de tranen prikken in zijn ogen als ze weggallopeerd, zijn oren hangen slap naar achter, zijn lichaam staat verslagen in de schaduw van de bomen. hij zucht, zet zich weer in beweging en haalt haar in vóor ze bij de kudde is. hij briest zacht, zijn ogen staan gepijnigd. hij knikt naar de kudde, kijkt de prachtige merrie dan weer aan. 'Ga maar, daar ben je veilig' hij slikt zacht, niet wetend wat te zeggen 'ik zie je wel weer, ik moet nu gaan' hij drukt zijn fluwelen neus tegen de hare en sluit zijn ogen, genietend van dit laatste moment. rank one

hij haalt langzaam zijn neus van de hare af, kijkt nog éen keer diep in haar donkere ogen, draait zich dan bruut om, en met een schelle hinnik zetten zijn spieren zich schrap en spurt hij er vandoor. hij had nog nooit zó hard gegalopeerd, en dat alleen maar om niet na te hoeven denken, om geen pijn te voelen. zijn neusgaten werden wijder, zijn hoeven trommelden op de grond die overging in rotsen. vanaf een hoger gelegen deel steigerde hij, omkijkend naar de kudde in Minanter, hij kon Omniel zien liggen, haar lichaam schokte van het huilen. ook zijn ogen vulden zich met tranen, en dit keer liet hij ze lopen. met een donderende klap kwam zijn lichaam weer terug op 4 benen. zijn adem ging met horten en stoten van het huilen en van het rennen, en met moeite perste hij er nog een zin uit. 'Dag omniel' zijn hoofd hing omlaag, de tranen stroomden op de grond. dan kijkt hij nog een keer op, en galoppeerde hij weg, weg van 'zijn' merrie, weg van Minanter, weg van zijn gevoelens. *THE END* )': rank one