[table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 background=http://img515.imageshack.us/img515/2952/rayhonrpg.png width=640 height=427][tr][td width=357][/td][td valign=top]<div style='padding-right: 5px; margin-top: 90px; margin-right: 20px; margin-left: -43px; margin-bottom: 20px; width: 500 px; height: 315px; overflow: auto; text-align: justify;'>[font=Times New Roman][color=#38321c][size=11]Het hoge gras schuurt langs de sterke benen van de hengst. Lange witte dampen komen van zijn zwarte lichaam, en zijn borst gaat onregelmatig op en neer, zijn amber gekleurde ogen stonden doelloos in de verte. Hij had een behoorlijke reis achter de rug, hij was al eerder in het gebied van de blauwe maan geweest, maar was hier niet lang gebleven om persoonlijke redenen. Maar nu was hij terug na een lange reis, die veel van zijn energie had geëist. Zijn grote lichaam was uitgeput, en de gespannen spieren stonden strak onder zijn vacht. Zijn hart bonkt tegen zijn borst aan, en in een gestrekte draf beweegt hij zich voort. Als hij zou gaan stil staan zou in in één klap kou vatten, dus bleef hij draven. Zijn hoofd draagt hij hoog, statig op een gespierde nek. Ooit in een ver verleden had hij een rang bekleed die hem aanzien had gegeven, hij had het volledige respect van de hoogste leider gehad. Hij was de persoonlijke bewaker geweest van de machtige hengst. Maar alles was fout gelopen, alles was uit de hand gelopen, en E'vesdar had het bijna met de dood moeten bekopen. Hij spert zijn neusgaten wijd open en snuift alle lucht diep zijn longen in. Met grote krachtige passen draaft hij over de velden heen, er waren maar weinig paarden in het gebied te zien. Hij kwam uit een gebied waar duizenden paarden op een kleine lap grond had geleefd, en de ruimte en rust die dit gebied hem bood was als een geschenk uit de hemel.

[/size][/color][/font]</div>[/td][/tr][/table]

[table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 background=http://img268.imageshack.us/img268/4270/yrdaicerpg.png width=697 height=846 ][td valign=top]<div style='padding-right: 5px; margin-top: 500px; margin-left: 110px; margin-right: 110px; margin-bottom: 20px; width: 285 px; height: 270px; overflow: auto; text-align: justify;'>[font=Times New Roman][color=#4b463e][size=11]
Het zachte kabbelen van het beekje maakte Mayalynde ergens zeer nerveus, haar neusvleugels waren open en trilden. En haar ogen gingen rusteloos heen en weer. Er waren dagen, weken, misschien zelfs wel maanden verstreken na de ongemakkelijke dag dat zij en Youkai stil uit elkaar waren gegaan. Niet dat ze ooit samen waren geweest, maar het voelde wel alsof ze echt een band leken op te bouwen. Een zachte zucht verlaat haar lippen, en opnieuw draait ze haar lichaam een half rondje om haar as. Ze kon, en wilde, niet stil staan. De zon brande op haar glanzende zwarte vacht, en de hitte maakte dat ze vrijwel elk moment kon uitdrogen. Ze had gelukkig ergere dingen mee gemaakt, om te weten dat ze dit wel zou over leven. Het was de vraag of ze de leegte die ze nu voelde wel zou overleven.

Het was geen klap voor haar geweest dat zij en Youkai op een dag zouden scheiden, hun paden hadden zich gekruist, maar zouden niet eeuwig evenwijdig blijven lopen. Wat wel een klap was geweest was dat Youkai het hier bij had gelaten. Ze was niet vaak onzeker, en al zeker niet over haar lichaam, maar op dit moment vroeg ze zich af of Youkai iemand anders tegen het lijf was gelopen. Zoals verwacht was dit geen steek in haar hart, ze voelde immers niks voor hem, maar het voelde wel alsof beestjes onder haar huid kruipten en haar langzaam van binnen opvraten. Ze verging van de jaloezie. De hengst was van haar, van haar alleen.

Ze wist dat de jaloezie haar tot waanzin zou drijven, precies zoals het was gegaan bij Diablo, op het laatste ging het niet meer om liefde of bedrog, het ging om simpelweg haar zin te krijgen, ze wilde hem in haar bezit. Net zoals dat Youkai haar op dit moment toe behoorde. Ze snoof de lucht door haar neusvleugels naar binnen en richtte haar helder blauwe ogen op de horizon. Ze kon er niet om heen dat ze de logge zwarte hengst miste, zijn blauwe ogen hadden een deel van haar muur om laag gehaalt, waarschijnlijk zonder dat hij het door had. En ze sidderde van woede dat hij haar daarna niet meer had opgezocht. Het kwam geen enkele tel in haar op dat dat misschien wel door haar woorden was gekomen. Ze wist dat ze nooit meer zo zou houden van iemand als dat ze bij Diablo had gedaan, vroeger. Ze wist ook dat wanneer Diablo om de hoek zou kijken zij zich volledig in zijn armen zou werpen en gebruik zou maken van zijn heerlijke vertrouwde lichaam. Maar van hem houden was al lang geen optie meer, dat was een tijd die was vervlogen, en waar ze niet meer naar toe kon terug keren.

[/size][/color][/font]</div>[/td][/table]