I can't stop my heart | Shades

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Gabriëlle
Believing in the goodness of life.

Een tevreden blik lag er op het gezicht van de jonge merrie. De laatste paar dagen had ze stukken beter in haar vel gezeten. Niet alleen omdat ze wat raadsels uit haar hoofd had kunnen oplossen maar ook omdat ze een goed gevoel had bij Patriot en Legend. Beide hengsten hadden de tijd voor haar genomen, ze had met hen gelachen en een goede tijd gehad. Daarnaast had ze van vooral Legend ook een hoop geleerd. Hij had haar dingen verteld over haar geboorteland waar haar ouders haar in haar jonge jaren voor hadden behoed. En na de dood van haar moeder had Vouh geweigerd haar te zien en te spreken. Dus was er niet iemand geweest die het haar überhaupt had kunnen zeggen. Haar grootouders kende ze namelijk niet. Als iemand haar zou vertellen dat haar grootouders Avareth en Myou –de ouders van haar vader Vouh– waren zou ze vol ongeloof staan kijken, waarschijnlijk met een open gezakte mond ook. Haar moeder zou haar namelijk vast wel aan haar overige familie hadden voorgesteld. In dat geval was er ten minste iemand geweest om naar haar om te kijken op het moment dat Issys overleed en haar vader haar niet meer wou zien. Ach, die tijd was ook over. Ze was volwassen, opgegroeid tot een jonge merrie. Een ontzettend naïeve jonge merrie wel te verstaan.

Haar benen droegen haar in een vlotte draf voorwaarts. Het lange gras sloeg tegen haar benen terwijl ze zich tussen de bomen voort bewoog. Op een of andere manier kon ze ontzettend genieten van het bos. De geuren, kleuren en aanwezigheid van vele kleine diertjes zorgden voor een warme, opgewekte glimlach op haar lippen. Ook een reden van haar opgewekte humeur waren de vele hormonen die onafgebroken door haar lijf gierden. Het was iets wat ze nog nooit eerder had meegemaakt, nooit eerder had ze zich zo gevoeld. Maar de behoefte aan aandacht was nog wel het vreemdste. Haar lichaam schreeuwde het uit om aandacht te krijgen, op welke manier dan ook. Vandaar dat Gabrielle de afgelopen paar dagen ontzettend aanhankelijk was geweest en ontzettend reageerde op elke aanraking, hoe vriendelijk die ook bedoelt was. Zo had Legends vriendschappelijke en troostende neus tegen haar schouder ervoor gezorgd dat haar hele lichaam was gaan tintelen en had ze Patriot zijn aanrakingen ook ontzettend op prijs gesteld. Echter was er niet iemand in haar leven die haar kon vertellen wat dit allemaal inhield. Er was niemand die haar bij de hand kon nemen en haar over die dingen kon leren. Haar moeder was een lange lange tijd geleden in een alles vernietigende bosbrand om het leven gekomen, haar vader weigerde haar te zien en had ze haar pleegmoeder hals overkop verlaten. Van haar ooms, tantes en andere familieleden in het land van de blauwe maan wist de spotted blanket merrie ook niets af, hoewel ze dolgelukkig zou zijn als iemand het haar zou vertellen. Een grote familie was iets waar ze al jaren van droomde, iets waar ze als jong veulen al naar uit had gekeken. Welke jonge merrie droomde niet van een idealistisch familietje?

Shades

Rank 1

De sneeuw verdween voor de zon, de bloemetjes en bijtjes deden hun werk en merries ... er kwamen veulens. Zo simpel was het gezegd. Voor de donkere helft van BMH was dit een tijd van walging en deelse vreugde. Het was zielig te zien hoe gelukkig paarden konden zijn, hoe veulens dartelde op de wei en zich nergens zorgen om leken te maken. Het was gewoon zielig over het algemeen, hoe kon je gelukkig zijn in een wereld waar geluk soms helemaal niet mogelijk was? De deelse vreugde ... nouja, er was niets sappigers dan een veulen tussen je tanden. De gitzwarte hengst grinnikte donker voor hij zijn lichaam wegdraaide van de bosrand nadat hij de hemel zijn gelukzalige glimlach schonk.

Ja de blauwe maan was onderweg en geen enkel paard, goed of slecht kon aan zijn wil en wet ontsnappen. Hij hunkerde al dagen naar het vlees, het bloed van de onschuldigen. En hij zou het krijgen, willen of niet. Hij stond machtig nu, met zijn medeschimmen, eens zien hoe Sythka en Achilles hun eerste blauwe maan zouden doorgaan. Langzaam wandelde hij door het bos, zijn humeur kon niet op, hij was gelukkig op zijn eigen moeilijke manier. Maar zijn geluk was niet zo lief ... hij was zo gelukkig omdat er enkel doden zouden vallen.

Zijn paarse ogen kijken met zo'n wreedheid en hebzucht door het bos heen. Zijn blik gaat opzij en zijn neusgaten sperren zich kort. Al zijn zintuigen waren extra geprikkeld en de geur van een lieftallige merrie had hij zeker geroken. Maar wat deed zo'n jonge merrie in de donkere wouden van BMH wetend dat de blauwe maan zijn slachtoffer eiste? Geruisloos, op een manier dat niemand kon bewoog zijn lichaam verder en dieper het bos in, naar de bron. En daar verscheen een merrie, jong, zorgeloos en zich blijkbaar niet bewust van de veranderingen in haar lichaam. Avanti hoefde zijn neus amper te gebruiken om te weten dat ze hengstig zou worden of was. 'Wel wel wel.' Sprak hij vanuit het donker. Ze zou enkel zijn paars fonkelde ogen kunnen zien en dat alleen was al een reden om te vluchten. 'Wat doet men liefste hier zo alleen in het donkere bos?' Vroeg hij met een donkere grinnik. Verkeerde plaats, verkeerde tijd voor haar ... Avanti liet zo snel zijn prooi niet gaan ...

Leader Shade

De donkere grond onder zijn zware hoeven trilde toen hij zijn hoeven ritmisch liet neerkomen. Zijn lange spierwitte manen dansend op de zwarte nek van de hengst. Onder zijn passen door brieste hij woest. Het was lente en moeder natuur deed weer haar intrede . Niet dat dat hem zo boos maakte of woest of saggie, het was het omonkeerbare geluk dat jn de hartjes speelde van de nutteloze levende wezens. De dieren die hun hartje lieten kloppen. Gelukkige familietjes die zou en ontstaan onder de blauwe maan. Als het aan hem lag zouden die gelukkige families sterven. Zou jong veulenbloed vergieten en zouden zij schimmen weer de haat brengen die er hoorde te zijn. Het was dan wel zijn eerste blauwe maan sinds zijn wedergeboorte. Maar het voelde goed. Zijn spiermassa was optimaal en eigenlijk zelfs gegroeit sinds de laatste keer dat hij als een levend wezen Avanti had aangesproken. De twee meter grote reus snoof nogmaals. Bloed had zich rond zijn spierwitte sokken, lange sneeuwitte manen en dikke witte staart gevormd. Liet het alles angstaanjagend achter. Zachtjes werd zijn hummeur iets beter. Hij had iemand ontvoerd tijdens zijn eerste blauwe maan. Maybritt was doodsbang geweest om hem tegen te spreken of te proberen te ontsnappen. En eigenlijk kon hij bijna niet wachten om de bruine merrie aan Avanti voor te stellen.

Terwijl hij nog niets over de drie vrouwelijke schimmen had gehoort of gezien had Achilles de geur opgesnoven van Avanti. Hoewel hij eigenlijk een familiebezoekje wou brengen, met een bloederige afloop wendde hij toch zijn pad af richting de schimmenleider. Zijn kleine zusje leefde in angst, en zo mocht zenog even doorleven. Zachtjes grinnikte gij terwijl hij dichter en dichter bij Avanti kwam. Een geur voegde zich bij de geur van Avanti. Een geur die Achilles deed grinniken. Breeding tijd had zijn intreden genomen. En zo ook op dit schatje, dat zo te ruiken binnenkort hengstig zou worden. 'Wel wel wel.' Sprak Avanti vanuit het donker. 'Wat doet men liefste hier zo alleen in het donkere bos?' Vroeg hij met een donkere grinnik. Achilles wie aan de andere kant stond in het bos begon zacht te grinniken. Diezelfde enge grinnik die zelfst de sterke levende angst kon inboezemen. "Zeker verdwaalt denk je niet." Avanti had hem al lang en breed aan horen komen. Dus zijn stem zou enkel de merrie verschrikken. Ze was jong, en knap om te zien. Een gave van moeder natuur, vervloekt voor het leven. Al vroeg Achilles zich licht af hoe lang dat leven zou duren met Avanti in de buurt, tenzij de hengst andere plannen had met de merrie.

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Gabriëlle
Believing in the goodness of life.

In de ogen van de jonge merrie was elk nieuw leven een wondertje op zich. Zoals zij het zag mochten ouders opgelucht ademhalen als het bleek dat hun pasgeboren zoon of dochter vier volmaakte hoefjes had, twee mooie oortjes, ogen waarmee ze konden zien, een pluizig staartje en verhoudingen die enigszins in goede verhouding waren. Want echt perfect en goed kon het nooit zijn op die leeftijd. Als jaarling waren ze meestal overbouwd om als twenter weer een beetje recht te trekken. Body en massa was iets was later pas kwam, zodra de spieren voldoende opgebouwd werden. Gabrielle zelf was ondanks haar leeftijd al aardig bij getrokken. Sinds deze lente drie jaar oud en niet al te groot. Misschien zou ze over enkele jaren net tegen de 1.45m aan zitten, misschien zou ze zelfs de 1.50m wel halen, maar veel groter dan dat zou ze niet worden. En dan te bedenken dat haar beide ouders niet overdreven klein van stuk waren geweest. Van haar moeder Issys had ze gehoord dat haar vader Vouh zowel Arabisch als Fries bloed door zijn aderen had stromen, terwijl haar moeder waarschijnlijk een kruising was van verschillende ponyrassen. Wat er vervolgens dus op neer kwam dat de mengeling waar Gaby haar bloed uit bestond nog veel vreemder en groter was. Ach, zelf gaf de vos spotted blanket er helemaal geen waarde aan, ze was tevreden met zichzelf zoals ze was. En ja, ze was dan misschien klein, maar zoals haar altijd gezegd wat; klein is fijn, groot is idioot.

Nog steeds stapte ze op een energiek tempo tussen de bomen door, zich niet realiserend dat ze steeds dieper het steeds donkerder wordende bos in ging. En toen ze het zich eenmaal realiseerde was het te laat. De stem van een spreker die zich schuil hield in het donker zorgde voor een onwillekeurige rilling over haar rug, om vervolgens met gespitste oortjes stil te blijven staan, zoekend naar een glimp van haar ‘gezelschap’. Na zijn eerste woorden volgde er nog meer, nu ze kon bepalen waar de stem precies vandaan kwam kon ze ook de paarse ogen ontdekken die vreemd boven de grond zweefden. Heel eventjes zakte haar mond open, om vervolgens dichtgeklapt te worden zodra Gaby het zich realiseerde. Lichtelijk verward schudde de jonge merrie haar hoofd, waarbij haar vosse manen als een waaiertje door de lucht gingen. ”Wat ik in het bos doe..?” herhaalde ze met haar zachte, lieflijke stem. Haar ogen waren nog steeds blijven hangen op de paarse voor haar, helemaal niet in de gaten hebbend dat een ander haar vanaf de andere kant benaderd had. Opnieuw gegrinnik, dit maar van de andere kant, en gevolgd door een andere stem zorgde ervoor dat ze haar lichaam met een rukje omdraaide en verbaast en gedesoriënteerd langs de donkere bomen keek, maar niets kon herkennen wat ook maar het gestalte van de tweede onbekende spreker verried. ”Niet verdwaald.. Alleen maar afgedwaald..”

Sorry voor de late post!

Rank 1

De merrie met haar bruine spikkels leek van streek en daar had ze dan ook weer het volste recht toe. Avanti keek kort over zijn schouder naar Achilles die vanuit het donker zijn deel van de taak bijdroeg. Als enige twee hengsten was het hun taak merrie's te belasten met een taak en marteling die niemand anders hen kon geven. Hij was de koning van het slechte en hij gaf enkel maar straffen die je pijn en leed bezorgden. Hij had geen medelijden, gaf geen troots en luisterde al zeker niet naar je wens. Enkel de wens op te sterven ... en die gaf hij enkel op een lange en trage manier. Hij greens breed bij Achilles zijn opmerking. 'Misschien, misschien niet maar gelukkig zijn wij er...' Hij grinnikte donker en keek naar zijn mede schim aan de andere kant van de merrie. 'Om haar te begeleiden.' Hij lachtte donker en stapte op de merrie af. Zijn neus gleed kort langs haar flank terwijl hij een cirkel rondom haar stapte.

'Een jonge mooie merrie in bloei en groei.' Hij grinnikte en keek naar Achilles. 'Wat kunnen we daarmee doen?' Hij klapte zijn tanden toe en luisterde naar haar woorden. 'Afgedwaald?' Herhaalde hij wat domweg. Hij snoof kort en zette zijn lichaam de juiste kant op, voor hem, van het bos. 'Laten we je leiden ...' Zijn stem stierf weg voor hij tevreden zuchtte. Hij gooide zijn oren plat en beet opzettelijk net naast haar hals. 'Stappen!' Beval hij geamuseerd. Hij knikte kort naar Achilles en glimlachte donker. 'Laten we plezier hebben!' Fluisterde hij donker ...
* Srr voor de late post en kweet tis niet inspiratievol. ='(

Leader Shade

”Niet verdwaald.. Alleen maar afgedwaald..” Sprak de merrie op zijn woorden. Zachtjes draaide hij met zijn oren maar negeerde ze volledig. Het kind had geen idee waar ze over sprak. En al helemaal geen idee tegen wie ze sprak. Zijn ogen glommen gevaarlijk terwijl hij luisterde naar Avanti wie uit de beschutting stapte. Langzaam volgde hij Avanti en stapte ook uit de schaduwen. Het zonlicht viel op zijn witte manen die zoals altijd enorm afstaken tegen zijn inktzwarte vacht. 'Misschien, misschien niet maar gelukkig zijn wij er...' Hij grinnikte donker en keek naar zijn mede schim aan de andere kant van de merrie. Avanti lachtte donker en stapte op de merrie af. Zijn neus gleed kort langs haar flank terwijl hij een cirkel rondom haar stapte. Achilles kwam ook met langzame stappen haar kant op. Maar bewaarde de afstand waarvan hij wist dat Avanti die wou houden. Jup hij zou enkel helpen mocht mevrouw tegenstribbelen.

'Een jonge mooie merrie in bloei en groei.' Hij grinnikte en keek naar Achilles. 'Wat kunnen we daarmee doen?' Hij klapte zijn tanden toe en luisterde naar haar woorden. 'Afgedwaald?' Herhaalde hij wat domweg. Hij snoof kort en zette zijn lichaam de juiste kant op, voor hem, van het bos. 'Laten we je leiden ...' Zijn stem stierf weg voor hij tevreden zuchtte. Hij gooide zijn oren plat en beet opzettelijk net naast haar hals. 'Stappen!' Beval hij geamuseerd. Hij knikte kort naar Achilles en glimlachte donker. 'Laten we plezier hebben!' Fluisterde hij donker ... Achilles grinnikte weer en keek Avanti aan. "O er zijn zo veel dingen te doen met een nietswetend meiske als deze. Jammer genoeg zal ze geen van die dingen echt leuk vinden. Maar ja, des te meer amusament voor ons niet waar." Hij grinnikte donker en stapte op haar af. Zijn ogen koud en geamuseerd terwijl hij naast haar bleef staan. Wou ze wegrennen waren ze samen sneller. Wou ze een ander grapje uithalen zou ze daar de gevolgen wel van voelen. Nee ontsnappen was niet mogelijk. En dat maakte het alleen maar leuker en leuker.

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Gabriëlle
Believing in the goodness of life.

Ja, de anderen hadden haar af en toe wel wat over schimmen verteld, haar gezegd dat het wezens waren die door en door slecht waren, die de zwakken uitzochten en zich erop uitleefden. De jonge merrie was niet zozeer iemand die tot de zwakkeren behoorde, maar gezien haar karakter en geest bleek ze toch iemand die snel een slachtoffer zou worden. Hoe vaak hadden de anderen haar niet voorspeld dat ze met een stomme grijns op haar gezicht nog voor een schim zou belanden, hem enthousiast zou vragen of hij met haar wou spelen. Opnieuw gleed er een rilling door Gaby’s lijf. Ze gaf het niet graag toe, maar het was stom geweest zo af te dwalen. Ze had zichzelf op een van de aller stomste manier in de penarie geholpen, en waarschijnlijk zou het niet eens de laatste keer zijn, zichzelf kennende. Haar blauwe ogen flitste nog steeds van links naar rechts. De paarse ogen kon ze duidelijk zien en dus ook een inschatting maken van waar het wezen zich bevond, maar de ander had ze alleen maar gehoord, er was niets wat haar kon doen bepalen waar deze zich bevond. Ze keek juist de andere kant op toen ze vanuit haar ooghoeken een beweging opmerkte. In eerste instantie verloor ze de onheil voorspellende paarse ogen uit het zicht en toen ze omkeek zag ze dat het om een groot, stevig gitzwart gestalte ging. Automatisch kromp ze ineen, ze oogde nog kleiner dan ze al was. Luid snoof de jonge merrie, maar ze was niet in staat haar benen te bewegen, ze stond aan de grond genageld. Op de plaats waar de zwarte schimmenhengst haar aanraakte trilde ze lichtjes, probeerde zichzelf, zonder haar benen te verplaatsen, weg te werken onder zijn aanraking. Haar ogen volgde elke beweging zonder dat ze zich er verder bij bewoog. De tweede zwarte – deze echter met witte manen – begaf zich in het zicht, waardoor het voor haar lastiger maakte haar belagers te volgen.

Nog steeds trillend stond Gabrielle op haar plaats. Ze kon het gesprek tussen de twee prima volgen, maar zich erin mengen deed ze niet. Geen haar op haar hoofd die daaraan dacht. Toen hij ineens tegen haar sprak kromp ze even krampachtig in elkaar voordat ze haar hoofd en hals lichtelijk bewoog om hem te kunnen zien, zijn bewegingen weer te volgen. Voor iedereen zou het duidelijk zijn dat deze van de twee de leiding had, de ander hield bewust afstand en sprak de ander respecterend toe. Op het moment van de uithaal, duidelijk aan haar gericht, bevelend, maar haar toch niet aanrakend kon ze wel onder een paddenstoel kruipen, mits deze groot genoeg was geweest haar te verbergen. Een minder waardeloos en nietig gevoel kon niemand hebben. Schichtig gleden haar ogen weer naar hem toe, angst duidelijk te lezen, en al trillend bracht ze zichzelf in beweging. Hoefje voor hoefje, stapje voor stapje. Nog steeds probeerde ze twee in de gaten te houden, hoewel dat lastiger was nu ze ook op moest letten waar ze heen ging.

Sorry voor de late post!

Rank 1

Gast **Profile**

Beta Leader Third Rank
my soul is evaporating, won't you saturate me, rain down on me with life

'En waar moest deze merrie heenstappen?' Het sprak waarschijnlijk voor zich dat Flight niet bepaald in een opperbest humeur was. De blauwe maan leek zijn tijd aan de hemel bijna pesterig verlengd te hebben en de schimmen waren onrustig en bijzonder aanwezig. Ooit zou hem dat nauwelijks een zorg zijn geweest, maar nu ergerde hij zich eraan dat deze wezens dachten dat ze overal konden komen en maar konden doen wat ze wilden. Alhoewel hij een zekere verantwoordelijkheid op zich had genomen om de paarden uit rang één mede te helpen beschermen, was zijn hoofdverantwoordelijkheid nog altijd om de paarden die zich op het gebied van de derde rang bevonden veilig thuis te brengen – en die vervloekte schimmen dreigden nu roet in het eten te gooien.

Bijna achteloos stapte hij uit het struikgewas naar voren zodat het schimmige licht van de blauwe maan de ruimte had om zijn donkere vacht te vallen. Hij oogde onverschillig, maar was wel degelijk op zijn hoede: zelfs Flight zou niet roekeloos handelen tegenover twee schimmen, waarvan er één de leiderschim scheen te zijn. Niet dat dat hem veel interesseerde, maar het zou prettig zijn om enige back-up te hebben en voor een moment vroeg de hengst zich af waar de lichte leider met de vleugels was. In ieder geval – nog? – niet hier.

'Kom hier meisje.' Zijn stem was dwingend, vast beraden en hij nam niet eens de moeite om de merrie aan te kijken. Het was zijn taak om haar te beschermen, niet om d'r te vertroetelen. In de eerste plaats had ze hier nooit mogen zijn: tijdens de blauwe maan diende je je op het grondgebied van je eigen kudde te bevinden en ze was onverstandig geweest door die regel te breken. Echter, aangezien Flight nog steeds geen hart van steen had, stond hij hier nu om haar te beschermen en als het aan hem lag zou hij daarin ook slagen.

forsaken, left here in my barren desolate
Myou Avareth Vouh Babbelende Hazelnoot Zwarte Regen

I can't stop my heart | Shades Flightnaam2

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Een upje ^^.

Ik ben terug en wil verder gaan met Gaby en Nëya. Andere karakters staan op afwezig..

We mogen de post van Libertad negeren van Ali, of we hetzelfde doen met Flight weet ik niet.
Maar wil iig graag verder.

Avanti had niet veel nodig om een goede dag te hebben. Zeker niet onder een blauwe maan. Het feit dat zich een merrie aanbood, jong en prachtig was al genoeg voor één nacht. En ze was in het begin van haar hengstigheid en waarom zou Avanti die kans laten schieten. Natuurlijk zat hij met de gevolgen, hij had in zijn leven nog maar twee veulens laten leven, Xeros en Hades. Elk droegen ze bij aan zijn plan maar eens ze niet langer nuttig waren duwde hij ze weg de afgrond in. Daar waar niemand hen kon horen. Dus wat zou er gebeuren als deze merrie een veulen kreeg. Waarschijnlijk de dood of tenzij het betere dingen te schenken had dan dat. Er verscheen een valse glimlach op zijn lippen bij het gedacht dat hij nog een levend paard kon gebruiken in zijn mistroostige plan om een wereld van schimmen en kwaad te maken.

Avanti liep schuin achter haar. Zijn neus op haar een millimeter van haar flank waar hij haar meteen met zijn scherpe hoektanden kon in bijten als ze weigerde te gehoorzamen. En hij loodste haar het diepe bos in met een gezellig akelig deuntje achterop. 'En waar de bomen kaal zijn ... daar is verderf.' Fluisterde hij op een vaag zangerig toontje. Hij grinnikte en stapte wat sneller zodat hij vlak naast haar kwam lopen. Hij duwde zijn neus brut tegen haar hals en spitste zijn oren kort naar voor. 'En zie daar, kale bomen. Wat zou dat betekenen?' Hij grinnikte en lachte luid onheilspellend. 'Weet je, het is zonde om zo'n jonge merrie als jou te misbruiken ...' Hij zweeg en keek strak voor zich uit. 'Eigenlijk niet. Wat is je naam lieverd?' Fluisterde hij tegen haar wang. Hij duwde zijn neus ruw tegen de hare en blikte naar de open plaats recht voor hem. Laat het spelletje beginnen ...

Leader Shade

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Gabriëlle
Believing in the goodness of life.

Normaal gesproken werd er vaak gezegd dat het vrouwelijke soort kon multitasken terwijl hun mannelijke tegenpolen daar absoluut in faalden. Toch was daar op dit moment helemaal niets van waar. Dat jet door de angst kwam die door haar lichaam gierde was een feit, de jonge merrie leek steeds verder en verder ineen te krimpen. Ze was zich er tergend van bewust dat de neus – met de bijbehorende hoektanden – van de schim zich vlak naast haar flank bevond. Hij was veel dichterbij dan wat ze op prijs stelde, waar ze zich goed bij voelde, maar ze wist ook dat hij niet meer afstand zou nemen, eerder minder. Terwijl ze probeerde de twee schimmenhengsten in de gaten te houden moest ze ook kijken waar ze liep, om niet bruut tegen een stuikje of boomstam op te knallen. Waarschijnlijk zouden de schimmen het alleen maar grappig vinden, om daarna boos te worden dat ze niet opschoot. Onwillekeurig schoot er een rilling over haar rug.

Haar beide oren stonden naar achteren gedraaid. Niet zozeer om agressie uit te drukking, maar om in de gaten te houden waar haar ‘ontvoerders’ zich bevonden. Zo ontging het onheilspellende deuntje dat de Friese hengst neuriede haar ook niet en met elke toon leek het alsof ze kleiner werd, nietiger. Op het moment dat de zwarte schim naar voren kwam week de jonge appaloosa getekende merrie opzij. Het was een beweging die automatisch ging, angst zorgde ervoor dat haar hoofd zich lager dan de looplijn bevond en hem vanuit deze onderdanige positie nerveus en angstig aankeek. Wat moest hij met haar? Haar vosse staart klemde ze tegen haar achterhand, nog een teken van de spanning die ze ervoer. Opnieuw begon hij tegen haar te praten, maar reageren deed ze niet langer. Gabrielle wist dat er geen zinnig woord uit haar mond zou komen en ze zou ook niet verder komen dan on samenhangend stamelen. Bij elk woord dat hij sprak kromp ze verder ineen. Haar ogen waren vastgezogen aan zijn paarse, die sterk afstaken tegen zijn gitzwarte vachtkleur.

En toen vroeg hij naar haar naam. Met een schok vloog haar blik weer omhoog, zojuist had ze naar de grond gestaard omdat ze niet wist wat te doen. Hoewel de drang groot was om voor hem weg te rennen zei haar verstand dat ze maar beter de boel over zich heen kon laten komen, wegrennen zou hem alleen maar boos maken. ”Ga.. Gabri.. ëlle” klonk het uiteindelijk moeizaam. Toch trok ze haar neus ietsjes terug als hij de zijne er ruw tegenaan duwt. Dat soort aanrakingen waren niet bedoelt voor situaties als deze. Normaal straalden ze genegenheid uit, iets liefdevols, nu was het alleen maar bruut en overduidelijk dat zij de nietige van hen drietjes was. Nog steeds waren haar ogen met een nerveuze en angstige blik op de zijne gericht, in afwachting van wat zijn volgende stap zou zijn.

Rank 1

Zwijgend luisterde Achilles naar Avanti en glimlachte zachtjes. De stem van de merrie sneed angstig door de stilte heen en deed Achilles grinniken. Even kijk hij zijdelings naar Avanti en opende toen langzaam zijn mond. "Wel Gabriëlle. Voor de formaliteit, mijn naam is Achilles, en dit is Avanti." Zijn stem klonk zacht en laag terwijl hij haar aankeek. "En als je een brave jonge meid bent en geen grappen uithaalt zal je niets overkomen." Zijn mondhoeken trilde zachtjes bij die laatste woorden. De leugen was maar wat leuk om te zeggen. Maar de merrie zou er niets van merken. Enkel Avanti zou het zien. En dat was nog het leukste ook.

Avanti voelde de kilte van de stralen die de blauwe maan blootgaf over zijn ruggegraat lopen. Het gaf hem een zalig gevoel, het schopte zijn macht noch maar meer naar voor. Tevreden over de situatie blikte hij opzij naar Achilles en grinnikte bij zijn opmerking. 'Aangename kennismaking Gabrielle, of mogen we Gabby zeggen?' Vroeg hij nieuwschierig. Hij schudde zijn hoofd en keek vragen naar Achilles. 'Zouden we Gabby zeggen? Klink leuker.' Bekende hij geamuseerd. Zijn neus tikte kort tegen haar wang en meteen voelde hij hoe ze angstig ineen kromp, voldoening, het gaf hem enkel maar voldoening. Met een zweem van haat in zijn paarse ogen slalomde hij tussen de bomen. Het bos liet niet langer meer de kilte van de blauwe maan door omdat de bomen dichter op elkaar kwamen te staan. De geluiden waren verdwenen en de stank van dood en verdeft drong je neusgaten bij iedere stap dieper binnen. Het was er dan nog eens pikdonker, enkel Avanti's paarse ogen lichtten op zijn manier opgewekt op.

Als er iets kraakt onder haar hoeven kijkt Avanti kort naar beneden en lacht luchtig. 'Je stapt net op dat veulen van gisteren. Heb jij vermoord niet Achilles?' Vroeg Avanti geamuseerd. Het licht kwam weer wat door op de eerstvolgende open plek waar Avanti bij de rand bleef staan en de merrie de open plaats opduwde. Zijn ogen gleden naar het karkas van een witte merrie op enkele meters van Gabrielle. 'Wel, zij gehoorzaamde niet dus zoals Achilles hier zegt is het beter om flink mee te werken.' Legde Avanti droog uit. Toch kon hij het niet laten om eens kort te lopen grinniken en zijn ogen dan op Achilles te richten. 'Wat kunnen we doen met zo'n jonge merrie in de periode van haar leven?' Vroeg Avanti die langzaam rond de jonge merrie begon te wandelen en zijn neus langs haar vacht liet schuren. De geur van haar hengstigheid en typisch merrie zijn deden hem op de meeste gemeenste manier grijnzen ... dit zou niet goed aflopen, voor haar...

Leader Shade

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Gabriëlle
Believing in the goodness of life.

De woorden van beiden schimmehengsten voorspelden alles behalve goeds. Het zorgde ervoor dat de jonge vos spotted blanket merrie in elkaar gedoken zat en haast onafgebroken rilde. Iedere keer dat het gitzwarte monster dichterbij kwam wou ze enkele passen opzij zetten, maar dan zat ze weer in de directe buurt van de schim die afstand hield. Zodra ze een van hen beiden hoorde spreken krom ze weer duidelijk in elkaar, haar oren plat tegen haar hoofd drukkend zonder agressiviteit uit te stralen. De enige emotie die op dit moment door haar lichaam gierde was angst. Angst voor hetgeen wat eraan kwam, angst voor haar onzekere toekomst, angst voor het duister dat ze betrad. En ze kon geen kant op om eraan te ontkomen, ze zat klem. Toch deden de woorden van de hengst die als Avanti werd voorgesteld haar snuiven. Het verontwaardigde geluid was zacht, maar ze wist zeker dat ze het gehoord hadden, het kon niet anders. Dit waren de wezens waar voor ze door zovelen gewaarschuwd was. En nog had ze vrolijk hen kant op komen huppelen. De namen die haar verteld werden zeiden haar niets, niemand had die ooit tegen haar gezegd of had ze de namen horen vallen in gesprekken van anderen. Met woorden reageren deed ze niet, wetend dat het zinloos was en ze zou toch geen fatsoenlijk woord uit kunnen spreken, alleen zacht stotterend zou ze uit haar woorden komen. En Gabrielle was niet van plan zichzelf zo omlaag te halen.

De geur die haar neus bereikte, later dan dat Achilles en Avanti deze hadden geroken omdat haar zintuigen bij lange na niet zo goed ontwikkeld was als die van hen, zorgde ervoor dat ze moest kokhalzen. Het was de eerste keer dat ze de geur van verderf zo sterk rook, normaal liep ze om die onheilspellende plaatsen heen, maar op dit moment kon de jonge merrie geen kant op. Ze leek enorm klein naast de grote en gespierde donkere monsters. Echt groot was Gaby niet, ze zat waarschijnlijk net onder de anderhalve meter, maar zo klein als dat ze nu overkwam was ze ook zeker niet. De opmerking die de zwarte schimmenhengst met de paarse ogen maakte nadat ze op iets knakkend was gaan staan – wat in haar veronderstelling gewoon een tak was geweest – zorgde ervoor dat ze met een klein gilletje enkele passen opzij schoot en vervolgens vol ontzet naar het hoopje botten staarde. Echter kreeg ze niet veel kans om dit te verwerken, het volgende waarmee ze geconfronteerd was was het lichaam van een uitgeschimmelde schimmel merrie die niet braafjes had gedaan wat de twee hengsten haar hadden opgedragen. Haar ogen werden iets wat vochtig, en terwijl ze hier tegen probeerde te vechten flitsen haar ogen terug naar Avanti, om vanuit haar ooghoeken Achilles in de gaten te houden. Pasje voor pasje week ze wat opzij. Verder van het kadaver vandaan en tegelijkertijd ook iets van de gitzwarte schimmenhengst weg.

Angstvallig volden haar ogen het lichaam van de hengst als deze om haar heen begint te lopen en haar hierbij aanraakt. Zonder er wat aan doen trilde haar huid ietsjes op de plaatsen dat hij haar aanraakte en probeerde ze voor de ‘druk’ te wijken. Hierbij verzette ze echter geen pas, bang voor de toorn die hij over haar nietige lichaam kon gooien. Ondertussen klemde ze haar staartwortel nog steeds stevig tegen haar achterhand aan, maar kon niet voorkomen dat ze zoetige lucht die haar vruchtbaarheid aankondigde zich verder verspreide.

Rank 1

Mimi schreef:

Achilles begon te lachen toen hij Avanti's woorden hoorde. Toen de merrie een gil uitsloeg toen ze besefte dat Avanti's woorden waar waren en ze in een merrie lichaam was gaan staan wat in staat van ontbinding was kon Achilles het niet meer uithouden. Hij sloeg zijn hoofd hoog en stootte een afgrijselijke lach uit naar de donkere lucht. "Welcome in hell girl." Klonk zijn stem terwijl hij nog breder begon te grijnzen. De jonge merrie stapte iets van het lichaam weg en zo ook van Avanti af. Wat haar dichter zijn kant op deed komen. Ruw duwde Achilles haar terug richting Avanti terwijl hij deed alsof hij diep nadacht over de woorden van de Schimmenleider. "Wel Avanti, ik moet toegeven, het is zonde, meer als zonde om haar hier zo maar te laten. Terwijl ze zo.. Uitnodigend is" Achilles begon zacht te grinniken terwijl hij zijn leider recht aankeek.

-srry, ik moet echt zo veel inspi krijgen D=
but it doesn't work.

[quote="Jennifer"]

Avanti grinnikte donker bij de gedachten die door zijn hersenen rolden. De gedachten om haar te zien lijden, om haar pijn te zien hebben om haar te zien treuren voor een hele lange tijd. Dracht duurde elf maanden dus ze had elf maanden om er over te zitten denken. Wat hij zou doen met het veulen wist hij nog niet. Waarschijnlijk afmaken, zoals alle andere veulens uit zijn bloed. Bij de opmerking van Achilles keek hij met een valse grijns opzij. Hij schuurde zijn neus langs haar lichaam en snoof haar geur in, van een echte merrie. Zijn scherpe lange hoektanden schoten naar voor en beten haar recht in haar hals. Het bloed deed hem enkel maar snakken naar meer. Zijn paarse ogen gingen naar Achilles voor hij de merrie voor hem terug aankeek. 'Ik eerst en dan mag jij.' Zei hij tegen Achilles. Hij grinnikte donker en beet weer in haar prachtig jonge huid. Hij steigerde laag en landde op haar achterhand waarna hij haar op de meest ruwste manier dekte. Zijn tanden boorden zich door haar schoft en lieten diepe wonden achter. Het zou jaren voor haar duren om hier bovenop te geraken. En met plezier deed Avanti het iedere keer opnieuw en opnieuw. Toen hij zeker was dat zijn deel van de job gedaan had, al genoot hij daar niet zo sterk van als van haar bloed liet hij zich terug zakken en duwde zijn neus bruut onder haar staart. 'Hier komt een klein veulentje uit.' Siste hij gemeen om kort naar Achilles te knikken. 'Jij?' Vroeg hij geamuseerd...
° zoals beloofd gene vette. XD

Leader Shade

**Profile**

» [ENG] Don't Stop Searching
» If you start me up, I'll never stop [Delaney]
» did you ever stop to think, and forget to start again? [Ginny!]
» It's time to stop running [Azure]
» The war is won || All Shades

I can't stop my heart | Shades

I can't stop my heart | Shades

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen