De zon scheen maar zwakjes tussen de grijze wolken door. Het beloofde nog harder te gaan sneeuwen, het beloofde nog kouder te worden. Op de open vlaktes was een scherpe en sterke wind die tot diep in de boten doordrong en je de rillingen gaf. De temperaturen waren op een week tijd schandalig gezakt en de meeste paarden zochten wat bescherming in grotten en bossen. Alhoewel dat tweede het meest vermijd werd vanwege het kwaad die er schuilde. Maar vandaag was het kwaad ergens anders. De blauwe maan had hem gunstig geweest, twee nieuwe leden bij, het was een vooruitgang. Alleen met Ayana kon hij zijn plannen niet verwezelijken. Dus Avanti was in zijn nopjes, zo mocht je het gerust noemen. Hij had bloed geproefd en vlees aan stukken gescheurd en wat had een schim meer nodig dan dat.

Zijn zwarte lichaam sprong op een kleine richel. De bergen, het was een plek waar hij niet vaak kwam maar hij had zo zijn redenen en met het humeur waarmee hij vandaag liep mocht het doel van zijn aanwezigheid wel geluk hebben. Zijn oren lagen plat terwijl hij in een vlotte draf zijn weg zocht over de richels. Zijn gitzwarte lichaam kende lange littekens maar door zijn winterhaar waren ze goed weggestoken. Zijn paarse ogen blijven gefocust op de omgeving gericht terwijl hij hier en daar een paard iets toesnauwt met zijn vlijmscherpe tanden.

Blindelings, hij hoefde enkel maar zijn neus te volgen vond hij wat hij moest vinden, Rixan. Ex-schim, nooit de beste de reden waarom Avanti hem liet gaan en niet rechtstreeks vermoordde. Samen met Alvaro waren ze de beste van apart waren ze echt ... nouja, niet naar Avanti's wensen. Avanti bleef net uit het gezichtsveld, keek toe naar het paard niet veel verder van Rixan, hoe hij zijn blik opzij gooide. Rixan ging er meteen op in met enkele typische woorden. Avanti glimlachte vals en stapte op de meest nochalanste manier naar het andere paard toe. 'Boe!' Mompelde hij dodelijk. Het dier was in enkele seconden weg. Zijn paarse ogen gleden dan naar Rixan en de valse glimlach verdween. 'Het uitzicht bevalt me inderdaad.' Antwoordde hij dodelijk. Langzaam stapte hij verder tot enkele meters van Rixan. 'Een ex-schim terug op BMH, daar stel ik me vragen bij dus Rixan? Je komt tog niet terug vragen om schim te worden want dan moet ik je helaas telleur stellen.' Siste hij met een vage vleug aan humor ...

Met mijn ogen op het paard gericht heb ik het eerst niet helemaal door dat Avanti aan komt lopen. Pas wanneer ik zijn ijzingwekkende stem hoor besef ik dat hij in de omgeving is. Het paard spurt er van door, zijn ogen groot. Ik grimas breed en kijk Avanti dan recht in zijn paarse ogen aan. Avanti; broer van Alvaro, leider van de schimmen. Hmm, ja ik had even onder hem gelopen voordat ik er niet meer bij hoorde. Mijn oren heb ik alvast behoedend in mijn nek gelegd en mijn ogen staren hem kil aan. Moest je dat nu doen? En ik was ook nog zo uit op een fatsoenlijk gesprek. Spreek ik emotieloos tegen hem. Heel even voel ik die oude energie mijn botten weer binnendringen en geniet ik van het feit dat ik mezelf kan zijn. Ik hoor hem positief antwoorden op mijn vraag en kijk hem hoogachtig aan. Ohja? Ik heb zelf het gevoel alsof ik wel de nodige jaren erbij heb gekregen. Zeg ik dan grinnikend. Het is wel de waarheid besef ik me niet veel later. Nu ik geen schim meer ben gaan de jaren veel sneller en is mijn lichaam lang niet meer zoals die vroeger was.

Menig paard was waarschijnlijk weggerend wanneer Avanti voor hem stond en naderde, maar ik dacht er niet aan om weg te lopen van hem. Ik had hem in zekere zin gemist.. Hij deed me tenslotte zoveel denken aan zijn broer. Geloof me, het heeft niets te maken met je groepje bloedzuigers. zeg ik dan op een kille toon. En ondanks het feit dat ik het fijn vond als schim, vind ik het even fijn om verlost te zijn van.. even twijfel ik over mijn woordkeuze maar zeg dan toch .. paarden als jou. Je bent geen steek veranderd Avanti.. besluit ik dan kort na hem met mijn ogen te hebben onderzocht. Nog steeds sprekend je broer. daag ik hem dan verder uit. Tuurlijk besef ik me dat ik in geen positie meer ben om met Avanti te sollen, en toch kan ik het niet laten. Na een korte tijd richt ik mijn ijsblauwe ogen weer terug in die van Avanti en vraag hem dan: Hoe verloopt jou treurige leven, Avanti-tje? Het laatste stukje op zijn naam was ook iets wat ik altijd bij Alvaro had gedaan. Alvaro kon het nooit hebben, en dat was des te meer reden om het te doen. Nieuwsgierig maar ook op mijn hoede voor eventuele aanvallen. Nee ik ging me niet zomaar laten pakken door hem. Bovendien, was de blauwe maan verdwenen en daarmee ook deel van zijn kracht. Een valse grijns verschijnt op mijn lippen terwijl ik zijn reactie afwacht.

Nooit verlaten mijn ogen die van Avanti. Daarvoor vertrouw ik hem veels te weinig, hij mocht dan wel een oude bekende zijn,maar een vriend kan ik hem niet noemen. Ik grimas even breed wanneer ik zijn woorden hoor over het gesprek, maar zeg er verder niets meer op. Ik hoor hem lachen, hoewel het meer klinkt als een donderwolk die voorbij gaat. Ik spits mijn oren wanneer hij me complimenteerd over mijn humor. Die heeft me nooit verlaten. Ik ben niet voor niets zó charmant. Zeg ik dan met een grote glimlach op me gezicht. Hmm ik had altijd veel merries ingepalmd met mijn mysterieuze en sinistere karakter. Zelfs wanneer ze er er achter kwamen dat ik een schim was bleven ze nog als bijen aan de honing aan me vast plakken. Ik had nooit gegeven om de meeste merries en stond dan ook niet toe dat veulens met mijn bloed rondliepen die in mijn ogen, niet waardig waren. Even denk ik na over hoeveel veulens ik daadwerkelijk nog heb rondlopen en kom niet verder dan 2. Paradox en Sunshine. Dan richt ik mijn aandacht weer op Avanti, zou Avanti veulens hebben? Zeker niet uit liefde, daar is de hengst te slecht voor, uit verkrachting waarschijnlijk. Een steek gaat door mijn lichaam heen wanneer ik denk aan alle veulens die ik genadeloos geslacht heb, nog voor hun eerste levensjaar. Ik zucht , hoewel het nauwelijks hoorbaar is door de harde wind die langs onze lichamen suist. Nu ik geen schim meer was, kon ik dingen beter voelen, en kreeg ik bíjna spijt van een aantal dingen. Bíjna..

Ik grinnik zachtjes bij de opmerking van Avanti. Ja ik was ouder, veel ouder inderdaad. Dit lichaam kan mijn actieve geest niet tegen houden. besluit ik dan als weerwoord te zeggen. Duidend op het feit dat ik nog steeds capabel genoeg ben om voor mezelf te zorgen en de meeste jonge hengsten aan te kunnen. Wanneer Avanti's tanden op elkaar klappen grimas ik vals. Ik zie dat ik een gevoelig snaartje heb geraakt? vraag ik hem dan al grinnikend. Daarna antwoord hij mijn vraag over hoe zijn leven verloopt. Zijn zogenaamde geweldige leven ging goed. Natuurlijk ging het goed, hij had net blauwe maan gehad, en iets in me zei dat hij er niet meer alleen voor staat. Wanneer zijn tanden gevaarlijk dichtbij mijn neus komen leg ik mijn oren plat in mijn nek voor ik hem een dodelijke blik stuur. Ik heb geen kans tegen Avanti, maar vechten voor mijn leven zou ik, mocht het daar op aankomen. Na een ogenblik relax ik mijn houding weer, mijn aanvalshouding achterwege latend. Als hij begint over het feit dat mijn leven treurig is kan ik niets anders dan knikken. Ik ben ook treurig besef ik me dan. Ik houd mezelf staande door aan een merrie te denken die nu opeens aan andere hengsten denkt. Ik schud mijn hoofd bij de gedachte aan Image. In eerste instantie negeer ik de vraag van Avanti, maar wanneer hij begint te gokken kan ik niets anders dan grijnzen. Je zit er niet ver naast. Ik had overigens beter verwacht, dit was tenslotte ook al gaande toen ik nog onder jou liep. informeer ik hem dan, aangezien ik nu niets meer te verliezen had, buiten mijn leven. Ik lach kort om zijn laatste vraag en antwoord koppig: Haar naam is Sneeuwwitje, en ze woont samen met 7 shetlanders. Mijn stem is spottend en sarcastisch. Nee, ik ben echt niet van plan om Image haar naam te geven. Wie weet wat voor onheil Avanti met haar van plan is eer hij haar naam weet? Ik kijk even bedenkelijk, wist ik de naam van die hengst maar, misschien dat Avanti me dan nog een gunst zou kunnen doen. In ruil voor mijn leven.. misschien? Ik grimas bij de gedachte.. nee, dat zou weinig oplossen, Imagnetrix zou waarschijnlijk omkomen van verdriet en pijn. Dus.. wie is er nog lid van je clubje? vraag ik plots nieuwsgierig aan hem. Ik ben zeer benieuwd of er nog oude leden tussen zitten, Ayana, Quickness, Sjahada.. Ja dat waren diegene die ik me het best kon herinneren.

Avanti keek naar het water dat voor hun neus voorbij stroomde, hij liet er zijn hoef in neerkomen en maakte een knarsend geluid terwijl hij het langzaam weer terugtrok. Rixan's opmerking over zijn humor deed Avanti met zijn ogen rollen. Hij wist wel hoe makkelijk Rixan merrie's voor zich kon winnen, hij en Alvaro hadden dat wel gemeen. Avanti? Nee, hij bakte er niets van. Hij kon niet toekijken op merries en ze in een valse poging het "hof" te maken. Hij kon niet lachen en vreugdevol met ze meetrippelen. Maar dat maakte hem ook die door en door slechte hengst, eentje die niets positief kon doen. En als hij dan toch een merrie tegenkwam dan maakte hij er misbruik van, verkrachten tot ze dood op de grond lagen of ze laten leven en dan later hun veulen vermoorden. Hij had noch maar twee keer een veulen in leven gelaten, twee zoons en daar stopte het bij. Met Hades had hij nog geen concrete plannen, die hengst was ook echt niet snik in zijn hoofd. Xenos, de zoon van Iris was er enkel maar om Axis te tergen en het werkte. Axis kon niet op het veulen kijken dat zijn ware liefde gebaard had. Er valse glimlach bekroop zijn lippen bij die gedachten.

Dat zijn lichaam die actieve geest niet kon tegenhouden was waar. Schimmen of paarden die schimmen waren geweest hadden automatisch een veel jongere geest, maar er zou een dag komen dat Rixan zijn lichaam het zou begeven en op die dag zou Avanti wachten. Hem misschien het voorstel doen opnieuw tot de schimmen te treden. Avanti zou dan naast hem staan en met een valse glimlach zeggen "je had ons maar nooit moeten verlaten." Ja, op die dag wachtte hij. Toch ging Avanti er niet op in, hij knikte enkel vaag instemmend. Het gevoelige snaartje? Zijn oren gingen kort dieper en zijn borstkas zwol op van de lucht die hij nijdig innam. 'Hou je mond.' Zei hij uiteindelijk, Alvaro was inderdaad zijn gevoelig snaartje. Er waren er maar weinigen die dat wisten. 'Trouwens, ontken niet dat je hem niet mist, men broer.' Hij sprak expres de naam niet uit om zo de gedachte aan zijn broer minder echt te houden. Hij liet het algauw achter zich en spitste in een korte tijd zijn oren voor de nieuwe woorden. Hij wist het! Merries, allemaal dezelfde wezens die misbruik maakte van je emoties. ZIjn opmerking die erop volgde deed hij luid emotieloos lachen. 'Die zit raak.' Bekende hij geamuseerd, sneeuwwitje en de zeven shetlanders. 'Maar ik weet haar wel te vinden, niet dat ik bedoelingen maak iets te doen ...' Zijn stem stierf langzaam weg. '... tenminste noch niet.' Hij glimlachte waarschuwend. Een merrie, de perfecte hefboom voor als het nodig was. Zijn vraag deed Avanti kort snuiven. 'Ayana en twee nieuwtjes. Rampzalig weinig gewoon.' Bekende hij. Ja, Rixan kende al de schimmengeheimen dus hij hield zich ook niet in. Rixan wist maar al te goed dat twee schimmen weinig was en de nieuwtjes die hadden nog veel te leren. 'Ik vermoord de andere als ik ze zie.' Mompelde hij dan weer nijdig, er waren veel die hem in de steek hadden gelaten en daar kreeg Avanti een hekel aan ...

Behoedzaam flitsen mijn ogen over Avanti's lichaam heen. Elke emotie neem ik in me op, testend of hij op het punt stond om zijn kalme postuur te verliezen, of niet. Het behoedzame is niet eens iets wat je kunt uitzetten, ik ben er mee geboren en moet er voor de rest van mijn leven mee leven. Wanneer hij zegt dat ik me mond moet houden snuif ik om vervolgens zacht te grinniken.Ga me niet vertellen dat levensgevaarlijke Avanti iets van gevoel heeft?zeg ik dan op een plagende toon, mijn ogen over zijn gezicht strelend. Wanneer hij weer iets zegt kijk ik verbaast op. Ik knik vervolgens, toegevend aan zijn statement. Klopt. Ik mis Alvaro alsof het mijn eigen broer was. zeg ik dan, iets minder vrolijk als voorheen. Ja, Alvaro en ik waren twee handen op een buik. Een Rixan zonder Alvaro is als een vlieger zonder touwtje. Verlaten, zo voelde ik me. Image, de enige reden waarvoor ik terug gekomen ben spookt in mijn hoofd rond en vervolgens Alvaro. Alvaro was gewoon dood gegaan, heeft me achtergelaten op deze aardkloot. Image.. Zij heeft me nog niet helemaal verlaten, en ik zal er ook alles aan doen, om er voor te zorgen dat dat zo blijft. Tekenen van woede zijn op mijn gezicht te lezen wanneer ik aan de hele situatie denk, en het liefst ging de hengst nu persoonlijk een lesje leren.

Ik hoor Avanti's zware lach weer, die via het bos weerkaatst, waardoor deze nog harder lijkt te zijn. Blijkbaar kan ik hem prima amuseren, schiet er door mijn hoofd heen. Mijn glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ik Avanti's volgende woorden hoor. Met mijn oren plat in mijn nek spring ik naar voren, ik bijt dreigend in de richting van zijn hals. Ik zweer dat ik zal vechten tot mijn dood eer je haar aanraakt. Zeg ik dan op een bittere toon, mijn ogen vernauwd tot spleetjes. Nee, ik zal het niet toelaten dat Avanti haar ook maar met een haar aanraakt. Een ijskoude rilling schiet door mijn ruggengraat bij de gedachte alleen al. Ik herstel mezelf en ga weer terug naar mijn kalme houding. Kunnen we niet afspreken Avanti, dat ik me niet bemoei met jullie zaken, en jij je niet bemoeid met de mijne? vraag ik dan op een nonchalante manier. Het antwoord kon ik wel gokken. Als het ja was, dan zou hij liegen en het later nog steeds tegen me gebruiken, en als het nee was, dan was hij wel eerlijk en heeft dat dezelfde gevolgen als als hij ja zegt. Na mijn nieuwsgierige vraag hoor ik de naam Ayana vallen en ik ril eventjes. Ayana, die merrie waar ik vroeger boven stond, die we regelmatig in de zeik zette. Ik grinnik zachtjes en schud mijn hoofd dan. Wat is er toch gebeurd met die goede oude tijd. Ik grinnik even voordat ik verder ga; Ayana, die merrie die vroeger regelmatig de pineut was? vraag ik dan grimassend. Even denk ik terug aan die ene keer dat ze te laat kwam, en we haar zo lang als we wouden mochten afrossen. Dan te bedenken dat ze nu wel als enige nog langs Avanti's zijde staat. En dus Avanti, wat zijn je plannen voor voorlopig? vraag ik dan verder, mijn ogen half afwezig in de zijne gezet. Het was altijd handig om te weten wat de schimmen van plan waren. En als die inhielden dat ze mij gingen vermoorden, dan wenste ik ze daar veel plezier in ook nog. Nee op dit moment is mijn leven nog minder waard als dat van een miezerige worm. Een dier dat leeft uit routine verder nergens voor.

Donkere wolken komen richting ons twee aangedreven. We kregen sneeuw, of erger, hagel. Van de wolken gaan mijn ogen op zoek naar bomen, die me eventuele beschutting zouden kunnen bieden. Hagelstormen in BMH zijn niet de minste, de hagelstenen kunnen zo door je vacht heen gaan en worden soms zo groot als een walnoot. Ondanks het feit dat mijn ogen op iets anders gefixeerd zijn, weet ik dat Avanti's paarse ogen op mijn lichaam branden. Je zag altijd die paarse gloed vanuit je ooghoeken oplichten, een verontrustend gevoel. Ik hoor de hengst praten over Alvaro en kijk hem opgewekt aan. Terugbrengen? Met behulp van de duivel... En dat gaat allemaal zonder dat er een prijs tegenover staat? Vraag ik dan uit pure interesse. De duivel moet nog erger zijn als Avanti, en voor niets gaat alleen de zon op. Om een paard terug te brengen van de dood, dat is vast een behoorlijke gunst. Toch maakt het me niet minder geinterreseerd. Ik zou dolgraag mijn partner in crimes terug willen zien en ons weer samen voegen voor onheil. Misschien dat ik dan Image zou kunnen loslaten, volledig uit mijn verstand zou kunnen bannen. Nee, ik houd mezelf voor de gek. Je zou denken dat ik nu wel geleerd heb van mijn schimmenbestaan. En Image blijft, ook al ben ik het moordlustigste wezen van alles. Ik hoor Avanti's fluisterende woorden en kijk hem even bedenkelijk aan. Avanti voelde wel degelijk wat voor Alvaro. Hij dacht er zelfs over om hem terug te brengen van de dood, ook al zou hij niet onder Avanti vallen. De vraag is of Alvaro hem dankbaar zou zijn, of juist niet.

Ik merk dat mijn voorstel hem wakker heeft gemaakt en al snel hoor ik de woorden geen deal. Ik grimas en schud mijn hoofd. Ik zou ook niets anders van je verwachten als dat antwoord. geef ik dan toe aan Avanti. De volgende woorden verrassen me dan wel. Waarom zou hij dat zeggen tegen me? Om me gerust te stellen? Ik grimas breed om die gedachte en kijk hem verdacht aan. Ik grimas daarna, en schud mijn hoofd. Ik zou niet weten waarom ik je plannen zou dwarsbomen mits het te maken heeft met mijn merrie. zeg ik dan eerlijk. Nee het kan me niets schelen wat hij uithaalt, zolang het mij en Image maar niet omvat. Ik had niets met de leiders en alle andere paarden, van mij part vermoord hij ze allemaal. Dan is dat conflict ook meteen opgelost. Hij bevestigd mijn gokje of Ayana en ik knik begrijpend. Ik had Ayana nooit gemogen, nog minder als Avanti of Quickness. De merrie oogde voorheen zwak en niet geschikt voor het schimmenleven. Mijn gedachtes toen zijn blijkbaar fout gebleken aangezien ze hier nog steeds rondhangt. Alvaro had ik het meest gemogen, mijn aller beste vriend waarmee ik daadwerkelijk alles samen deed. Naast hem was er nog Sjahada, zij had me misleid, verleid en was de enige merrie die met mij speelde, in plaats van andersom. Het veulen Paradox was daar het gevolg van geweest. Ik grinnik en geniet van de woorden van Avanti. En dan vooral de woorden; die wel trouw is gebleven aan haar leider. Tuurlijk daar zag ik haar dan wel weer voor aan. Als volgeling schaap. Gewoon een ander schaap voor Avanti om te hoeden. Ik snuif genietend en luister vervolgens naar Avanti's donkere stem. Ik denk aan de hengst waarmee Image de laatste tijd omgaat en kijk twijfelend naar Avanti. Hm nu nog niet. Ik weet nog geen naam, maar er is een hengst die ik liever dood als levend zie. Zeg ik dan vol met sporen van haat die door mijn stem heen lekken. Als ik die hengst ooit voor ogen had, had hij een probleem met me. Al was het een leider van de hoogste rang, hij zal voor me neervallen.

Avanti's paarse ogen schieten naar de hemel, er was onheil op komst. Hij hield van onheil maar niet van dat soort onheil. Instinctief voor wat komen zal draaide hij zijn lichaam en stapte het eerste beste stuk bos binnen. Hij kende zijn weg wel goed genoeg, bijna blindelings, zo ook Rixan. Dat Rixan zou aangetrokken zijn op het feit dat Alvaro zou kunnen terug komen was Avanti zeker. De interesse kon je zo in zijn ogen aflezen en Avanti deelde in dat genot. 'Ik kan het. Net zo goed als God iemand zou kunnen terugbrengen uit de dood.' Bevestigde Avanti met een valse glimlach. Nee, het ging niet zomaar, er moest iets aan vast hangen, een zekerheid voor duivel. Zodat hij er zeker van was dat er meer zielen in zijn land zouden treden. 'Ik moet een sterk argument kunnen brengen.' Hij zweeg even denkend achter zo'n argument. 'Waarom zou ik mijn broer laten terugkomen ...' Bedacht hij weer luidop. Om Axis plat te krijgen? Nee, dat ging niet lukken, het was trouwens de leider die Alvaro de diepte had ingestuurd. 'Deel gerust je ideeën.' Merkte hij dan droog op. Plots bedacht Avanti zich iets, hij wendde zijn hoofd en keek Rixan strak aan. 'Zou je men broer terugwillen al was het maar om met me samen te werken aan de andere kant?' Daarmee bedoelde hij niet het schimmenleven. Rixan en Alvaro waren perfect in staat merrie voor zich te winnen, zelf hengsten of veulens en dan over te leveren aan de schimmen. Het was een aanlokkend idee ...

Geobsedeerd door de gedachten dat Alvaro in de verste verte misschien zou kunnen terugkomen hield hij halt onder de bomen, wachtend op Rixan. De lucht begon zich meer en meer te vullen met donkere wolken en langzaamaan kwamen dikke regendruppels uit de lucht maar het zou niet bij regen blijven, dat zag je gewoon. Hij glimlachte grimmig om Rixan's woorden. Als dat de veiligheid van zijn merrie waarborgde dan zou Rixan overal zijn neus uithouden. 'Flinke jongen.' Zei Avanti lovend. Hij werd niet graag in de gaten gehouden door andere, al had Rixan dat privilege omdat hij een oud schim was. Die zouden immers nooit veranderen, die waren nu eenmaal slecht. Al had Rixan emoties, hij zou slecht blijven, geen God die daar verandering in kon brengen. Toen hij zijn laatste woorden sprak vulde Avanti's blik zich met een verlangen tot moorden. 'Intressant, hoe kan ik jou helpen?' Vroeg hij meteen nieuwschierig. Als het om moorden en martelen bood Avanti heel graag zijn hulp aan. 'Vertel me wie en ik zorg ervoor dat hij een heel langzame dood kent.' De woorden bleven even nasmeulen terwijl Avanti genoot van het gedacht alleen ...

Een flauwe glimlach staat op mijn gezicht, en mijn ogen lijken actief mee te doen, maar mijn gedachtes zijn compleet ergens anders. Bij Imagnetrix, die ik na 2 jaar weer gezien heb. En het begin van onze wederontmoeting was meteen al niet de beste begroeting geweest. Soms vraag ik me echt af of ik haar meer van me afduw dan dat ik haar naar me toe trek. Gemengd in belangerijke gedachtes. verliest Avanti even mijn interesse. Het duurt niet lang, want binnen de kortste keren is Avanti bij me en kijk ik hem licht afwachtend aan. Hij wekt mijn vage interesse zodra hij weer over het terughalen van Alvaro begint. Mijn ogen glimmen even als ik me indenk hoe het zal zijn als Alvaro en ik weer samen kunnen zijn. Maar dan geen schimmen meer, maar als gewone paarden. Als ik de consequentie hoor begint mijn verstand te razen. Ik volg Avanti's gedachten en knik langzaam. Mijn gedachtes worden verstoord wanneer ik Avanti's woorden hoor. Het is een voorstel en een zeer antrekkelijk voorstel voor mij. Ligt er aan wat je van me vraagt Avanti. zeg ik dan kort en duidelijk. De donkere wolken die eerder nog op een afstandje waren zijn nu heel dichtbij gekropen en het is niet voor lang dat ik regendruppels lijk te voelen. Ik zucht en draaf richting de bomen, mijn ogen onderweg op de lucht gericht. Eenmaal naast Avanti kijk ik hem met enige interesse aan. Wat is het wat de hengst in gedachten heeft zodat Alvaro weer terug kan komen. En nog belangerijker; Wat is mijn rol daarin?

Wanneer hij me zo aanspreekt alsof ik nog een jonge hengst ben hap ik dreigend naar hem. Ik kan opzich wel humor hebben, maar dingen die mijn trots krenkte, daar ben ik minder soepel mee. Ik loop tenslotte al lang genoeg op deze aardkloot rond om te zeggen dat ik geen jongen meer ben. Ik snuif mijn irritatie weg wanneer Avanti op mijn woorden in gaat. Bedenkelijk antwoord ik hem: Zoals eerder gezegd ik heb nog geen naam, maar het zal niet al te lang duren voordat ik er achter ben. Zeg ik dan met een halve glimlach. Al moet ik het uit Image trékken ik zal het te weten komen.
Off: Sorry beetje kort XD

Rixan sloot zichzelf net op tussen de bomen en de hagelstenen vielen met bakken uit de lucht. Avanti staarde even naar de gigantische hagelstenen en voelde er dan eentje op zijn zwarte vacht landen. Geërgerd gooide hij zijn oren plat, hij haatte nat weer, hij haatte regen, hij haatte alles wat normaal was. Verbitterd snoof hij koude lucht uit zijn neusgaten dat zich in witte wolkjes een weg naar boven baande. De woorden van Rixan doen hem glimlachen. 'Jij en mijn broertje lief.' Hij zweeg en grinnikte donker terwijl hij een stap achteruit deed zodat de grote hagelstenen hem niet meer konden raken. 'Wat zouden jullie voor me kunnen doen, slachtoffers uitleveren, informatie lospeuteren, geen idee, jullie kunnen zo veel doen.' Zei hij smalend. Hij kon geen schimmen uitsturen om informatie los te krijgen want wie gaf nu informatie aan een schim, niemand. Hij kon al vage ideeën ontwikkelen. Alvaro kwam weer op een goed blaadje te staan bij Axis en kon zo alle informatie achterhalen en dan aan Avanti overleveren. Er konden zoveel dingen gedaan worden, als hij Rixan en Alvaro aan de juiste kant kon plaatsen en in samenwerking met de schimmen werken dan waren geheimen uitgesloten. 'Wil je mijn broer terug?' Vroeg Avanti plots. Rixan mocht hem dan misschien wel missen maar wou hij hem terug.

Avanti lachtte dreigend om de hap van Rixan, nu wist hij ook een irritatie van Rixan. 'Tut tut tut, niet zo humeurig.' Suste Avanti de hengst geamuseerd. Het was treurig, dat Rixan nog geen naam had maar hij was zeker dat het zou komen. 'Je weet me te vinden als je het niet in je eentje aankan.' Zei hij smalend. Rixan was zeker in staat om een paard te vermoorden, zelf als hij even sterk was of sterker. Avanti's gedachten dreven weg, weg naar Alvaro, weg naar de mogelijkheid dat zijn broer terug kon komen. 'Je mist het toch wel, de kracht van de maan?' Vroeg hij met een vage nieuwschierigheid. Hij kon het zich niet voorstellen, zonder de maan leven ...

Ondanks het feit dat ik met Image aan het praten was heb ik nog steeds geen idee van de identiteit van de hengst. Ik kon het ook maar moeilijk vragen wanneer Image al het recht had om kwaad op me te zeggen. Ik moest me schuldig voelen ontzettend schuldig en smeken voor vergiffenis. Toch sta ik overeind en is mijn gezicht koud en hard op de omgeving gericht. Ja, als ik al dat soort gedachtes heb, dan weet ik ze verdomme goed te maskeren. De hengst drijft weer mijn gedachtes binnen en ik word pisnijdig bij het idee van een of andere hengst aan mijn merrie. Het feit dat Image voor een hengst gevallen was, zei veel over de hengst. Het moest wel een speciaal figuur zijn, en vast en zeker 100% goed. Weer dreig ik Avanti te verliezen in mijn gedachtestroom, het is pas als ik de paarse gloed weer in mijn ooghoeken zie dat ik weer actief oplet. Wanneer hij mij en Alvaro in een zin stopt grimas ik breed, ik was het gewend, we waren een super goed team geweest en er stonden maar weinig paarden in onze weg. Ik luister geinteresseerd als hij uitlegd wat we allemaal voor hem konden doen. Ik zou weer een marionette zijn van Avanti en Image waarschijnlijk weer teleurstellen door me weer te laten ompraten door de duisternis in mijn kleine hartje. Maar aan de andere kant kan ik Alvaro weer zien en mijn zielige leven iets minder zielig maken. Wanneer Avanti een vraag aan me steld weet ik even niet wat ik moet antwoorden. ja, ik wil hem terug in mijn leven, maar aan de andere kant wil ik Image ook niet teleurstellen. Vooral omdat onze relatie nu al een beetje kantje boord is. Zuchtend antwoord ik dan toch: Ja ik wil hem weer terug. Beantwoord ik zijn vraag dan simplistisch. Elke kans die ik kreeg om mijn leven iets beter te maken neem ik aan, besluit ik dan.

Ik merk hoe hij om mijn irritatie lacht, iets wat me nog meer uitdaagt. Ik was in een goede stemming voordat jij mijn gesprekspartner wegjaagde. zeg ik dan humorloos, mijn ogen brandend van irritatie. Wanneer hij dat zegt gaan mijn oren nog verder mijn nek in en besef ik dat ik Avanti's hulp misschien helemaal niet wil. Het is mijn probleem, en misschien hoefde de hengst niet te sterven. Misschien had Image niet kenbaar gemaakt dat ze al bezet was, vast en zeker. Waarschijnlijk beschouwde ze zich al single toen ik haar verlaten had. Ik grom in mezelf en richt me dan tot Avanti die weer een vraag stelt. Ik knik langzaam. Jawel ik mis het wel, hoewel ik merk dat ik steeds beter zonder kan. Toch herriner ik me elke keer de immense kracht die de blauwe maan me gaf. Dat was het heerlijkste gevoel wat ik me ooit kan inbeelden Mijn antwoord is heel eerlijk, en zou ik ooit voor de keuze komen te staan, zou ik het moeilijk hebben. Zou jij ooit twijfelen om te stoppen met je schimmenbestaan? vraag ik dan plots. Het antwoord kan ik wedermaal al gokken, maar goed, het was het proberen waard.

Avanti knikte bevestigend, al zei Rixan het met een zucht, het was een instemming. 'Dat klonk niet zo overtuigd.' Merkte Avanti vaagjes op. Maar Rixan had ingestemd, net als Avanti instemde en hij zijn medeschimmen zou dwingen in te stemmen met de terugkeer van zijn broer. Hij was deels machtig over de duivel en als de zon zou ondergaan dan zou hij de duivel tegenspreken. Argumenten naar voor gooien en smeken om de terugkeer van zijn broer. Voor één keer zou hij smeken, voor één keer zou hij vechten voor iets dat reëel dierbaar was voor hem. De ene kon niet zonder de ander en dat was Avanti gewaar geworden door de dagen heen zonder Alvaro. Maar ze konden niet beide aan dezelfde kant leven, niet als schimmen want dat zorgde voor ophef. Dus zou hij Alvaro als paard laten verder leven en hem ordes geven zoals het altijd ging. Al wist hij dat hij moest opletten voor Rixan en Alvaro, ze waren gevaarlijk samen, ze kenden elkaar veel te goed. 'Ik haal ons broer terug.' Hij sprak het met een zwakke glimlach. Zoals Rixan zei, Alvaro was ook zijn broer voor vele jaren geweest. 'Als de zon ondergaat zal ik de duivel roepen ...' Hij zweeg even, in hoever dat mogelijk was. 'En dan zal mijn broer opstaan maar ik moet zeker zijn dat je bereidt bent hem op te vangen want terugkeren van de dood is niet zonder gevolgen en hem naar me toe brengt.' Ging Avanti verder. Zou het echt werken? Hij hoopte het ...

'Ik ben nog steeds in een uitmutende stemming.' Smaalde Avanti. Hij glimlachte vals en keek even in stilte naar de hagelstenen die langzaamaan veranderde in regen en dikke sneeuwvlokken. De wind joeg door zijn dikke wintervacht en zorgde voor een rilling over zijn gehele lichaam. Zijn hoofd ging een stukje naar omhoog als Rixan weer begint te praten. Hij mistte het en dat begreep Avanti, hij kon het gevoel zelf niet weergeven maar hij kon het zich glashelder voorstellen. De gevlekte hengst naast hem stelde een vraag en Avanti keek hem kort, met enige verbazing aan. 'Stoppen?' Herhaalde hij langzaam, hij schudde kort zijn hoofd. 'Ik zou het niet kunnen, ik ben niet het paard dat je los door een kudde laat lopen. Ik zou ...' Hij zweeg even denkend over hoe het zou zijn om geen schim te zijn. 'Ik zou me in de bossen verstoppen en doen waar ik altijd goed in was. Ik zou vroeger sterven maar sterven met de drang die ik altijd heb gehad.' Nou dat was een goede uitleg. Hij glimlachte zwak vals en liet zijn hoofd dan een beetje zakken ...

Diep in gedachte staar ik in Avanti's paarse ogen. Ze doen me terug denken aan Alvaro die net als Avanti paarse ogen had. Zou de hengst voor me hem echt kunnen terug brengen? Besefte ik wel goed waar ik nu mee had ingestemd? Ik zou geen schim zijn, maar klusjes doen voor de schimmen. Een verrader van de kudde. Image zou weer raar aangekeken worden door me en dat vanwege mijn egoïstische gedachtes. Nee, ik kende daadwerkelijk geen egoïstischer paard als mijzelf. Alles wat ik doe doe ik voor mezelf, onbewust of bewust. Ik zette mezelf altijd op de eerste plek. Schimmeninstinct zullen we dan maar zeggen. Keurend glijden mijn ogen terug over Avanti, ik weet zeker dat hij niet veel anders is. En zijn baby-volgelingen nemen de eigenschap gewoon van hem over. Een halve smaal komt op mijn lippen en voor een moment wilde ik dat ik zijn leven had en hij het mijne. Je eigen volgelingen hebben, je nergens zorgen over hoeven te maken buiten paarden onheil brengen.. Ja dat leven is helemaal niet verkeerd.

Ik grinnik zachtjes om Avanti's woorden. Het is niet dat ik niet blij er mee ben... zeg ik dan langzaam. Origineel wilde ik nog zeggen wat me dan dwars zat, maar ik weet zeker dat Avanti me in dat opzicht toch niet zou begrijpen. Wanneer Avanti zijn conclusie trekt kijk ik hem hoopvol aan. Ik knik met enige overtuiging en grimas dan eventjes. Het lijkt allemaal onreeel, dat ik mijn beste vriend ooit nog eens te zien krijg. En in levende lijve nog wel. Dan denk ik terug aan zijn verwondingen en mijn ogen glijden vragend naar Avanti. Zal zijn lichaam en geest gezond zijn eer hij terug is? Vraag ik met een hint van zorg in mijn stem. Alvaro en Image waren de enige waar ik me ooit zorgen om heb gemaakt. Als het niet goed met hun ging, ging het ook slecht met mij. En nu het tussen mij en Image slecht gaat heb ik hoogstwaarschijnlijk veel aan een luisterend oor als Alvaro. Dan dringt zijn zin pas echt tot me door. Hij heeft me zijn broer genoemd, wat mij en Avanti ook zou linken met elkaar. Niet in het echt natuurlijk maar de gedachte geeft me een koude rilling over mijn rug.Nee een broer als Avanti zou ik niet willen en daar ben ik vast niet de enige in. Ik hoor Avanti's plan en knik vastbesloten. Ik zal er voor hem zijn wanneer de tijd er is. Geef ik dan aan met een kleine glimlach.

Wanneer Avanti aangeeft dat hij in een uitmuntunde stemming is grimas ik breed. Volgens mij heb jij maar twee stemmingen. Uitmuntend en kwaad. zeg ik grinnikend. Mijn ogen staan maar half geinterreseerd op de hengst wanneer hij mijn vraag beantwoord. Voornamelijk om het feit dat ik zijn antwoord praktisch al weet. Eenmaal ik zijn woorden heb uitgehoord glimlach ik breed. Dan zijn jij en ik niet veel anders. Hoewel, die merrie van me de zaken bemoeilijkt. Geef ik dan toe. Het jammer dat je geen liefde kent Avanti. Je mist heel wat. Zeg ik dan grimassend.

Avanti had zo zijn besluit wel gemaakt. Hij wist vrij zeker dat Rixan zijn broer kon opvangen, kon proberen herplaatsen in deze wereld. Hijzelf zou daar helemaal niet het geduld voor hebben om uit te leggen waarom je uit de dood was teruggekeerd. Het eerste wat hij zou doen is bij zonsondergang naar het diepste stuk van het bos terugkeren, waar hij geen last had van zijn slaafjes. Hij zou zijn best doen, hij kon niets garanderen. Rixan zou hij naar het lichaam van Alvaro brengen en daar zou de oude hengst wachten tot zijn broer wakker werd. Niet dat de tweeling en Rixan veel in leeftijd verschilden, hij was benieuwd hoe oud Alvaro er zou gaan uitzien. Avanti? Die bleef zijn jonge zelf voor zolang hij onder de maan werkte. Met zijn paarse ogen op de dikke sneeuwvlokken gericht dacht hij koortsachtig na. Hij zou ervoor moeten zorgen dat Axis de link niet zou zien, natuurlijk zou hij argwaan koesteren en Alvaro niet toelaten maar als Alvaro zijn best een beetje deed zou hij Axis in de staat waarin de leider nu verkeerde snel voor zich kunnen winnen.

De vraag van Rixan deed hem opzij kijken. Hij liet zijn longen langzaam leeglopen terwijl hij nadacht. 'Zijn lichaam zal in de staat zijn van hoe het is achtergelaten maar zijn geest ...' Zijn stem dreef langzaam weg en hij richtte zijn blik naar de richting waar Alvaro's lichaam lag. Het was ver maar hij wist precies waar hij zijn broer had achtergelaten in het gevecht met Axis. 'Daarom wil ik dat jij er bent als hij terug is om zijn geest in zijn oorspronkelijk staat terug te krijgen.' Sprak Avanti duidelijk. Hij zou vanuit het bos toekijken en zijn broer confronteren op het moment dat het nodig was. Toen Rixan bevestigde dat hij er zou zijn voor Alvaro was Avanti grotendeels opgelucht. Raar om hem zo te zien, zo kwetsbaar, zo zwak en dat allemaal voor zijn broer. 'Hij zal je nodig hebben.' Besloot Avanti vastbesloten. Voor eens gaf hij het heft in een andr zijn handen. Rixan kon alles doen met Alvaro maar Avanti vertrouwde erin dat Rixan zijn werk correct zou doen, hij kon de gevolgen wel raden.

De grap van Rixan doet de schimmenleider grinniken. 'Daar heb je een punt.' Vervolgde hij met een valse glimlach. Uitmuntend was een staat waarin je hem niet veel zag, meestal als iets goed verlopen was dan zag je hem in die uitmuntende staat. Nu? Nu, er was een blauwe maan gepasseerd, hij had nieuwe slaafjes dus dat was reden om uitmuntend te zijn. De laatste woorden doen hem langzaam grinniken. 'Liefde.' Herhaalde hij langzaam. Hij snoof langzaam uit en lachtte zachtjes. 'Het maakt je zwak Rixan, beter niets voelen dan iets want zo kan een hogere je kneden.' Hij hoefde het niet uit te leggen voor Rixan maar toch deed hij het vaagjes...
°Ofwel vervolgen we deze disc zo door naar de terugkeer van Alvaro, ofwel een aparte disc tussen Rixan en Alvaro. You're Choice

Ik hoor Avanti antwoorden op mijn vraag en knik langzaam. Dus het was aan mij de taak zijn geweten ook weer op de rails te krijgen. Geen wonder, hij was zo lang uit de running geweest dat hij waarschijnlijk geen idee heeft hoe het nu is. Mijn blauwe ogen staren lang in die van Avanti. Vroeger had ik het ongemakkelijk gevonden om in die paarse poelen te kijken,maar nu ben ik waarschijnlijk een van de enige die er zo gemakkelijk doorheen kan staren. Niet te geloven dat Avanti zoveel geeft om zijn broer. Als de rest van de kudde dit te weten zou komen was dit een zwaktepunt voor Avanti. Net als Image een zwakte bij mij is. De verwachte woorden ontsnappen Avanti's mond en ik knik bedenkelijk. Ik wilde Image geen zwakte noemen, maar het was wel zo. Ze kan tegen me worden gebruikt, en als iemand iets van me wou hoefde diegene enkel Image te bedreigen. Die Image die vreemd is gegaan met een andere hengst. Ze heeft me proberen duidelijk te maken dat het niet zo is, maar dat geloven is redelijk moeilijk voor me.

Mijn ogen draaien van Avanti af naar de sneeuw, vervolgens knik ik en zeg ik: Dan zie ik je wanneer de tijd er is. Mijn oren vliegen mijn nek in voordat ik met een sprint het bos uit gallopeer. Ik had dingen om over na te denken zonder dat iemand me lastig viel. Nadenken over mijn gevoel voor Image, nadenken over miijn gevoelens voor andere paarden. En nadenken over het feit of ik uberhaubt wel een gevoel heb. Ik snuif bij het idee van de nog naamloze hengst. Het zal niet lang duren voor ik hem een bezoekje zou brengen. Maar of het een plesant bezoekje zou zijn, is voor hem een vraag en mij een weet. Een duivelse grimas verschijnt bij het idee ervan voor ik mijn galoppassen groter maak en in de bossen uit het zicht verdwijn.
Off: Laten we maar een nieuwe disc maken Si?