Haar in de knoop zittende manen waaiden heen en weer door de zachte wind die door het dal waaide. darlica's neus volgde de geuren, de geuren van water, vers gras en andere paarden. al snel zag ze het water, en haar sterk geworden hoeven stapten krachtig door, tot ze bij de rand stond. nog een keer verhief ze haar ranke neus, schichtig keek ze om zich heen alvorens haar hoofd te laten zakken en gulzig te drinken. ohh heerlijk,fantastisch, water! dagen had ze gelopen, zonder ook maar iets eet of drinkbaars tegen te komen. haar reis kwam al van ver, maar de laatste dagen wist ze dat ze een nieuw, vreemd gebied betrad. de bomen ruisden anders, de lucht rook naar angst. toch wist ze dat ze hier moest blijven. haar oude kudde had haar verjaagt, en eindelijk was ze ver genoeg gekomen om te rusten, om te beginnen met een nieuw leven, haar leven. terwijl er nog enkele druppels water aan haar kin hingen draaide Lica zich om, en haar magere lichaam volgde. door het vluchten, het alleen zijn, kwetsbaar, was ze enorm veel afgevallen en leek ze niet meer op de merrie die ze was. toch had ze nog steeds die air, die leidersdochters attitude. ze moest er vanaf zien te komen, anders zou het haar hier niet veel beter verlopen dan in haar oude kudde.. gulzig begon ze te grazen, haar oortjes waren nog altijd gespitst op enig gevaar of geluid, maar het hoge, voedzame gras leidde haar aandacht af.

De wat winderige dag sleurde haar manen met zich mee alsof het niets was, Haar lange witte glanzende manen waar ze best trots op was, Ze voelde zichzelf mooi. Maar dat maakte niks uit in een kudde. Zij was zichzelf. Ze was wie ze zelf wilde , Niemand had haar ooit iets verboden. Niet als veulen niet als jong paard. en zag nu wie ze was. Een mooie vriendelijke lieve merrie, die wel haar kantjes had. Haar ranke lichaam was weer eens een rondje aan het maken in het gebied. Ze genoot ervan zoals elke dag. Ze vondt het een heerlijke gebied en daarom was ze ook altijd op pad. Nooit zou ze lang op een plek kunnen zijn. Ze snoof de lucht met groote teugen naar binnen en plots ruikt ze gezelschap. een ander paard. Ze maakt een kort sprintje en merkt hou de geur sterker wordt, dan ziet ze een paard staan. Overduidelijk een merrie met een niet al zoon geweldige achtergrond of had een veels te lange reis achter de rug. Zehlia maakt een kort vriendelijk hinnik geluid en wacht af op de reactie van de merrie ...

mare, rang 1 rustig grazend stond Darlica in de schaduw van een groepje bomen. haar oren vingen het geluid van hoeven eerder op dan dat haar ranke neus de merrie ruikt. vanuit haar ooghoeken gluurt Lica naar de merrie, een prachtige verschijnig, zo wit als sneeuw, spieren rollend onder haar vacht. lica schaamde zich bijna voor haar eigen uiterlijk, wintervacht nog half op haar rug, mager, manen en staart vies en in de klitten.. als de merrie plots hinnikt, al zei het vriendelijk en niet zo luid, schrikt darlica zo erg dat haar hoofd met een ruk de lucht in schiet en ze verschrikt om zich heen kijkt. ze zijn alleen. wie redt haar, of hun allebei, als er iets gebeurd? plots bedenkt ze zich, opnieuw, dat ze er alleen voor staat. niemand helpt haar. ze was niet voor niks de kudde uitgegooid.. darlica zuchtte hoorbaar en liet haar neus weer zakken, met nog een hap mals gras keek ze de merrie kauwend aan. 'hoi.' zei ze. geen enkele emotie in haar stem. nog steeds voelde ze zich verheven boven andere paarden.

Ze had haar ogen nog steeds gericht op de merrie en schrok erzelf ook een beetje van dat de merrie zo schrok van haar. "Sorry dat ik je zo liet schrikken."zegt ze met haar zachte stem. Ze bekeek de merrie goed. Mager en vol met klitten en haar vacht .. Hmm afschuuwlijk. Gewoon onverzorgd vond ze dat. Maar dat had zeker zijn redenen. want niemand zou zich vrijwillig zo laten afmageren. Wanneer de merrie al hoi had gezegd kon ze enkel nog even stil zijn. De volle mond van de merrie bracht haar weer tot herlderheid. "Zehlia is de naam," zegt ze nog steeds zacht. [* Moet gaan sorry ,, antwoord vanacht of morgenvroeg ]

mare, rang 1 hoewel darlica niet veel zin had om gezellig te kletsen of wat dan ook, leek deze merrie écht aardig, niet zo'n neppe die alleen maar hoger op probeert te komen zoals dat vroeger in haar oude kudde ging. toen de merrie haar excuses aanbood knikte ze langzaam maar duidelijk. ze was eigenlijk ook wel van zichzelf geschrokken, dat ze zich zo aan had gesteld. maar na maanden zwerven zonder ook maar iets van leven te zien was geluid iets bijzonders geworden, en was ze er inderdaad van geschrokken. ze werd uit haar gedachten getrokken doordat de witte merrie weer praatte, tegen haar. 'Zehlia' darlica's zachte, fijne stemgeluid proefde de naam op haar tong. ze knikte, mooie naam was het. 'aangenaam. ik ben Darlica.' antwoordde ze toen. dit keer klonk haar stem zowaar vriendelijk. een klein glimlachje zweefde op haar melkmuiltje, waar nog altijd een grasspriet verorberd werd onder haar krachtige tanden. [* oke ): tot morgen! ]

Een glimlach sierde haar lippen als de onbekende merrie pas echt prate tegen haar. "Aangenaam "sprak ze terug als ze klaar was met praten. Ook Zehlia nam een hap van het verse gras onder haar voeten. Even genoot ze van het gras , nadat de gras haar buik had gehaald keek ze weer de merrie aan. "Welkom hier , "ze probeerde altijd vriendelijk te zijn en deze merrie kon beter niet alleen zijn in zn toestand als deze...

mare, rank 1 Uitgehongerd als ze was bleef darlica gras van de grond plukken terwijl de merrie tegen haar sprak. toch hoorde ze elk woord, elke beweging die Zehlia maakte. toen Zehlia haar welkom heette knikte lica bedenkelijk. 'ja, over 'hier' gesproken.. wat is dit voor plek?' vroeg ze vertwijfeld. ze was niet gek, in de paar dagen dat ze hier rond had gelopen had ze het geroken, gezien. bloedspatten aan de rand van de griezelige, donkere bossen, altijd de geur van angst die om je heen sluimerde.. darlica rilde. deze plek was niets goeds, maar het beste voor haar.

mare, rank 1 Darlica luisterde verschrikt naar Zehlia's verhaal, en aan het eind schoten haar donkere ogen naar de lucht, die al wat begon te kleuren als teken van de avond. een opgeluchte zucht verliet haar mond toen ze besefte dat het nog lang geen volle maan was. ze was aardig geschrokken, maar of ze het hele verhaal geloofde? schimmen in de bossen.. het klonk nog al verzonnen.. Lica schudde haar manen voor haar ogen weg, waarbij heel even een roze gloed onder haar dikke manenbos te zien was, het litteken wat haar altijd zou herinneren aan haar verleden. ze knikte naar Zehlia. 'is er hier niet ergens water, zodat ik wat kan drinken, en uh..' ze wees met haar neus naar haar rug, de vieze vacht, de geklitte manen.. 'waar ik mezelf kan opfrissen?' nogmaals gingen haar donkere ogen naar de lucht, ietwat angstig voor het donker en wat er zou komen. *zo, en nu ga ik slapen haha

mare, rank 1 Darlica zwiept haar staart heen en weer en zet haar ranke, afgepeigerde lichaam in beweging. met lichte stappen, alsof ze op de wind zweefde, stapte ze achter Zehlia aan. al snel had ze haar ingehaald en kwam ze naast haar lopen. ze draaide haar hoofd en schonk de witte merrie naast haar een kleine glimlach terwijl ze haar oren alle kanten op bewoog, altijd opzoek naar gevaar, altijd op haar hoede. geen inspi sorrieee.

Haar lange sneeuwitte haren wiegen zacht op en neer van de beweging, Na een kleine 10 minuten kwamen ze aan bij een meertje. Een van de perfecte plaatsen om je op te frissen. Ze stopte bij de rand van de overgang van grond naar water. Ze kijkt naar de jonge merrie en laat dan haar hals zakken om haar lippen in het water te berijken en met enkele slokken het water naar binnen te pompen.

mare, rank 1 Als een dartel veulen schiet ze langs zehlia, met grote galop passen het water in. als het water tot haar knieen komt houdt ze halt en laat ze haar hoofd zakken. heerlijk, dat koele water op haar afgepeigerde lichaam. net voor haar neus het water raakt ziet ze haar reflectie, een smerige, magere, afgepeigerde merrie, de zweem van roze onder haar vieze manen. Hoe had ze het ooit zo ver laten komen? Het stond in haar geheugen gegrift. Hoe de hengst haar had aangekeken. Lica,rot nou toch gewoon op zijn vreselijke stem, hoe erg ze het had gevonden, haar vaders koosnaampje voor haar, door die gore hengst in de mond genomen. Haar oog wit was te zien geweest, haar tanden ontbloot. NOEM ME NIET ZO had ze geschreeuwd, alvorens ze naar hem steigerde en haar sterke hoeven op zijn borst had laten roffelen. Het was haar grootste fout ooit geweest, in gaan tegen de leider. Ja wist zij veel, leiders dochtertje, altijd alles gekregen wat ze wilde.. ze had nog nooit een paard zo kwaad gezien als hem. Hoe hij haar had weggejaagd, zijn tanden in haar nek, hoeven tegen haar lijf. maar vooral, hoe ze aan haar ouders terug dacht. Haar vader die dit nooit zou weten, gestorven van ouderdom, maar haar moeder, nog een jonge merrie, die haar dochter zo weggejaagd zag worden. De gepijnigde blik in haar moeders ogen zou Darlica nooit vergeten, en ze zou het zichzelf nooit vergeven. Een traan biggelt over haar wangen als ze uiteindelijk terug komt uit haar overpeinzingen, en snel laat ze haar hoofd nog verder zakken, haar dikke manen over haar ogen heen en haar mond gulzig drinkend, hopend dat Zehlia niks gemerkt had van haar pijnlijke herinneringen.

mare, rank 1 als ze genoeg verfrissend water binnen heeft zucht ze. 'hehe, dat had ik nodig.' knipoogde ze vriendelijk naar Zehlia. ze loopt terug naar de kant, en als ze tot net voor bij haar enkels in het water staat begint ze te klauwen, om zichzelf even later te laten zakken en uitgebreid te rollen. het frisse water op haar verhitte lichaam deedhaar goed, en de zanderige grond werkte tegelijk als een scrub, waardoor ze gelijk ook wat van haar vieze haar verloor. Ze stond weer op, en schudde zichzelf uit, de spetters modder en water vlogen overal..

"]

Ze moes kort lachen om de acties van de merrie.haar glimlach was gevuld met plezier. haar ogen straalde daadwerkelijk maar ze kon het niet nadoen .. wannneer ze zich schud voelt ze hoe enkele modder druppels tegen haar op klatsen. Ze lacht kort. "Je maakt me vies "Zegt haar zachte stem . Ze stekt haar hals en hapt speels naar haar . dan kijkt ze hoe de merrie zich al een stuk schooner vertoonde. en de speelse zehlia kwam naar voren. ze spong op. hapte in de manen van haar en sprong in het water.

mare, rank 1 Even schrikt Darlica van Zehlia's speelse gedrag, maar ze herstelt zich. ze had hier in BMH al genoeg paarden ontmoet om niet meer bang te zijn, ze begon haar leventje nu zelf te leiden. Ze grinnikt om Zehlia die naar haar hapt en dan zo snel weg het water i springt dat Lica niet eens kan reageren. ze steigert laag, haar manen wapperend in de wind, komt met een klap weer neer en springt Zehlia achterna, haar hoeven klodders modder en water om zich heen spetterend terwijl de kleine merrie Zehlia's manen probeert te grijpen.

Wild springt het water omhoog en vliegt in de ronde door de beweginggen van de jonge merrie, Ze voelde zich als een veulen. nergens druk over makend. wild speels . Ja zehlia had soms haar trekjes en daar moes ze ook aan toe komen. wanneer Darlia haar wilde happen in haar manen , stijgert ze speels en komt voor de merrie terecht in het water waardoor water alle kanten in spatte. Ze grinnikte speels en een genietende fonkeling zat in haar ogen te spelen.

mare, rank 1 proestend werkt darlica het water uit haar neus en uit haar mond. ze kucht even, en gaat dan op volle kracht weer door. met haar sterke benen werkt ze zich moeiteloos door het frisse water, en al snel is ze weer bij Zehlia aangekomen. ze klauwt met haar voorhoeven in het water, speels en uitdagend. dan strekt ze in een flits haar nek uit, en grijpt Zehlia's voorpluk. met een triomfantelijke blik kijkt ze de witte merrie aan, omdat het was gelukt. Dan keert ze zich om en zwemt een stukje verder, uitrustend, haar adem weer op een normaal tempo terug brengend.

mare, rank 1 Darlica volgt Zehlia met haar oren, maar blijft zelf met gelosloten ogen in het water, genietend van alles om haar heen. prachtige bloemen die heerlijk geurden, de vogels die liedjes zongen, de bladeren die zacht ruisten in de wind. BMH was prachtig en begon ook eindelijk als een thuis te voelen. ze opend haar ogen en stapt rustig het water uit, druipend staat ze op de kant, haar neus alweer verdwenen in het hoge gras, en met een pluk in haar mond kijkt ze Zehlia nadenkend aan. 'Waarom blijft iedereen toch naar BMH komen, terwijl het hier echt niet zo'n pretje is met de schimmen enal..' ze glimlachte verdwaasd, oprecht opzoek naar de witte merrie haar mening.

mare, rank 1 kauwend dacht darlica na over Zehlia's woorden. het was inderdaad prachtig hier, en misschien waren veel paarden juist opzoek naar dat gevaarlijke randje, uitdagingen.. ze glimachte bij zichzelf. zij was perongeluk hier gekomen, totaal niet opzoek naar gevaar, juist opzoek naar veiligheid, een rustige plek om een nieuw leven te beginnen. maar ook voor haar was het uitzicht, de prachtige plaatsen, de grote florerende kudde het eindpunt geworden. ze was gek op BMH geworden in de tijd dat ze hier nu was. *geeeeen ideeeeee.

Ja ook de jonge merrie had haar hard gevonden in BMH , het had echt zijn prachtige kanten en ze kon soms ook begrijpen dat enkele paarden hier hun leven riskeerde om hier te blijven. En het was hier ook zo verradelijk.. achter elk steentje kon de dood voor je voeten komen springen. Maar zehlia hoopte dat dat voor haar nog lang mocht duuren. Ze had dan al een zoon en een dochter in haar eerdere kudde, maar hier wilde zehlia haar nieuwe leven opbouwen. Haar vrienden en andere kunnen helpen en liefhebben. Zehlia was echt een sociaal persoon, Ookal was ze soms erg stil . naja . ze wilde geen onzin uitblaken. ze wilde gewoon over nuttige onderwerpen kunnen praten soms wat gek doen en genieten van het leven. Want ging het leven nou niet grotendeels daarover ?

mare, rank 1 de jonge bonte merrie droeg opnieuw een groot geheim met zich mee, ze was drachtig. enkele dagen eerder had ze E'vesdar ontmoet, en na een uit de hand gelopen spelletje had hij haar gedekt. het was totaal niet de bedoeling geweest maar het was haar eigen stomme schuld. Darlica brieste, haar donkere ogen serieus op Zehlia gericht. 'Zehlia.' ze zuchtte terwijl haar neus de witte merrie haar schoft even raakte. 'Ik ben drachtig..' haar hoofd ging teleurgesteld naar de grond, teleurgesteld in zichzelf. ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan.