Xariv was nieuw. de rollende spieren onder zijn blinkend witte vacht rolden nog wat extra terwijl hij zijn sierlijke, maar enorm krachtige lichaam in een rustige galop zette. Opeens hoort hij krachtige galop passen naast hem, maar net de andere kant op. zijn kleine oortjes spitsen zich, en volgen het geluid. hij ziet een prachtige, zwarte merrie. robuuster en steviger gebouwd dan hem, maar wát een verschijning. Xariv laat zijn tempo afzwakken tot een rustig drafje en volgt de merrie rustig. Hij blijft in de schaduw van het bos staan, zijn vacht niet glimmend in de zon, maar rustig en koel in de schaduw. Opeens schiet de merrie haar hoofd de lucht in, en verschrikt doet Xariv een pas achteruit. wat bezielde haar? zee gedroeg zich alsof er regelrecht een monster uit het bos zou komen. Xariv liet een grinnik zijn welgevormde mond verlaten, en deed voorzichtig een paar passen naar voren uit de bossen. 'Hallo.' klonk zijn zware maar vriendelijke stem, terwijl zijn oortjes vrolijk naar voren priemden en hij de merrie nog eens in zich op nam rank one

De merrie kwam naast hem staan, en Xariv snoof even, haar geur in zich opnemend. het was een mooie merrie, maar haar uiterlijk leek haar niet te boeien, ze was anders.. Xariv wist niet hoe, maar deze merrie was bijzonder. 'ik ben Xariv.' knikte hij, terwijl zijn donkere ogen haar gelaat over gleden, haar goedkeurend bekeken en zich toen weer op haar ogen richtten. hij brieste, ietwat beschaamd dat hij haar zo maar had zitten bekijken. rank one

'een prachtige naam, voor een prachtige merrie' glimlachte hij naar haar. Xariv had totaal geen bijbedoelingen, zo was hij niet. hij meende alles wat hij zei. Hij merkte aan haar stem dat ze zich stoerder voor deed dan ze was, maar besloot er op dat moment geen aandacht aan te besteden. Omniel doet een stap opzij, en op dat moment vliegt een vogel rakelings langs hun hoofden. Xariv briest verschrikt en gooit zijn ranke hoofd omhoog, waardoor zijn lange, witte manen omhoog vliegen en rommelig over zijn ogen terecht komen. Hij lachte hard op. 'Hoorde je 'm aan komen!?' hij steekt zijn ranke neus uit en raakt zacht haar zwarte schouder aan. 'had je me niet even kunnen waarschuwen, ik schrok me rot.' een glimlach speelt over zijn lippen, en hij kijkt haar speels aan. rank one

Op het moment dat Omniel opzij stapt door zijn aanraking kan Xariv zichzelf wel slaan. Hij had er niet over na gedacht. misschien had deze merrie wel een hengst voor zichzelf, en die ze de hare kon noemen, en brutaal als hij was had hij haar zomaar aangeraakt. Alhoewel hij het allee maar vriendschappelijk bedoelt had, kon zij het natuurlijk heel anders opvatten. hij luisterde niet naar wat ze zei, zo diep was hij in zijn eigen gedachten verzonken. pas als zij weer een stap verzet, kijkt hij op, zijn ogen gekweld en de glimlach weg van zijn knappe hoofd. 'Sorry Omniel, het was niet mijn bedoeling om..' hij kuchte zacht, opzoek naar de juiste woorden. 'om je in verlegenheid te brengen.' Hij trok éen mondhoek op, een glimlach als een boer met kiespijn. oh, wat voelde Xariv zich dom. rank one

als haar neus hem raakt voelt het als een troost, alsof het niet zijn schuld is. even steekt hij genietend zijn ogen dicht, dan kijkt hij haar weer aan, zijn donkere kijkers aandachtig op haar gericht. Hij wist nu zeker dat Omniel niet alleen een prachtige verschijning was, ze had ook een verhaal achter zich. Haar hele doen straalde het uit. zoals ze zich verontschuldigde, zoals ze schrok van zijn aanraking.. Xariv wilde dat ze zich veilig voelde bij hem, maar wilde zich ook niet aan haar opdringen. misschien had ze gewoon totaal geen behoefte aan gezelschap, of misschien wel niet aan zíjn gezelschap. Hij glimlachte week naar haar, hopend dat zijn gedachten niet klopten. Zij ranke lichaam zet zich in beweging, hij stapt enkele passen van haar vandaan en laat zijn hoofd zakken, zijn lange, witte manen voor zijn ogen terwijl hij ekele happen van het malse gras nam. toen kwam hij weer omhoog en keek Omniel aan. 'En wat waren Omniel's plannen voor vandaag?' vroeg hij glimlachend, vanbinnen hopend dat ze hem zou uitnodigen. rank one

Xariv voelt zijn spieren zich spannen . 'Komop dan!' grinnikt hij, terwijl zijn krachtige lichaam zich in beweging zet. in een actieve draf, zijn prachtige nek in een krul, zijn sterke hoeven leken wel te zweven terwijl zijn witte vacht haast straalde onder de zon en zijn manen achter hem aan wapperden. even kijkt hij om, om te zien of Omniel hem volgt, dan kijkt hij weer voor zich, genietend van de wind in zijn manen, en laat zijn hoofd omhoog schieten, zijn lichaam volgend. een bokkensprong, waarna hij een vrolijke hinnik uitstoot, en weer verder draaft alsof er niks gebeurd was. Ja, Xariv was een uitslover, die zijn eigen lichaam en uiterlijk prachtig vond, van het leven genoot en zoveel mogelijk vrienden zocht in BMH. * ik ook niet haha rank one

Omniel had hem eindelijk ingehaald, maar bleef ter hoogte van zijn schoft lopen. Xariv was het er niet mee eens. iedereen hoorde gelijk waardig te zijn, en deze knappe merrie was misschien nog wel meer waard dan hem. hij vertraagde zijn pas wat, waardoor ze op gelijke hoogte liepen, en draaide zijn gespierde nek wat, in haar richting. Hij schonk haar een grote glimlach. hij wilde haar moed in praten, wilde dat ze loskwam, zich niet voor hem verborg in stilte. abrupt slaat hij af, draait om een boom heen, blijft even stilstaan aan de rand van het bos, zijn ogen wennend aan het donker, en hij starend er tussendoor, de omgeving bekijkend, turend in de verte, ruikend. Hopend dat er niks op de loer lag. zijn oren waren gespitst en hij keek even naar de lucht, zich er van vergewissend dat het nog láng geen blauwe maan was. Hij knikte bemoedigend naar Omniel, en nam zelf de eerste paar passen het donker in, waar hij even zijn huid liet wennen aan de koele schemering tussen de bomen, omkijkend naar Omniel of ze al volgde. rank one

Lopend in de koelte voelde hij zich goed. zijn witte lichaam had nou eenmaal een nog meer eigenschappen dan alleen opvallen en knap zijn, hij verbrandde ook heel snel. hij zuchtte tevreden, en schonk Omniel weer een prachtige glimlach. 'we zijn er bijna hoor' stelde hij haar gerust. terwijl ze zo in stilte naast elkaar stapten, vroeg hij zich af wat hij met haar aan moest. het was een lieve merrie had hij al door, maar voor de rest wist hij nog niks van haar.. hij besloot het gesprek maar eens te starten. hij draaide zij hoofd naar haar toe, en wilde bijna enthousiast zijn neus tegen haar nek duwen, maar hield zich op tijd in, zijn hoofd zwevend, neus gekriebeld door enkele van haar manen. hij rechtte zij hoofd opnieuw, en kijkend naar het pad begon hij te praten. 'Ik ben nu een week in BMH, en de plek waar ik je heen ga brengen heb ik al meerdere malen bezocht, het is er prachtig.' hij brieste zacht voor hij verder ging. 'Ik heb 2 maanden gezworven voor ik hier aankwam' hij grinnikte even, terug denkend aan hoe hij zwalkte, niet wetend waar hij heen zou gaan. 'en jij, hoe ben jij hier gekomen?' hij kon de nieuwschierigheid die hij voelde niet verborgenhouden in zijn stem, die daardoor enkele octaven omhoog schoot van de charmante brom die het normaal was. rank one

Naar mate Omniel's verhaal verder vordert gaan Xariv's oren meer in zijn nek. hij is woedend. Dit doe je een merrie toch niet aan? zíj zijn de gene die ons het leven hebben geschonken, die ons alles hebben geleerd wat we weten, die er voor zorgen hoe we in het leven staan.. Hij brieste nijdig en keek haar toen kwaad aan. 'Omniel, dat is níet normaal.' hij schudde zijn hoofd om zijn woorden kracht bij te zetten. 'als je maar weet, dat hier nooit zo iets zou kunnen gebeuren, dan was ik allang bij je geweest.' hij wilde haar nog meer steun geven, maar wist niet goed hoe. toen zette hij een stap dichter bij, en drukte vriendelijk zijn neus tegen de hare. 'denk er nu maar niet meer aan, kijk eens voor je..' Al pratend waren ze verder gelopen, en voor hen lach nu een prachtige open plek in het donkere bos. de plek was vergeven van hoog gras, waaiend in de wind, prachtige bloemen schoten er overal tussendoor omhoog, en, in het midden een klein meer, waarin weer een eilandje lag, Xariv wist dat dát een heerlijke plek was. in het midden van het eilandje stonden 2 grote rotsen, tegen elkaar leunend waardoor een grot ontstond. achter de grot stroomde het meertje uit in een riviertje, dat daar precies naar beneden kletterde. hierdoor was er, als je in de grot stond, niet alleen een prachtige uitzicht, ook was er altijd het getik van water, wat Xariv zelf heel prettig vond. hij keek tevreden toe hoe een vlinder langs hen vloog, en zich met zijn prachtige kleuren op éen van de bloemen zette. Hij glimlachte naar Omniel, naast zich. 'En dame, wat vindt je er van?' hij was ervan overtuigd dat Omniel deze plek niet kende, hij was er zelfs van overtuigd dat niemand deze plek kende, nergens had hij een paarden geur geroken in de meerdere malen dat hij er was geweest. rank one

Omniels koele huid tegen de zijne, haar geur en haar aanwezigheid maakten dat hij zijn neus in de lucht stak en even fleemde. Hij kon er niks aan doen, hij was nou eenmaal een hengst.. hij briest, schudt zijn ranke hoofd speels heen en weer, en hapt met zijn lippen zacht in Omniel's manen. zonder haar kans te geve om te reageren spurt hij weg. de kracht uit zijn achterhand was niet normaal, een enorme sprong en hij stond 3meter verder, waarna hij vrolijk bokkend en hinnikend door het lange gras rende, naar de waterkant. om hem heen vlogen insecten, belaagd door de plukken gras en bloemetjes die zij sterke hoeven uit de grond gerukt hadden. Net voor het water maakt hij een sliding stop, om vervolgens om hoog te komen, een magnifieke steiger waarbij zijn voorbenen de lucht weg slaan. dan laat hij zijn gespierde lichaam weer neerkomen, zijn voorhoeven in het water, waardoor een golfje over het bijna stilstaande water glijdt, wat zijn inteligente ogen gefascineerd volgen. rank one

Xariv laat zichzelf vallen in het hoge gras. al rollend hinnikte hij, vrolijk als hij was. hij stond op, en schudde al het gras en grond van zijn witte vacht af. overal zaten plekken groen en bruin van de viezigheid. zo kon hij toch niet gezien worden!? xariv zwiepte zijn staart en zette zijn gespierde lichaam weer in een draf. bij het water aangekomen stapte hij er in, het koele water zijn warme lichaam strelend, enkele vissen snel wegzwemmend. Hij liet zichzelf vallen en rolde tevreden door het heldere water, stond weer op en liet zijn lage manen heen en weer zwiepen door zich uit te schudden. toen stapte hij rustig weer naar het hoge gras, waar hij begon te grazen, zijn vacht opdrogend onder het warme lentezonnetje. rank one

Bij het gegiechel van Omniel spitst hij zijn oren, zijn donkere ogen naar haar turend. ze had haar ogen dicht en lag totaal uitgestrekt bij een boom. Xariv glimlachte tevreden en zette zijn slanke lichaam in beweging. zijn passen werden gedempt door het gras, zijn ogen tuurden naar de lucht, die oranje begon te kleuren als teken van de naderende avond. toen hij naast Omniel stond liet hij zichzelf zacht op zijn knieen zakken, zijn hoofd op de grond, neus richting Omniel en met zijn ogen halfdicht keek hij tevreden naar haar. zo dichtbij, maar zo verweg. Xariv kende haar verhaal, maar toch kende hij Omniel niet. Toch voelde hij zich met haar verbonden, ze vertelde niet zomaar haar verhaal aan iedereen, en dat ze hem had uitgekozen maakte dat hij zich toch wel bijzonder voelde. hij brieste zacht toen een grassprietje zijn neus kriebelde, bewegend in de wind die begon aan te zwellen. opnieuw bekeek hij de lucht. het was nu niet alleen avond aan het worden, ook kwamen er wolken aanzetten en begon de wind harder te worden.. het zou een onrustige nacht worden in BMH. rank one