De massieve zwarte hengst hief zijn hoofd en snoof de nog frisse ochtend lucht op. Het was nog vroeg dus koud in de woestijn. Zandkorrels stoven op als hij er met zijn hoeven door heen liep. De stoffige ondergrond zweef half door de lucht heen. Een zucht verliet zijn longen. Vlak daar na ademde hij de lucht in en moest even kuchen door het zand die hij had ingenomen. Jarrender knipperde even met zijn ogen om de zandkorrels eruit te halen. De zwarte hengst met de wat lichtgevende blauwe markeringen liep ongestoord verder door de woestijn heen.

Algauw begon de brandende zon op te komen en verhitte het droge landschap snel. De graden stegen en waren nog warmer voor de het zwarte paard omdat zijn kleur de warmte juist aantrok. Hij schudde zijn hoofd om het wat koeler te krijgen. Zijn licht krullende manen danste speels op zijn nek en veroorzaakte daardoor een zacht maar prettig windje. Jarrender zuchtte en schraapte wat verveeld met zijn hoef over de zanderige ondergrond hulpeloos op zoek naar wat water. Al wist hij al van te voren dat het geen zin had om te graven aangezien de grond kurkdroog was en er dus onmogelijk water in kon bevinden.

Onverwachte geluidstrillingen bereikte zijn gevoelige oren die zich gelijk in de richting van het geluid draaide. Al snel volgde zijn hoofd uit nieuwsgierigheid. Met zijn oren naar voren gespitst keek hij naar een gedaante in de verte. Het leek verdacht veel op een paard, hij zette zijn pas voorwaarts in een drafje richting de gedaante die inderdaad een paard bleek te zijn. Een zachte hinnik ter begroeting verliet zijn mond terwijl hij tegelijkertijd met zijn staart enkele vliegen op zijn lichaam verjoeg.