Let the rain wash away all the tears of yesterday..

De grond trilde om haar hoeven terwijl ze door rende. De storm die boven haar hoofd raasde beangstigde haar haar ogen stonden groot en angstig terwijl ze voor de storm uit probeerde te komen. Maar ze wist dat het geen nut had. Net als het verleden van de beeldschone merrie. Het haalde haar in. Het zou haar afmaken en haar weer neerhalen. Al waar ze voor streed in een nieuw leven wat ze wou maken. Een leven tezamen met E'vesdar de enigste wie ze ooit had kunnen vertrouwen. Maar hij was niet nabij. En de leegte nam haar lichaam over. Er was niets meer over voor haar in deze realiteit maar vertrekken zou ze niet. Ze wou niet weer vluchten. Ze wou niet weer alleen zijn. Ze had al tijden niet meer het gevoel van een hengst gehad. En met E'vesdar had ze dat verlangen ook niet meer gewild. Maar hij was hier niet en daarmee kwam het gevoel weer opzetten als een drug. Het brandende gevoel van leegte overnam haar weer al wou ze het geheel niet. Haar lichaam vroeg om die aandacht en ze kon enkel blijven rennen. Rennen tot het gevoel zich overgaf aan haar gedachtengang. Al was ze doodsbang dat dat nooit zou gebeuren.

Er was niets om voor te leven als je een vloek des schoonheid droeg zoals de Witte merrie die de naam Delaney the Nameless Warrior droeg. Ze wist dat er niets was voor haar aan het einde van de lijn. Daar had ze teveel zonden voor begaan. Haar leven zou vroeger of later over zijn en wat hielt ze dan over? Een mooi praatje en het feit dat ze weer alleen zou zijn. Ze zou altijd alleen zijn. Niets zou haar ooit zo ver krijgen om haar eigen geloof om te zetten en te geloven in het goede. Er was niets goeds in deze wereld. En de littekens die over haar schoft en flanken liepen gaven daar genoeg bewijs voor. Misbruikt. Gepijnigd en gemarteld. Tot ze zichzelf zo ver dwong er op te kikken. Haar blauwe ogen waren niets zeggend. Er was ook niets meer om te zeggen. Het was over en het was allemaal hun schuld. Delaney had gedaan wat elke merrie in die situatie zou doen.. toch?

Del was er zeker van. Fouten maken was niet in haar systeem. Andere maakte de fouten en zij profiteerde van hun onbenulligheid. Ze verleed ze en nam hun dromen af. Veulens van haar afgewezen en achtergelaten. Del wist het niet eens meer. Hoe veel veulens zou ze hebben? Hoeveel kinderen verbannen uit haar leven terwijl ze al op zoek ging naar haar volgende slachtoffer om die honger vanbinnen te stillen. Ze telde niet eens meer. Het had ook geen nut om haar gevolgen van haar daden te onder zien. Het was eens en niet weer. Hengst moest zo nodig een ritje maken, mocht hij ook met de gevolgen lopen. Dat waren toch dingen die uiteindelijk aan haar knaagde. Als ze nu merries zag met hun veulens. Dacht ze enkel aan hoe zij had kunnen zijn.

En Serano, haar geliefde zoon. Zo lang geleden had ze hem achtergelaten. Echter had het zo'n andere oorzaak gehad. Hij was de enigste van haar veulens geweest wie ze nooit achter had willen laten. Haar zoon met dezelfde vlekken als die van haar moeder, al had het ook aan zijn vader Chaos kunnen liggen. Ook hij was iemand wie ze nooit achter had willen laten. Maar toen haar pijn te erg was en haar Serano haar afgenomen werd.. Had ze hem toch verlaten. Zijn hart en ziel gebroken en hem verbitterd achter gelaten. Het was een ding dat nooit had mogen gebeuren en het ding wat haar absoluut het meest gebroken had. Op het verraad van de andere hengst van wie ze ooit gehouden had na dan.. Ze was hier gekomen voor ultime wraak. Wraak op degene die haar leven geheel verpeste.. Wraak op Flight, de hengst voor wie haar eerste echte liefde toen ze nog iets van onschuld in zich had had afgenomen van haar. Ze zou krijgen wat ze wou. Delaney kreeg altijd alles wat ze wou..

Waarom het verleden haar teisterde kon ze niet bevatten. Ze was naar deze rang gekomen voor E'ves. En ze had Flight er bij gekregen. De ironie. Maar ja, ze kon nu uiteindelijk wel haar wraak nemen. Haar wraak op de hengst wie haar geheel gebroken had. Tranen gleden over haar witte gezicht. Tranen die gepaard gingen met de regen die uit de hemel viel. Het onweer had haar ingehaald. En Delaney hielt haar pas in. Het had nu geen nut meer om te rennen. De regen stortte met bakken uit de hemel. Zorgde er voor dat haar in witte vacht doorweekt raakte en haar lange manen plat en kleverig langs haar nek vielen. Haar staart Zich over de grond voort sleepte en zo doende smerig werd. Haar lange voorpluk viel recht over haar hoofd heen terwijl haar oren in haar nek zakte. Haar hele gestalte was nu niets meer als miserabel en toen ze in een door regen gevormd poeltje keek zag ze een gebroken merrie. Er zat geen sprankeltje levenslust meer in haar. Haar botten en ziel werden verteerd van binnenuit. En hoewel ze alles er aan deed dat gevoel tegen te werken vreesde ze toch dat het de overhand op haar zou krijgen.

Er waren slechts drie paarden wie haar nu bij zinnen hielden. E'vesdar, haar enigste vriend in twee jaar. De hengst wie ze het eerste ontmoette toen ze in het gebied met de naam BMH kwam. De hengst wie niet voor haar gevallen was en de hengst wie haar hart iets meer open had gekregen. Dan had je nog Serano, hij was hier ook, het was haast onmogelijk maar hij was hier en hij was Alfa geworden van Rang 4. Haar zoon, ze kon niet trotser zijn, op haar pijn voor hem in de steek laten na. En dan uiteindelijk was er nog de zoon van E'ves, Roque. De jonge hengst wie ze samen met E'ves had helpen opvoeden. Del hielt van hem op dezelfde manier dat ze van Serano hielt. Maar toch kon hij niet het gevoel van pijn in haar weghalen wat ze kreeg als ze naar Serano en Roque keek. Ze hielpen haar herineren aan haar andere veulens. Of ze op haar leken, of op hun vader.. Het waren beelden die haar vast hielden in haar slaap. En het waren beelden die voor haar ogen spookte als ze ze maar even sloot. Ze wou gewoon haar fouten recht zetten. Fouten wie ze nooit had moeten maken. Fouten waar ze zichzelf voor bleef haten..

De regen kletterde naar beneden en ze verlaagde haar hoofd zacht tot haar lippen het water raakte. Lange witte manen van haar voorpluk werden als het ware in het water gedoopt en Delaney hief haar hoofd langzaam. Probeerde zacht te knipperen en schudde haar hoofd vel uit. Dit waren geen dingen om over na te denken, zeker niet om deze tijd. De behoefte om nu bij E'vesdar te zijn brandde in haar aderen. Hij wist nog niet eens alles van haar.. Hij wist niet van Serano af, dat was glad ijs waar ze zich nooit op had willen begeven en als ze het hem nu zou vertellen zou hij haar wellicht niet meer willen vertrouwen. Zowel Serano als Chaos waren slechts een geheim van haar. Niemand hoefde en niemand diende het te weten. En hoe graag ze het E'ves ook wel zou willen vertellen. Ze zou het niet doen.. Nooit..

Langzaam draaide ze zich om en hief haar hoofd naar de hemel. Haar blauwe ogen half dicht knijpend tegen de harde neerkomende regen. Ze zuchtte zacht en probeerde tevergeefs haar natte en plakkerige witte lokken uit voorhoofd te schudden. Een zachte hinnik verliet haar lippen terwijl ze bijna zoekend rondkeek met slechts een enkele gedachte in haar hoofd. Een enkel iemand wie ze moest zien. Wie ze dicht bij zich moest voelen. Wie haar gedachtes weer op orde moest brengen. E'vesdar..

Gast **Profile**

Zijn benen maaien over de grond, moeiteloos en krachtig. Het regenwater had zich al snel gemengt met de grond van het woud en kluiten gras, bruine spetters van de modder, alles vliegt in de ronde. Zijn borst voelt zwaar en zijn ademhaling is snel, zijn hart lijkt in zijn keel te kloppen en hij hoort hoe het bloed ruist in zijn oren.

Hoe was het zo ver gekomen, hoe was hij in deze situatie beland? Het laatste dat hij herinnerde was zijn lange koude toch door de bergen, waar hij zijn hoofd leeg had kunnen maken, zijn nachtmerrie's had kunnen vergeten. De afgelopen nachten waren de nachtmerrie's heviger geworden, ze benamen hem elke nacht weer de avond, badend in het zweet en snakkend naar adem werd hij dan wakker. Sommige nachten sloeg hij zijn slaap simpelweg over, hij probeerde zo min mogelijk stil te staan en enkel te slapen wanneer de zon op het hoogste punt stond, zo kon hij in één oogopslag direct zien wat er om hem heen gebeurde als hij zijn ogen opende. Het was een strijd die hij continu voerde in zijn binnenste, en er leek geen einde aan te komen. De nachtmerrie's werden tastbaarder, de beelden intenser. De beelden van zijn jeugd komen naar voren, gebroken fragmenten van bloed en zweet, een angstaanjagend gevoel dat zijn maag zwak maakte. Weer ziet hij voor zich hoe de grote shire hengst hem had aangepakt, hoe zijn vacht strak had gestaan van de velen open wonden.

Hij kon zijn angst nog herinneren toen hij voor het eerst oog in oog had gestaan met een roofdier, een bruine beer. Het was een monster als het dier om zijn achterbenen ging staan en begon te brullen. Zijn maag had zich omgekeerd van angst, maar de commandant had gezegd dat het de kroonjuweel op zijn training zou zijn, als hij de situatie onder controle kreeg dan was hij geslaagd, zo niet dan was hij dood.

De littekens die de beer had veroorzaakt met zijn sterke klauwen kronkelen over zijn hals, van zijn keel tot aan zijn borst, lelijke witte lijnen die bleek oplichten in het licht. Zijn herinnering aan het verleden, zijn herinnering aan de harde realiteit. Dat was de dag geweest dat de eerste verandering had plaats gevonden, dat was de dag geweest dat hij zijn onschuldige leven achter zich had gelaten. Dat was de dag geweest dat hij zijn eerste slachtoffer had gemaakt, en velen anderen waren daarna gevolgd. Als wees was hij immers bezit van de leider, en alle zorg die hem was gegeven; voedsel, onderkomen en een training tot lijfwacht. Dit alles moest hij af betalen, bekopen met zijn leven. Hij had zich volledig moeten in zetten als lijfwacht, het logo werd diep in zijn schouders gekerfd, blanke littekens die ooit stonden voor status en bescherming maar nu niks meer waren dan de overblijfselen van een gevallen koninkrijk. Een gevallen koninkrijk waar hij bijna zijn leven voor had gegeven.

Hij had gefaald, en dat zou hij altijd blijven doen. De merrie had het hem zelf gezegd; hij was geen snars beter dan de rest van de leiders die dachten dat ze boven iedereen stonden. Hij vroeg zich af of hij echt zo een indruk maakte. Hij was over het algemeen niet zo sociaal, deed niet zijn best om paarden te leren kennen, maar werkelijk hij was meer bezig met zijn lichaam trainen of de kudde beschermen dan met wat dan ook. Hij had geen tijd om zich te bemoeien met de roddels die er de ronde deden. Een harde dreun is te horen en E'vesdar legt zijn oren plat in zijn nek, brengt zijn lichaam in één klap tot stilstand en steigert hoog de lucht in. Krakend, ritselend en alles mee trekkend naar de grond valt de boom op de grond en raakt E'vesdar net niet. Een brullende hinnik verlaat zijn lippen, de adrenaline giert door zijn aderen, zijn spieren staan stijf gespannen onder zijn doorweekte zwarte vacht.

Krachtig en soepel zet hij zijn lichaam in een galop, de bomen die zijn pad kruizen soepel ontwijkend. Hijgend van de inspanning die zijn lichaam moet opbrengen galoppeert hij verder, de donder klinkt opnieuw en de bliksem slaat in in een boom op het veld. Zijn grote gouden ogen reflecteren de bliksem en hij hinnikt, opgefokt door adrenaline en uitgeput van het velen rennen. Het weg rennen van zijn problemen. Zijn zwarte benen zijn doordrenkt van het water, gemengd met bloed dat uit de schaafwonden op zijn benen gutst. Zijn pas word langzamer tot hij uiteindelijk over gaat in een gehaaste stap, zijn ogen rusteloos zoekend naar figuren, de kudde vanuit zijn ooghoeken in de gaten houdend.

Een lichtgevend wit puntje voor hem trekt zijn aandacht en hij spert zijn neusgaten, zuigt haar geur zijn longen binnen en stoot een bulderende hinnik uit. Delaney..

Let the rain wash away all the tears of yesterday.. Vesdartekst

Lerav, Flight, E'rayhon, Lye'et <3

Een bulderende hinnik drong binnen tot haar oren en ze draaide zich half om met de regen over haar rug kletterend. E'ves.. Even dreef alle pijn in haar lichaam weg. Dwong ze zichzelf niet de denken aan Chaos of Serano, E'ves was hier en hij riep haar. Ze gooide haar hoofd in de lucht en liet een hinnik over haar lippen glijden. Ze kwam iets van de grond met haar voorbenen en schudde haar natte aan elkaar geplakte manen uit haar gezicht.

Zodra haar hoeven de natte grond raakte waardoor wat modderig water opspatte op haar benen kwam ze in beweging. Eerst stappend maar daarna toch dravend zijn richting op. Even leek ook de regen niet meer te schelen. E'ves was al wat haar interesseerde in deze plek. Hij bracht een warmte met zich mee wat maar enkele paarden bezaten. Een warmte die haar een gevoel gaf dat ze eigenlijk nog wel wat waard was in deze wereld. Ze liet nogmaals een luide en warme hinnik over haar lippen glijden en sprong toen over in een uitgestrekte galop om de laatste meters te overbruggen.

Zo dra ze bij hem was hielt ze zich meteen in vlak voor hem. Ze legde haar hoofd op zijn schoft waarna ze een stap naar achter deed. "E'ves." Klonk haar stem zacht maar toch overstemde ze de regen. Ze knipperde zacht en begon zacht te glimlachen. Haar pijnen weglachen en haar enigste vriend aankijkend. E'ves.. Ja, hij was de enigste wie ze echt helemaal kon vertrouwen. Wat er ook zou gebeuren, ze was er zeker van dat E'ves er altijd voor haar zou zijn.

Gast **Profile**

De regen was verfrissend, koelde zijn woede enigszins, het voelde fijn hoe de koud om zijn lichaam slaat en een rilling over zijn ruggengraat loopt. Misschien was hij toe aan een hevige klap in het gezicht, misschien moest hij weer even herinnerd worden hoe de natuur je gehele planning in de war kon schoppen. Misschien moest hij weer even weten dat hij maar een zielig klein deel was van de gehele wereld, hij was niet veel meer dan een hengst, een simpele hengst. Een zucht verlaat zijn lippen en hij heft zijn robuuste hoofd. De sneeuw die gister was gevallen is door de regen een zielige modderplas geworden, het hele gebied ziet er dor en bruin uit. Niet de favoriete kleur van E’vesdar.

Een zucht verlaat zijn lippen, de laatste dagen had hij wat problemen gehad met zijn gedachtes te ordenen, hij was meerdere uitgevallen en had de agressie onder zijn vacht voelen kriebelen. Hij had tijd nodig om zijn gedachtes te ordenen, uit te vinden wat hem zo vreselijk dwars zat, hij moest zich beheersen. Hoe moeilijk het de laatste dagen ook voor hem was, hij had immers een taak die hij moest uitvoeren, hij kon het zich niet permitteren om ieder paard aan te vliegen dat hem niet aanstond. Dus was hij weg getrokken van de kudde, had de leiding in de hoeven van een ander gelegd, voor een kort moment. Tegen de avond zou hij terug keren, maar nu had hij even tijd nodig. Tijd om tot rust te komen, tijd om die verschrikkelijke beelden te vergeten. Nog altijd komen ze terug, elke nacht weer. Beelden van hoe hij gegeseld is, hoe de littekens in zijn vacht zijn ontstaan, opgefokt en bezweet word hij dan wakker. Dus slapen werd op ten duur ook geen optie meer.

Wanneer het goddelijke lichaam van Delaney aan de horizon verschijnt, dichterbij dan het stipje net, komt er een wrange lach op zijn lippen. Ondanks dat hij bij hun eerste ontmoeting maar al te duidelijk had gemaakt dat hij nooit voor haar zou vallen, hij zou haar altijd aanbidden. Zelfs verzopen en nat en bruin van de modder had ze nog iets over zich dat elke hengst zijn hart op hol liet slaan. Ze had het werkelijk niet getroffen met een lichaam als het hare, wetende wat voor verleden ze heeft gehad.

De rust keert voor een moment terug in zijn hoofd, de gedachtes vervagen en de broeiende woede verlaat zijn lichaam. Liefdevol trekt hij Delaney in een omhelzing. ‘Hallo schoonheid van me’ Zijn stem is gejaagd en doorvoed van frustratie en nijd. Echter doet hij hevig zijn best om opgewekt voor haar te zijn, hij zou er voor haar zijn.

Lerav, Flight, E'rayhon, Lye'et <3

Het was vreemd hoe Lady Luck je het ene moment kon toelachen en je het andere moment kon neerslaan. Hoe alles waar je ooit in hebt geloofd verdwijnt als sneeuw voor de zon en hoe graag je ook wilt. Je kan niet meer terug. Je kan geen einde vinden in de eeuwige stille pijn die door je lichaam glijd. En al waar je ooit voor kan hopen.. Al wat je ooit nog kan wensen is een nieuw begin. Met de gene van wie je houdt. Maar als diegene verdwenen zijn. Als je de gene wie je het meest nodig hebt niet kan terug vinden.. Bestaat er dan nog wel zo iets als een happy end?

Delaney drukte haar neus tegen zijn schoft toen de grote hengst haar in een omhelzing trok. Ze glimlachte zacht terwijl ze even haar ogen sloot de regen negerend. ‘Hallo schoonheid van me’ Zijn stem was gejaagd en deed Delaney haar ogen openen en de omhelzing doorbreken. Ze kon hem nu lang genoeg om te voelen dat er iets fout zat. Uit gewoonte schudde ze haar lange door de regen plakkerige manen uit haar ranke gezichtje en ze keek hem onderzoekend aan. "E'vesdar, gaat het?" Klonk haar stem twijfelend. Ze probeerde zacht te glimlachen terwijl ze haar neus tegen zijn wang drukte. Zijn begroeting op zich had haar wel half doen grijnzen. Al was ze er al zo snel achter gekomen dat ze nooit voor hem zou kunnen vallen. Ze hielt van hem als een vriend, als een broer. Ze hielt van hem op de zelfde soort manier als dat ze van Serano hielt. Maar ze zou nooit van hem kunnen houden zoals ze van Chaos hielt. Al waren er toch blijkbaar dingen die een liefde als die konden breken.

De donkere gedachte nam haar even over en verdriet was slechts enkele seconden te zien op haar gezicht. Ze had hem verlaten toen de pijn het zwaarst was en toen ze hem het meest nodig had gehad. Ze had hem in de steek gelaten toen ze het allemaal niet meer aankon en hem daarmee elk vertrouwen wat hij nog in de wereld had gehad laten breken. En waarvoor.. Serano leefde nog en daarmee was dus elk offer dat ze had genomen niets waard geweest. Nu leefde ze enkel nog met de hoop het ooit goed te kunnen maken met Chaos al wist ze hoe lastig dat zou zijn. Wetend dat hij voor haar had opgegeven.

Met een lichte zucht keerde ze terug naar het heden en keek onderzoekend E'vesdar aan. "Als er iets is waarmee ik kan helpen E'ves. Zeg het." Oprecht glimlachte ze zacht. In de tijd dat ze met hem was geweest, haar tijd hier op BMH het had haar meer naar haarzelf doen kijken. Meer doen realiseren dat ze fouten had gemaakt. Al wist ze dat het toen der tijd de enigste dingen leken die mogelijk waren. Ieder ander had hetzelfde gedaan in haar situatie daar was ze vrijwel zeker van. En toch waren er dingen die ze zichzelf nooit zou kunnen vergeven. Dingen die nooit hadden mogen gebeuren. Ze hoopte enkel dat ze vergeven werd voor haar fouten. Zij was ook slechts menselijk..

Gast **Profile**

Let the rain wash away all the tears of yesterday.. Ves2

mercy is bad for the vision
emperor e'vesdar

Zoals Delaney hem aanschouwde als een broer zo bekeek hij haar als een zus, zijn kleinere jonge zus die hij moest beschermen, althans zonder inbreuk te maken op haar privacy. Met welke hengsten Delaney the kast in dook kon E'vesdar nou eenmaal niet in toom houden en het was ook niet zijn verantwoordelijkheid om er iets over te zeggen. Toch had hij sterk het idee dat ze niet gelukkig werd van de eeuwige pleziertjes in de nacht, misschien voedde het haar verslaving maar zeker niet haar geluk. Hij kon het verdriet in haar ogen zien toen ze op hem af was gekomen, evenals hem was ze gebroken geweest. Maar nu in een innige omhelzing leek de spanning en de frustratie's even weg te vloeien.

Het deed hem pijn dat hij nog maar zo weinig tijd had voor Delaney, ze was één van de eerste geweest die hem een warm welkom had gegeven en misschien was dat wel precies dat gene geweest wat hij nodig had gehad om zich te bewijzen, weer in te zetten voor het leven. Hij had de ene promotie na de andere gehad en uiteindelijk had hij de gewilde Emperor positie bemachtigd, de tijd van spanning en sensatie om sociaal te zijn in de kudde liggen nu achter hem en hij kijkt enkel van een afstand toe hoe de leiders hun werk doen. Zijn taak was simpeler geworden maar eveneens intensiever, alles wat in Blue Moon Horses gebeurde viel onder zijn verantwoordelijkheid, en hij de hengst van maar weinig worden was daar niet altijd de beste aangewezen hengst voor. Toch deed hij zijn werk goed, hij stelde zich dagelijks sterk op en was bereid zijn leven te geven voor anderen.

De zachte aanraking van Delaney streelt zijn kaak en hij glimlacht, duwt zijn neus zacht tussen haar manen, geniet van de geur van rozen en blijft zo staan, gehuld in de warmte van haar lichaam. 'Alles is oke, ik ben moe dat is alles' Zijn stem sterft af naar mate de zin vordert en uiteindelijk is het niet meer dan een zacht gemurmel.

Rise and rise again, until lambs become lions

E'ves. Hij betekende zo veel voor haar. Hij was haar houvast in deze donkere wereld. Haar grote broer. Haar beschermer en haar rots in de branding. Ze wist dat hoe moeilijk zijn taak nu dan ook zou zijn hij er voor haar zou zijn. Hij haar bij zou staan. Ze wist dat hij liever had dat ze geen enkele hengst meer op zocht al was dat een onmogelijke opgave voor haar. Verslavingen gingen nou eenmaal niet binnen enkele nachten over. Maar ze wist dat E'ves toch van haar zou blijven. Hoe beschamend of pijnlijk haar toekomst dan ook zou worden.

Haar witte neusje bleef tegen de zijne aan liggen. Ze waren bijde snel gegroeid. Bijna gelijk waren ze hier aangekomen. Ze hadden elkaar als eerste hier ontmoet, of tenminste een fatsoenlijk gesprek gehad. En moest je ze nu eens zien. E'ves, hij was al door zo veel dingen gegaan en diep van binnen voelde Delaney spijt dat ze niet constant naast hem had gestaan om hem er door te helpen. Nee, zij had hier haar zoon gevonden. Haar Serano. En Chaos al had ze hem slechts een enkele keer geroken. Te bang hem op te zoeken. En ondertussen was E'ves zo snel hoger geklommen. Emperor geworden, een positie die hem weliswaar macht gaf maar ook in gevaar bracht. En gevaar was iets wat ze niet graag zag. Ze wou de gene van wie ze hielt veilig hebben. En de enigste twee die ze ooit had toe gelaten in haar hart stonden bijde aangesteld om hun leven voor iedereen te geven. En ze kon er niets aan doen. Dat was wat er zo knaagde aan haar. Ze was slechts gewoon tegenover hun. En ze zou nooit zo krachtig worden als een van de twee hengsten. Hoe graag ze haar best ook zou willen doen. En dat zou ook betekenen dat ze nooit in staat zou zijn ze volledig te kunnen beschermen zoals ze wenste te kunnen doen.

'Alles is oke, ik ben moe dat is alles' Zijn stem stierf langzaam weg en Delaney haalde haar neus van de zijne om hem nogmaals bezorgd en onderzoekend aan te kijken. "Ik wou dat ik kon zeggen dat je je rust moet nemen, maar ik vrees niet dat ik in die positie ben." Ze probeerde haar stem zo luchtig mogelijk te laten klinken en duwde haar schoft tegen de zijne terwijl ze haar lichaam naast de zijne zette. Ze was niet de kleinste en haar schofthoogte was bijna even hoog als de zijne. Toch moest ze haar hoofd wat lichter strekken om zijn oor aan te kunnen raken. Maar ja. Meneer had ook gezellig veel spieren. Je kon zeggen dat ze bijna het tegenovergestelde van hem was. Bijde getekend door gevechten. Zowel mentaal als fysiek al waren Del's gevechten altijd anders geweest als die van E'vesdar. En eigenlijk moest ze het ook maar gewoon slikken dat ze nooit zo krachtig in haar hoeven zou komen te staan als hij. Dat was gewoonweg onmogelijk voor de ranke merrie.

-ok, het is heel weird geschreven xD
volgende beter :3

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

Het duurt tot na de volgende blauwe maan tot Del zwanger word. Gaan we dus verder met dit topic of niet?

Gast **Profile**

Ik ga er even over na denken en wat ik dan ga antwoorden, heb op het moment geen inspiratie voor dit topic

**Profile**

» Let the rain wash away all the pain of yesterday
» [ENG] No Soul, No Heart, No Tears...
» E L É A ღ let the wind erase all the things of yesterday.
» When rain draws ~
» Black Rain

Let the rain wash away all the tears of yesterday..

Let the rain wash away all the tears of yesterday..

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen