Als de wind nog verder aanzwelt kijkt hij bezorgd naar Omniel. ze lag daar, glimlachte naar hem. toch vond hij dat ze niet ontspannen lag. 'Wat wil je doen?' vroeg hij, zijn donkere stem zonder moeite boven de loeiende wind verheffend. 'in de grot slapen, of terug naar de kudde?' Hij zag het zelf niet echt zitten om met enorme wind, en zo te zien zo ook regen, door een bos met eeuwenoude bomen te lopen, die met een zuchtje wind zo om zouden kunnen valle. hij zette zichzelf recht, zijn manen strak naar achter wapperend, zijn staart een verlengde van zijn lichaam, het waaide écht hard. beschermend ging hij voor Omniel staan, tegen de wind in, zodat haar lichaam gespaard werd door de harde wind die zijn kleine, maar gespierde lichaam opving. hij moest zijn hoeven schrap zetten om te blijven staan. rank one

Beschermend blijft Xariv achter Omniel lopen, en als ze de grot in stapt, kijkt hij eerst goed om zich heen, terwijl hij eigenlijk toch niet zo veel kon zien door de kletterende regen. hij rilde even, stapte de grot binnen, en schudde zichzelf uit, waardoor zijn lange manen als strengen tegen zijn nek plakten. hij liet even zijn ogen aan het schemer duister wennen, zag waar Omniel was en hoe ze lag te schudden. hij brieste, liep op haar af, en zonder een woord te zeggen ging hij liggen, dicht tegen haar aan, zijn hoofd op haar schoft, zijn gespierde lichaam hield haar wel warm. rank one

Als ze haar prachtige stem laat horen, schudt hij zijn hoofd. 'ssht, stil maar' al snel ontspant haar prachtige lichaam, en hoort hij haar rustig ademhalen. hij laat zijn hoofd zakken op zijn voorbenen, en kijkend naar haar valt hij in een oppervlakkige slaap, klaar om wakker te worden, klaar om hen te beschermen tegen wat dan ook. een mus, een veldmuisje, een ander paard.. het maakte hem niet uit, hij voelde zich verbonden met Omniel doordat ze haar hele verhaal aan deze voor haar nog onbekende hengst had verteld, en alleen daarom al was hij haar bescherming verschuldigt. tevreden zucht hij in zijn slaap. rank one

In zijn droom had hij 1000 schimmen voor haar verslagen, en zelf kwam hij natuurlijk zonder wonden uit het gevecht gestapt, waarna Omniel hem huilend tegemoet kwam rennen en haar neus tegen zijn hals duwde terwijl ze lief in zijn oor fluisterde. 'wakkerworden' hoorde hij haar lieflijke stem. huh, dat klopte niet.. Verdwaasd schudde hij zijn hoofd, opende zijn ogen, en realiseerde zich dat het allemaal een droom was geweest, behalve dat ze haar neus tegen zijn gespierde nek had gedrukt, dat was echt. met de slaap nog in zijn donkere ogen genesteld keek hij haar aan, breed glimlachend. hij drukte zijn neus tegen de hare, stond voorzichtig op, schudde de slaap van zich af en keek toen naar Omniel. 'Goede morgen schoonheid.' een charmante glimlach sierde zijn gelaat terwijl hij zijn voorpluk van zijn ogen wegschudde en de zwarte schoonheid voor hem bekeek. rank one

Als ze verschrikt terugdeinst briest Xariv zacht. 'wat is er?' vraagt hij bezorgt. aangezien hij haar levensverhaal al kende vermoedde hij dat het daar iets te maken had, maar wat het kon zijn wist hij niet. zoals ze voor hem stond, haar prachtige, zwarte lichaam verkrampt van angst. het deed hem pijn. hij wilde het beste voor haar. ookal kenden ze elkaar nog maar heel kort, Xariv begon gevoelens voor de prachtige merrie te ontwikkelen, en of hij daar blij mee was wist hij nog niet zo zeker.. rank one

Xariv laat het verder rusten, hij wilde haar niet kwaad maken. als ze naar buiten stapt laat hij zij ranke nek zich strekken, zijn neus buiten de grot in de zon. het was bijzonder hoe het weer zomaar opeens weer opgeknapt kon zijn. de vogels vlogen en kwetterden weer buiten, de bloemen waaiden tevreden in de wind. het enige wat aan de storm van gister herrinnerde was het beekje wat nu veel sneller stroomde. behendig sprong hij vanuit stilstand erover heen, draaide zijn gespierde lichaam om en nam enkele slokken van het verse, koele water. met de druppels nog op zijn kin keek hij Omniel weer aan. 'zullen we teruggaan?' vroeg hij, zijn donkere stem charmant en vriendelijk. rank one

Met een knik beantwoord hij haar, hij neemt een grote hap gras, en al kauwend beweegt zijn sierlijke lichaam zich al in de richting van het donkere bos, klaar om opgeslokt te worden door de koelte, de schaduw. opeens bereikt een zoete geur zijn verfijnde neus, en gelijk steekt hij die de lucht in, ongegeneerd fleemde hij uitgebreid. dan draait hij zijn lichaam, al zijn spieren gespannen. de merrie die hij rook was nog niet hengstig, maar ging dat weldra zijn. zoals het een echte hengst betaamde reageerde hij erop, zij lichaam aangespannen, zijn nek in een krul. een perfect, stoer, en prachtig vaderdier. hij kijkt naar Omniel, degene die de verleidelijke geur verspreidde, en plots kwamen zijn gedachten weer terug, ze werden niet meer overspoeld door haar geur, maar waren weer van hemzelf. zijn lichaam zakte weer terug naar zijn normale stand, alleen de spieren die net aangespannen waren rolden nog lichtjes. hij brieste, 'sorry' glimlachte hij, zichzelf met moeite inhoudend, en hij draaide zich opnieuw om, op zijn tanden bijtend verliet hij de openplek, en staand in de schaduw wachtte hij tot de prachtige merrie hem in had gehaald. hij wist niet wat hij met zijn gevoelens aan moest. Omniel was prachtig, een schat, maar had zoveel bagage waar hij niks mee kon, haar hele levensverhaal bestond uit angst en problemen, waar Xariv haar niet mee kon helpen. hij stond in dubio, haar vertellen wat hij voelde en bij haar blijven, of vluchten van haar en haar problemen, om het zelf beter t hebben in een volgende rang.. rank one

zijn neus volgde de hare en raakte ook kort haar hals aan. dan begint hij energiek te stappen, niet wetend wat te zeggen. hij was verscheurd van binnen. de prachtige merrie die naast hem liep, hij wist het zeker, hij had gevoelens voor haar, gevoelens die verder gingen dan vriendschap. maar hij wilde die gevoelens niet. hij wilde zichzelf zijn, zonder overspoeld te worden door gevoelens. de baas over zijn eigen gedachten, kijk maar wat er net gebeurde, de zoete geur prikte nog steeds in zijn neus en zijn stappen waren bars en hard, proberend zo snel mogelijk terug bij de kudde te komen zodat hij Omniel niks aan zou doen. rank one

opnieuw bereikt de heerlijke geur zijn neus, sterker dit keer. hij fleemt, knijpt zijn ogen stijf dicht, bijtend op zijn tanden, en stapt verder, zijn oren half naar achter. 'kom nou,' zijn stem klinkt gepijnigd, zoveel moeite kostte het hem 'we moeten terug' volgde er toen bars. hij was eruit wat hij zou doen. zijn leven zou hier niets waard zijn, niet zonder Omniel. maar hij had er niet het lef voor om haar te vertellen wat hij voelde, én hij wilde niet aan haar vast zitten. hij was nog een jonge hengst, net 3, hij was nog niet klaar voor een gezin, veulens.. hij brieste zacht, een pijnscheut trok door zijn lichaam. hij wilde niet weg van de prachtige merrie, maar het was beter, beter voor hen allebei. Omniel had tijd nodig om te helen, en hij had tijd nodig om te groeien. misschien in een andere tijd, later, dat ze samen konden zijn. tranen welden op in zijn ogen, hij snoof en liet zijn voorpluk erover heen vallen terwijl hij nog altijd doorliep, zichzaggend tussen de bomen door. Hij moest naar rang 2, daar zouden ze gescheiden van elkaar zijn, dan zouden ze allebei hun tijd krijgen om te groeien in het leven. rank one

In gedachten verzonken, vechtend tegen zijn tranen en oplettend dat hij niet tegen de talrijke bomen aanliep was Xariv bij het einde van het woud uitgekomen. hij snoof, zichzelf bij elkaar rapend, en bleef wachten op Omniel die hem volgde, tot zijn ranke neus opeens doorkreeg dat haar geur weg was. de zoete geur die hem zo gepijnigd had, hij was weg.. Xariv liet zijn neus de lucht in gaan, zoog diep de frisse lucht in, maar kon haar niet ontdekken. in een ruk stond zijn lichaam weer naar het woud toe, al zijn spieren gespannen. hij was dan wel van plan Omniel achter te laten, maar niet op deze manier, niet in het gevaarlijke bos. een schrille hinnik klonk uit zijn mond, terwijl zijn ranke lichaam zich zonder moeite in een snelle galop zette. de bomen flitstend langs hem heen, het was een wonder dat hij ze niet raakte. waar was ze? Omniel! zijn hoofd voelde alsof het zou ontploffen, zijn neusgaten wijdt en snuivend, zijn spieren onder zijn vacht aan het werk, zijn borst nat van het zweet. hij was in paniek. hij zou de merrie niet in het bos achterlaten, dat kon hij niet maken. rank one

al snel bereikt haar geur zijn zwoegende neus, en zijn zwetende lichaam gaat over in een draf, zijn hoeven dansend door de laag met dode bladeren op de grond, zijn ogen zoekend tussen de bomen. al snel ziet hij een zwarte vlek tussen de bomen, hijgend gaat hij er op af. 'omniel?' fluisterde hij, zijn neus tegen haar schoft. ze had haar ogen dicht, haar lichaam bewoog niet. Xariv slikte, bang en hopend, hopend dat ze op zou staan, dat er niks aan de hand was. rank one

Meteen als haar stem klinkt begrijpt hij dat zij het zelfde voelt als hem. ze hoorden bij elkaar, maar niet nu. een andere tijd, zodat ze allebei konden groeien, en zij kon helen van haar verleden. hij legde voorzichtig zijn neus onder haar kin, haar aansporend om op te staan. 'Kom Omniel, we moeten het bos uit' zijn stem klonk vriendelijk als altijd, maar met een verdrietige onderklank. rank one

Omniel liep niet hard genoeg naar zijn zin. ze maakte het moeilijker voor hem, met elke stap die hij verzette, weg van haar, richting een ander leven, schoten pijnscheuten door zijn lichaam. hij wilde er vanaf zijn, een nieuw begin maken, zonder de prachtige zwarte merrie. met een ruk draait hij zich om. als ze niet normaal kon doorlopen dan moest het maar zo. met zijn oren in zijn nek gaf hij een knauw naar haar achterhand. 'loop door!' siste hij. zijn stem was laag, niet charmant als normaal maar kwaad. hij brieste, zijn spieren gespannen. ze moest naar de kudde, daar was ze veilig, ook zonder hem. de kuddeleider zou haar beschermen, dat wist hij. rank one