Asgaroth dagen als kuddeleider waren over, dat wist hij maar al te goed. Samen met zijn trouwe volgelingen voegde hij zich bij een grotere kudde. De kudde was rustig en goed geleid. Er heerste een rust die hij nog niet eerder had gevoeld. Hij maakte vrienden met een hoog rankende hengst en hij leek zijn plek te hebben gevonden. Echter lukte het Asgaroth niet om zijn plek te vinden en hij begon samen met de hengsten die hem waren gevolgd buiten de kudde zijn eigen zaken te regelen. Hij schaarde enkele andere buitenstaanders onder zich, welke niet altijd lievertjes waren. Met deze hengsten was hij buiten de kudde actief in verschillende louche zaken, terwijl hij binnen de kudde zich steeds dominanter op begon te stellen. (= volgelingen slechte hengst)

Binnen de kudde vond hij een nieuwe merrie om zich over te ontfermen, (= sylver ? ) maar al snel kwam hij erachter dat geen enkele merrie 'zijn' oude merrie kon vervangen. Voor even leek het alsof Asgaroth zijn tweede kudde achter zich had gelaten, maar niets bleek minder waar. Hij was het zat om onder een ander te moeten leven en had al eerder besloten om zich van de huidige leiding te ontdoen. Zijn eerste stap was om de leidersdochter, een prachtige merrie, de oogappel van de leider, uit te schakelen. Hij zorgde dat hij haar alleen had en krenkte haar zo dat ze in de toekomst geen problemen meer zou leveren. Hij haalde hier tot zijn verbazing een plezier uit waar hij zelf van verrast was. Toch liet hij het slotstuk over aan zijn volgelingen, maar hij was daar om om alles te overzien.

Zijn vriend, welke hem altijd had gesteund, werd in de hectische omstandigheden weggewerkt door zijn volgelingen, iets waar hij zich tot op de dag van vandaag schuldig over voelde. Toch wist hij dat ook deze hengst uiteindelijk weggewerkt had moeten worden, zou Asgaroth de volledige macht over willen nemen. De leidersdochter hield hij bij zich, tot deze een veulen baarde. Zijn veulen. De merrie wilde hij niet meer zien, hij verachtte haar. Het veulen hield hij echter en hij voedde hem op zoals Asgard zelf was opgevoed. Discipline en respect is wat hij het veulen leerde. En wat hij van de overgebleven kudde verwachtte. Hij was geen tiran, zeer zeker niet. Maar hij verwachtte niets anders dan volledige toewijding aan zijn bewind. Zeker van zijn directe volgelingen. Bij deze hengsten hield hij de teugels strak in handen en elke weerstand werd hardhandig aangepakt. Niet door Asgaroth zelf. Het geweld liet hij altijd over aan de andere hengsten.

Nu brengt hij zijn tijd voornamelijk alleen door. Zijn hengsten regelen de kuddezaken, iets wat hij slechts een saaie aangelegenheid vindt.

Bij zijn aankomst in de kudde had Asgaroth moeite zich aan te passen aan het leven als kuddepaard. Na zijn kudde verloren te hebben, bracht hij zijn groep volgelingen terug in kuddeverband en probeerde hij in alle rust het leven als kuddepaard te laten werken. Al snel vond hij een nieuwe merrie in zijn leven. Hij probeerde het te laten werken, maar had al snel door dat hij geen enkel paard de genegenheid kon geven die hij aan zijn overleden liefde had kunnen geven. De merrie bleef echter in zijn leven, voor hoe lang het zou duren.

Tijdens zijn verblijf in de kudde had hij vrienden gemaakt met een hengst welke zijn plaats in de kudde had in het beschermen van de leidersfamilie. Deze hoog rankende hengst zorgde ervoor dat Asgard ook een hogere positie in de kudde kon bemachtigen. Het plezier waarmee hij de relatief hoge functie bekleedde was groter dan de hengst had verwacht van zichzelf. Het leven als voormalig kuddeleider had hem goed bevallen en hij merkte dat hij moeite had het gezag van hengsten boven hem te accepteren. Geleidelijk aan bracht hij zijn voormalig volgelingen weer bij elkaar in de kudde en zocht hij buiten de kudde support van buitenstaanders. Met deze groep hengsten zorgde hij dat zaken gedaan werden die niemand anders wilde doen. Louche zaken. De leiding over deze hengsten wakkerde bij Asgaroth de drang naar een kudde onder zich te hebben aan tot een punt dat hij besloot actie te ondernemen.

Nu hij zich in hogere kringen bevond, had hij toegang tot de leidersmerrie, welke hij zonder moeite in wist te palmen. Voor een kort durende tijd had Asgard het gemeend naar zijn zin met de merrie voor wie hij bepaalde gevoelens begon te ontwikkelen en verslapte de banden met de hengstengroep. Toch duurde het niet lang voordat hij deze banden terug oppakte en hij zijn relatie met de leidersmerrie in zijn voordeel kon laten werken.

Op een gure avond liep Asgard richting de leidersdochter, waar zijn vriend de wacht hield. Dit was de avond dat het zou moeten gebeuren. Samen met zijn meest trouwe volgers had hij het plan uitgewerkt en de rest van de hengsten zouden hem volgen en zijn bevelen opvolgen. Met een vriendelijk gebaar had hij zijn vriend gegroet en hem aangeboden zijn wacht over te nemen zodat hij kon rusten. Met een lichte grijns op zijn lippen keek Asgard de hengst na terwijl hij weg liep. Alles liep voorlopig prima volgens plan. De leidersmerrie begroette hem zoals ze dit altijd deed en hij begroette haar liefdevol terug. Haar aanrakingen zorgde voor rillingen door zijn lichaam die hem lichtelijk verdoofden. Haar stem bracht hem echter terug naar de realiteit en dreef hem door te zetten. Hij begon vriendelijk, zoals hij altijd had gedaan. Echter dreef hij het zonder dat zij het door had steeds verder weg van haar vertrouwde schuilplaats. Diep in het woud sloeg hij zijn slag. De leidersmerrie diende uitgeschakeld te worden. Niet tot de dood, nee. Als dat het geval was, zou hij het over hebben gelaten aan één van zijn volgelingen. Nee, de merrie diende zo gebroken te worden dat ze voor Asgard een hoger doel kon dienen. Haar vader, de leider die weggewerkt diende te worden, zou veel makkelijker neer gehaald kunnen worden als hij zou zien tot wat Asgaroth in staat was: het vernielen van zijn prachtige oogappel.

De nacht werd donkerder terwijl de maan achter wolken verdween. De perfecte nacht voor een coup, ging door Asgaroths hoofd terwijl hij de leidersdochter naar het grote slotstuk bracht. De grot waar de leidersfamilie zich in verscheen was een perfecte plek voor een hinderlaag en Asgaroth had zijn volgelingen eerder die nacht naar de grot gestuurd. Zijn aanwezigheid, tezamen met de zwaar gekrenkte leidersdochter gaf het startsignaal. Asgaroth zorgde ervoor dat hij duidelijk zichtbaar was, eveneens de merrie aan zijn zijde: de leider diende te weten dat híj het was die de boel overnam. Echter zorgde hij er ook voor dat hij geen kans liep gewond te raken: zijn volgelingen deden het werk. Na afloop van het bloedbad bracht Asgaroth zichzelf naar voren en gaf hij de genadeschop aan de leider. Zijn oude trouwe vriend was tot zijn spijt temidden van het gevecht terecht gekomen en bleek na afloop gevlucht te zijn. Toch wist hij dat ook deze hengst uiteindelijk weggewerkt had moeten worden, zou Asgaroth de volledige macht over willen nemen.

Asgaroth had wat hij wilde: leiderschap over een grote kudde. Hij was geen tiran, maar de kudde wist dat ze rond hem op hun hoede diende te zijn. De leidersdochter hield hij bij de kudde, als trofee. Hij raakte haar echter niet meer aan, maar gaf haar aan zijn volgelingen als presentje voor hun harde werken. De gevoelens die hij ooit voor haar had gevoelt kon hij niet ontkennen. Uiteindelijk baarde ze een veulen. Zijn veulen, welke was verwekt tijdens de overname van de kudde. Het veulen hield hij voor zichzelf, wat er met de merrie gebeurde interesseerde hem al lang niet meer.