mare, rank 1 Darlica's lichaam was opnieuw slank en lenig, en al snel had ze haar dansende hoeven naar de gebieden van de 3e rang gebracht, wetend dat de vader van dat mormel hier ergens rond moest lopen. ze brieste, haar oren nijdig in haar nek, kijkend naar het kleine gevlekte hengstje naast haar. 'ROQUE' haar stem was bars en bijna schreeuwend. 'loop nou toch eens door stom mormel.' al voor hij was geboren had hij van haar de schuld gekregen, de schuld van alles wat mis was gegaan in Darlica's leven. Een langgerekte hinnik verliet haar ranke mond, duidelijk gericht op de donkere hengst die zich E'vesdar liet noemen, de vader van het kleine kreng wat naast haar huppelde. Darlica liet haar mondhoeken krullen en hapte naar het kleine ding toen het te dicht bij wankelde op zijn onhandige lange benen, terwijl ze haar ogen nog altijd gericht had op de horizon voor hen, die afspeurend opzoek naar de hengst die haar kon verlossen van het krengetje. ze had zijn woorden onthouden, hoe hij haar had verteld dat hij waarschijnlijk met het veulen opgescheept zou zitten na haar drachtigheid, en ze ging hem er aan herinneren, want zij kon het niet aan.

ROQUE Pain inside is rising, I am the fallen one I'll turn off the light, and murder the dawn Dartel draafde het kleine gevlekte hengstje achter zijn moeder aan. hij kende geen liefde van haar, maar kreeg eten, en dat was genoeg. hij zou zich zelf wel redden, dat wist hij zeker. hij brieste terwijl een grasspriet zijn neus kriebelde en hinnikte toen zijn moeder zijn naam schreeuwde. hij was het gewend. 2 dagen oud en niks anders dan barse tonen kennen, dat bleek normaal te zijn in het leven van Roque. Stom mormel genoemd worden? hij had nog niks anders gehoord. zijn naam werd uitgesproken als of het een verachtig was, alsof hij niks maar dan ook niks anders was dan een vervelende vlieg die doodgemept moest worden. zijn moeders krachtige hinnik liet hem schrikken, en hij danste dichter bij haar, zijn nog wankele beentjes hem dragend tot dicht bij haar schoft. dan hapt ze naar hem, en meteen springt hij achteruit. hij had al eens eerder een knauw gehad, en die behoefte had hij niet meer. enkele meters achter haar bleef hij zorgvuldig uit de buurt van haar achterbenen, maar wel zo dichtbij dat hij haar niet zou verliezen, en hij huppelde achter haar aan, niet van zijn stuk gebracht omdat hij niet beter wist.

mare, rank 1 al snel zag ze het gespierde lichaam van E'vesdar hun richting op komen, en haar neus ging fier de lucht in, niet van plan te laten zien hoe rot ze zich voelde. Toen hij stil stond voor hen liet darlica even haar blik over zijn lichaam glijden, de littekens bekijkend, voor ze hem aankeek. ze brieste om zijn woorden. 'Dat is precies wat ik kom doen' ze glimlachte, een boze glimlach, terwijl haar hoef opnieuw Roque een duw gaf, hem richting E'vesdar duwend. 'Hou dat mormel alsjeblieft bij je, hij kan níks anders dan irriteren!' haar stem droop bijna van de haat die ze voor het kleine veulen voelde, en ze brieste nogmaals, E'vesdar aan kijkend.

ROQUE Pain inside is rising, I am the fallen one I'll turn off the light, and murder the dawn Stilletjes bekeek hij de grote, gespierde hengst die voor hem stond. zijn bouw leek wel wat op die van hem, en al snel hadden zijn intelligente hersentjes uitgewerkt dat de hengst voor hem zijn vader was. waar zijn moeder niks dan goeds over vertelde. alhoewel, zijn moeder had nog nooit iets goeds verteld.. Roque glimlachte trots toen de hengst hallo zei, en zette zijn borst op waardoor hij groter leek. toch nog wel wat bang, en dan vooral door de toon waarop zijn moeder sprak, ging hij bij haar staan voor bescherming. plots gaf ze hem weer een duw, en hij buitelde zo voorover, een perfecte koprol tot hij tegen E'vesdars voorbenen aan bonkte. snel krabbelde hij overeind, zijn ogen groot en bang, wachtend op de woede die wel op hem neer zou dalen, net als zijn moeder zou doen als hij tegen haar aan botste.

mare, rank 1 Darlica brieste kwaad om E'vesdars woorden. dit zou opnieuw uit de hand lopen als ze er weerwoord op zou geven, dus besloot ze wijselijk haar welgevormde mond dicht te houden. Even gleden haar ogen naar Roque, twijfelend of ze dit echt zou doorzetten. ookal voelde ze een diepe haat tegenover het bonte hengstje, hij was toch haar bloed, haar nazaat. ze schudde in gedachten gekeerd haar hoofd. natuurlijk wilde ze dat kreng weghebben. het enige wat hij deed was heledagen met zijn irritant hoge stemmetje kwebbelen over nutteloze dingen, vragen stellend over dingen die normaal waren voor hen. zo had hij haar die ochtend gevraagd of haar lange staart ook nog wat anders kon dan vliegen meppen.. de brutaliteit.. meteen had ze zijn hoofd laten voelen wat de staart nog meer kon. een lelijke kras op zijn lichte neus was het bewijs van de les die hij had geleerd; niet sollen met je moeder. Zonder te wachten op haar veulens afscheidswoorden nadat E'vesdar uitgesproken was, draaide ze zich om, haar oren in haar nek en haar staart nijdig zwiepend. 'Doei.' zei ze, haar stem ijzig en streng. ze zette haar lenige lichaam in een prachtig verheven draf en draafde van hen weg, terug naar haar eigen leven, vast van plan dit voorval te vergeten.

ROQUE Pain inside is rising, I am the fallen one I'll turn off the light, and murder the dawn Roque was behoorlijk onder de indruk van de woorden van de donkere hengst die voor hem stond. Hoe durfde hij het zo'n toon aan te slaan tegen zijn moeder? hij kneep stijf zijn ogen dicht toen E'vesdar uitgesproken was, bang voor het enorme pak slaag dat de hengst nu wel zou móeten krijgen. toen dat uitbleef, en de hengst nogmaals sprak, dit keer tot hem gericht, openden zijn donkere ogen opnieuw, groot en angstig zijn moeder nakijkend die zich bars had omgedraaid en met éen enkel woord afscheid had genomen. Roque steigerde, zijn lange voorbeentjes maaiend door de lucht. 'MAMMA, kom terug!' piepte zijn hoge stemmetje, nauwelijk voortdragend over de wind die om hen heen waaide. zijn moeder reageerde niet en draafde verder, Roque achterlatend bij de hengst die zijn vader was. de tranen begonnen over zijn wangen te stromen terwijl hij zijn moeder nakeek. ze was dan wel een rotmerrie tegen hem geweest, ze was wel zijn moeder, en Roque wist niet beter. al snel verdween ze uit het zicht, en nog éenmaal hinnikte Roque paniekerig, voor hij zich overgaf aan zijn lot en zijn benen weer op de grond liet landen.