Hij stemde in en Mirë was daardoor zeer tevreden met zichzelf: kennelijk had ze het goed gedaan, hij had haar niet raar aangekomen, meer nog, hij leek het een goed idee te vinden, want hij begon al snel te lopen. Tevreden priemde ze haar oortjes naar voren en huppelde naar hem toe. Voor Mirë was het een dood gewone beweging: ze had het als jong ding over genomen van springende reeën, maar het was nooit tot haar door gedrongen dat de meeste paarden een veel vlakkere gang hadden. Ze hupste min of meer naast Patriot op en neer, maar maakte daarbij opvallend weinig geluid en plaatste haar hoeven zorgvuldig.

Eenmaal naast hem verlaagde ze haar tempo tot een soepele, stille stap: ze leek meer tussen de bomen door te glijden, dan dat ze werkelijk lopend haar pad zocht. In automatisme nam ze het woud in zich op: de geuren, de geluiden, maar ook de gevoelens: ze streek langs bomen en struiken, wilde weten hoe ze voelden en hield nauwkeurig de sporen van andere dieren in de gaten. Na drie minuten kon ze niet alleen vertellen waar het water precies was – doordat het woud een dieper groen leek te worden, maar ook door de toename van sporen –, maar ook hoeveel dieren er vandaag geweest waren en of er gevaar was van jagers als bergleeuwen, wolven en misschien zelfs een agressieve vos. Dat was er niet.

Met vier benen tegelijk sprong ze over een uitstekende boomwortel, ontweek een stekel struik en bleef precies voor de waterrand staan. Ze strekte haar ranke hals uit en bestuurde voor bijna een minuut het water. Uiteindelijk liep ze heel voorzichtig het water in: duidelijk van plan om dit net zo weinig te verstoren als ze met de bosgrond had gedaan. Midden in de beek bleef ze staan en draaide zich om naar Patriot: haar donkerblauwe ogen blonken vragend. Zij had geen behoefte aan drinken – ze kon met veel minder overleven dan een gemiddeld paard, maar ze wist inmiddels, uit haar ervaring met Waterval bij Maanlichten, dat de meeste paarden regelmatig en vrij veel dronken. Dus wachtte ze tot Patriot klaar zou zijn – of eigenlijk, wat hij überhaupt zou doen.

the Inaccessible