend...

Leader Shade

Gast **Profile**

Imagnetrix

Imagnetrix wist zich geen houding te geven, wat moest ze aan met een situatie als deze. Het liefst rende ze weg, maar aan de andere kant vroeg ze haarzelf ook of ze nog wel veel had om voor te leven. Ze hield van Rixan, dat zeker, maar of er ooit nog een toekomst voor hun zou zijn. De situatie joeg haar niet zozeer angst aan, net als Avantie joeg haar niet direct angst aan. Misschien was hij het gewend om de angst in anderen hun ogen te zien, en ergens haat ze hem daarvoor. Het feit dat hij leefde voor de opwinding die hij ervaart als hij een ander breekt, fysiek of mentaal. Ze walgde van zijn manier van denken, maar angstig was ze niet echt. Niet meer althans. Avantie zou haar van alles aan kunnen doen, maar uiteindelijk zou hij daar zichzelf mee hebben. Rixan zou zich tegen hem keren, en waarschijnlijk Alvaro daar in mee nemen. Ze zouden alle geheimen van de schimmen kunnen doorspelen aan de leiders. Rixan was een belangrijke pion van Avanti, en hij zou het waarschijnlijk niet durven om Rixan's enige iets van waarde af te nemen. Rixan zou dan volledig door het lint gaan, daar kon Avanti van verzekerd zijn.

Haar gedachten zijn iets afgedwaald en de woorden hoort ze maar amper, hij hield er van om merrie's te misbruiken, de viezerik. Imagnetrix vroeg zich af hoe je op die manier met je zelf zou kunnen leven, waarschijnlijk nam het schimmenbloed hem de mogelijkheid om zich spijtig te voelen af. Maar Image zou nooit met het gevoel kunnen leven dat ze iemands leven had verpest. Maar het was blijkbaar waar deze hengst voor leefde. Een zucht ontglipt haar en ze heft haar ranke hoofdje. 'Mijn vader is mijn laatste zorg op dit moment' Een tikkeltje nors verlaten de woorden haar lippen en richt ze haar ogen weer in de zijne. 'Hoe doe je dit? Hoe kan je doorleven met alles wat je veroorzaakt?' Haar woorden zijn zacht, het was een oprechte vraag want de hengst intrigeerde haar. En misschien zou het haar beter laten begrijpen waarom Rixan zo was.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Avanti bleef ruimschoots twee stappen vooruit denken op Image. Hij bedacht wat hij wel en niet mocht doen, wie hij zou raken als hij het ene deed of wie hij zou tevreden stellen, anders dan zichzelf, als hij het andere deed. Maar bij beide mogelijkheden was er een zekere twijfel. Hij wou Rixan niet kwijt en als hij Image zou vermoorden dan nouja ... gebeurde dat wel. En Alvaro, die leek wel een doods exemplaar van zichzelf. Avanti vroeg zich eigenlijk wel af of daar nog iets van leven in zat, die was liever weer dood dan levend dus daar had hij ook niet veel aan. Dus hij moest op safe spelen, Image gerust laten. Toch was zijn blik, zijn haat, zijn woorden genoeg om haar een paar bezonder levendige nachtmerries te bezorgen. En hij kon haar opzoeken en blijven opzoeken tot ze het zou begeven.

Terwijl hij daar stond, zijn houding meer ontspannen en nochalant, luisterde hij naar haar woorden. Hij kon zich bijzonder goed voorstellen hoe het moest zijn. Zelf was iedereen zijn zorg, iedereen met een connectie naar zichzelf werd extra scherp in de gaten gehouden. 'Kan ik begrijpen.' Waren zijn enige woorden. Avanti was buiten de blauwe maan niet altijd zo slecht, hij had zijn "betere" dagen zoals vandaag. Dan was hij wel in voor een gesprek waar hij de leider over bleef. Voor iets waar hij controle over bleef hebben. Bij de twee vragen die zacht uit haar mond kwamen schoten zijn oren kort naar voor. Ze gleden langzaam in zijn nek terwijl hij kort zijn paarse ogen de grond in boorde.

Toen hij haar weer aankeek was zijn blik moeilijk te beschrijven. Alsof hij hard nadacht over iets maar het tergelijk zo glashelder te verklaren was. 'Heb je nog nooit een moment gehad waarop je dacht dat je jezelf in drie seconden kon veranderen?' Hij keek haar met een vragende blik aan, bijna oprecht. Maar hij schudde algauw zijn hoofd en gooide zijn oren weer dreigend plat. 'Eeuwige woede.' Fluisterde hij amper hoorbaar. Zijn paarse ogen keken kort op naar haar voor hij de omgeving bekeek. 'Haat voor wat je ooit is afgenomen of juist is gegeven.' Legde hij uit. Hij zou heel zijn verleden uit de doeken moeten doen om het haar duidelijk te maken. 'Jij ...' Hij zweeg en wandelde langzaam rond haar heen. 'Jij bent een merrie met veel tegenslag, je moet weten hoe het is. Als je wordt afgenomen wat je zo dierbaar is dat het je zo hard kan veranderen en al je emoties uitschakeld.' Hij zweeg en bleef op een meter naast haar staan. 'Nog nooit die drang gehad voor eeuwig kwaad te zijn?' Vroeg hij dan met een slappe intresse ...

Leader Shade

Gast **Profile**

Imagnetrix

De verandering in de houding van Avanti maakt haar even kwetsbaar, zijn stem klinkt bijna oprecht en even vraagt ze haarzelf af of andere ooit deze kant van hem hadden gezien. Haar blauwe ogen verliezen de hardheid en met een vriendelijke, neutrale blik kijkt ze in zijn ogen. Ze was zich bewust van het gevaar, maar al te goed, maar ze wilde zich niet gedragen alsof ze naar een psychopaat liep. Dat was wel het laatste dat ze iemand aan wilde doen. Iedereen was goed tot het tegendeel bewezen was, misschien naief maar anders zou Imagnetrix nooit meer de goede kant van de wereld kunnen zien.

Dan zou ze inderdaad eeuwig boos zijn geweest. En ze had veel om boos op te zijn, hengst na hengst had haar verraden, en zelfs haar vader had met zijn vieze tengels aan haar gezeten. Bij de gedachte alleen al moet ze rillen. Wanneer Avanti stil staat komt Image ook tot stilstand en zet haar spier witte lichaam tegenover het zijne, in alles waren ze elkaar tegenpolen, Image die vrijwel altijd een positieve draai aan een situatie kon geven, lief en moederlijk, klein en wit. En dan Avanti die iedereen kon laten rillen van angst, die elke situatie zo kon manipuleren om te krijgen wat hij wou, groot en krachtig en gitzwart als de nacht. Image slikt bij het beeld van zijn grote lichaam dat deels boven haar uit torent. 'Ik denk dat het leven te kort is om altijd boos te zijn..' Haar stem is zacht, fragiel in de donkere nacht. Ze was waarschijnlijk niet veel meer dan een takje dat Avanti zonder moeite door midden kon knakken. Een zachte zucht ontglipt haar. 'Niet dat ik veel fijns heb meegemaakt, maar ik wil de momenten dat ik kan genieten van een zonsondergang niet verpesten door maar eeuwig boos te zijn op iets dat al is gebeurt, uiteindelijk kan ik het toch niet veranderen.' Opnieuw een zucht. 'Al zit jij natuurlijk in een andere positie, zelfs als je al het slechte achter je zou laten, dan nog zou niemand je geloven' Image haar ogen zoeken de zijne en een medelijden flikkert even op.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Jennifer schreef:

Hij zag de hardheid in haar ogen smelten als sneeuw voor de zon. Niet dat hij bang was van haar hardheid, het deed hem enkel maar zelfgenoegzaam grijnzen toch was het raar om te zien. Iemand die angst liet varen voor medelijden tegenover een schim ... Avanti dulde geen medelijden, noch sympathie maar het verwarde hem wel. Juist omdat het zo zeldzaam was. Allen kwamen ze hier voor hem met ofwel hetzelfde doel, schim worden. Ofwel omdat hij ze gekozen had als slachtoffer. En dan weer had je twee soorten paarden. De soort die deed alsof hij niet bang was en lekker een grote bek opentrok en de andere soort die oprecht bang was en je zelfvoldoening gaf. Maar dit, degene die bang was en dan oprecht medelijden leek te tonen dat bracht hem iedere keer weer van de kaart. Je zag het dan misschien wel niet maar het was er wel.

'Mijn leven is niet te kort.' Sprak hij haar tegen. Hij was lang leve de schim die eeuwig en altijd bleef leven. Zijn leven was nooit te kort, hij kon voor eeuwig en altijd boos blijven. Positief voor hem, negatief voor de anderen. Zijn oren schoten even naar voor toen ze weer begon te praten in haar zachte en fragiele stemmetje. Wat moest hij daar nou weer op zeggen ... niets. Hij knikte enkel en glimlachte in een poging neutraal over te komen. Bij de laatste woorden van Image komt iets kwetsbaar vrij in zijn paarse ogen. Hij schudt zijn brede zwarte hoofd en kijkt het donkere bos in om er zeker van te zijn dat de hardheid het weer over zou nemen. Toen hij haar weer aankeek glimlachte hij enkel cynisch. 'Daar heb je een punt. Wie zou mij geloven als ik het bos kom uitgehuppeld en zeg dat ik bij de goede hoor.' Er klonk een harde lach die verdween door de bitterheid van zijn volgende woorden. 'Maar zelf dat is slechts een droom van velen.' Fluisterde hij donker. Hij keek haar recht aan, zag het medelijnen in een seconde voorbij flikkeren en gooide zijn oren weer plat. Alvaro was van goed naar slecht gegaan maar zelf na al die jaren uit het schimmenleven geloofde niemand echt in zijn eerlijkheid. Bij Avanti zou dat enkel maar verdubbelen. 'Niemand zou het geloven.' Prevelde hij amper hoorbaar terwijl zijn lichaam weer langzaam in stap gaat. Heel even leek hij in gedachten maar plots gaan zijn ogen weer plat en neemt zijn agressieve en dominante houding het weer over...

Leader Shade

**Profile**

» Lose everything and try to understand.. [Mimi]
» those who are born for greatness...
» ღ Zehlia - Born under the stars
» Born to be wild - Geboorte Pride
» Born out of dust and stone (xena)

born into a life with everything to lose

born into a life with everything to lose

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen